รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 78

บทที่78 คุณจำผิดแล้ว เมื่อวานคือวันพุธ

กวนชิงเฟิงก้มหน้าลงมามองเธอ “อ้อ คุณจู่ก็อยู่หรอ”

จู่ซือซือกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“เดี๋ยวฉันถือของเข้าไปเอง” ผู้ช่วยจางนำเอาของที่อยู่ในมือของกวนชิงเฟิงมา เขาคาดหวังเป็นอย่างมากที่จะให้กวนชิงเฟิงเอาตัวจู่ซือซือออกไป “นายไปส่งคุณจู่ไปพักผ่อนเถอะ”

เมื่อพูดจบก็เข้าประตูไป เมื่อปิดประตูไม่ถึงสิบวินาที

“ดูอะไรหน่ะ ผู้ช่วยจางเข้าไปแล้ว” จู่ซือซือเบะปากและพูดขึ้นว่า “รีบอุ้มฉันกลับไป”

กวนชิงเฟิงขมวดคิ้ว “เท้าคุณเสียหรอ?”

“เมื่อกี้คุกเข่านาน หัวเข่าเจ็บ” เมื่อจู่ซือซือพูดถึงเรื่องนี้ก็โกรธขึ้นมาอีกครั้ง “ต้องโทษนังผู้หญิงแก่คนนั้น! เพราะอะไรแต่ละครั้งฉันถึงสู้เธอไม่ได้ แปลกจริง!”

“คุณจู่ คุณถังอายุแก่กว่าคุณไปไม่มาก” กวนชิงเฟิงได้ยินมาว่าล่ามคนที่อยู่เคียงข้างประธานมู่คนนั้น อายุยังไม่ถึงยี่สิบห้าเลย แต่กลับถูกจู่ซือซือเรียกผู้หญิงแก่

จู่ซือซือจ้องมองที่เขา “เธอแกล้งฉัน นายยังจะช่วยพูดแก้ต่างให้เธออีกหรอ นายเป็นสายลับที่เธอส่งมารึเปล่า”

“มันคือการที่คุณจู่ไม่นับถือคนอื่น”

“ยังไงแค้นนี้ ฉันจะต้องชำระแน่นอน” จู่ซือซือกระทืบเท้าด้วยความโกรธแล้วยื่นมือออกไป “รีบอุ้มฉัน!”

“เดินไปเอง”

“ได้ นายอกตัญญูฉันใช่มั้ย ฉันจะไปบอกพี่เฉิน” จู่ซือซือตะโกนเสียงดังเอะอะโวยวาย หันหน้าจะกลับเข้าไปในห้อง

เมื่อกวนชิงเฟิงคิดได้ว่ายังไม่ได้รับเงินล้านจากเงินเดือน จึงโค้งตัวลงไปอุ้มเธอขึ้นมา

แบบนี้ถูกต้องแล้ว จู่ซือซือเอ่ยขึ้น เธอเปลี่ยนบอดี้การ์ดมาเป็นหลายสิบคนแล้ว ไม่ทำให้เธอประทับใจเลยซักคน แต่เธอคิดว่าค่อนข้างถูกชะตากับกวนชิงเฟิน ถึงแม้ว่าจะชอบทำสีหน้าดุใส่เธอก็ตาม

จู่ซือซือแกว่งสองขาอยู่ในอ้อมอกของเขา ทำท่าทางเย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก “กลับไปต้องช่วยฉันทายาที่มือ เปลี่ยนตั๋วเครื่องบินเป็นไฟท์พรุ่งนี้เช้า วันนี้นายจะต้องทำกับข้าวให้ฉันกิน พรุ่งนี้ไปส่งฉันขึ้นเครื่องบิน”

“คุณผู้หญิง ที่นี่ประเทศตุรกี ไม่ใช่ประเทศZ ผมจะทำกับข้าวให้คุณกินได้ยังไง?”

“ยังไงฉันก็ไม่สน” นายคิดหาวิธีเอาเอง

“เมื่อก่อนนายเคยคลุกคลีอยู่กับสังคมอิทธิพลมืด มีเพื่อนแนะนำมั้ย?” จู่ซือซือเอ่ยถามขึ้น “นายแนะนำให้ฉันที ช่วยงานฉัน อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา”

กวนชิงเฟิงพูดออกมาอย่างใจร้อนว่า “คุณจู่ คุณคนนั้นเขามาช่วยงานประธานมู่ เธอไม่ได้คุกคามอะไรคุณ คุณอย่าคิดที่จะจัดการเธอเลย”

“ใครบอกว่าไม่คุกคาม” จู่ซือซือพูดเสียงดังขึ้น “เธอคือสุนัขจิ้งจอกที่น่ารังเกียจ เป็นคนที่ตีหน้าซื่อแต่ในใจนั้นร้าย รู้จักยั่วยวนพี่เฉิน พูดได้หลายภาษาแล้วเจ๋งมากหรอ?”

จู่ซือซือพูดด้วยความโกรธ “นายคือคนของฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะผิด นายก็ต้องปกป้องฉัน นายช่วยพูดแทนนังผู้หญิงแก่นั่นตลอด นายเป็นน้องชายของเธอหรอ?”

“ฉันอยู่ร่วมโลกกับนังผู้หญิงนั่นไม่ได้หรอก! ถ้านายเป็นน้องชายเธอจริงๆ ฉันจะเป็นคนแรกที่ฆ่านาย ทำให้นังหญิงคนนั้นรู้ถึงความร้ายกาจของฉัน”

กวนชิงเฟิงมองบนและเลือกที่จะไม่เอ่ยปากพูดอะไร

อดทน รอให้ได้เงินล้านก่อน ไม่ต้องมาคอยปรนนิบัติรับใช้ผู้หญิงคนนี้

เขาเคยชินกับหญิงสาวที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กคนนี้แล้ว!

อุปกรณ์บดกาแฟด้วยมือของโรงแรมนั้นประณีตสวยงาม กล่าวกันว่าเป็นผลงานของศตวรรษที่สิบเก้า ถังซินลงมือบดกาแฟออกมาสองแก้ว จากนั้นก็ยกให้มู่เฉินหย่วน

“ลุง…ประธานมู่ ลองชิมดู” เธอรีบพูดจนเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อยากจะเรียกประธานมู่แต่ปลายลิ้นกลับเปลี่ยนไปพูด ลุง

“เวลาไม่มีคนอื่น ไม่ต้องเรียกจริงจังมากก็ได้” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น ผู้หญิงคนนี้ทำท่าทางกัดลิ้นตัวเอง เขาเห็นเป็นครั้งที่สามแล้ว ดูน่าตลกขบขัน

“ไม่เป็นไร ฉันสามารถเปลี่ยนคำพูดได้” สีหน้าของถังซินดูไม่เป็นธรรมชาตินัก “ประธานมู่คุณลองชิมกาแฟดู”

มู่เฉินหย่วนจิบหนึ่งคำ

ถังซินรีบถามขึ้นทันทีทันใด “รสชาติใช้ได้มั้ย?”