รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 80

บทที่ 80 เธอคนนี้ช่างเสียงดังเอะอะโวยวาย

ผู้ช่วยจางรู้สึกลังเลใจ จึงเอ่ยออกมาว่า “ประธานมู่?”

“ผมเห็นว่าคุณค่อนข้างตื่นเต้น” ประธานมู่เอ่ยปากออกมาด้วยเสียงเบาๆ “ทำไม มีแผนอะไรรึเปล่า?”

“ไม่ ไม่ ผมแค่แสดงความคิดเห็นออกมา” ผู้ช่วยจางรีบพูดขึ้น บนใบหน้าเริ่มมีเหงื่อไหลมากผิดปกติ “ผมไม่ค่อยได้พูดคุยกับคุณถัง จึงไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย”

เขานำเอกสารที่อยู่ในมือส่งให้มู่เฉินหยวน และถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องคุย “ประธานมู่ นี่คือเลขาที่แผนกเลขาประกาศรับเข้ามา ชื่อกาวเหม่ยซี จบจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย คณะกฎหมาย”

นักเรียนเกียรตินิยมของคณะกฎหมายจะมาเป็นเลขา? มู่เฉินหย่วนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาพลิกดูเอกสารไปมา ในรูปภาพดูเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างหน้าตาดี “คนญี่ปุ่นหรอ?”

ผู้ช่วยจางขานรับ “ใช่ครับ ผมได้ตรวจสอบประวัติของเธอแล้ว บิดามารดาเป็นคนประเทศZ ครอบครัวฐานะไม่ได้ร่ำรวยมาก ก่อนหน้านี้ทำงานที่นิวยอร์ก บริษัทที่เธอทำงานอยู่ก่อนหน้านี้ได้แนะนำให้เธอมาที่บริษัทมู่ซื่อ”

“ ผมได้เห็นข้อมูลการทำงานของเธอในช่วงระยะเวลาสั้นๆนี้แล้ว เธอทำได้สมบูรณ์แบบมาก ที่สำคัญคือสามารถทำได้ดีกว่าบางคนในแผนกเลขาซะอีก ถ้าประธานมู่เห็นชอบ ผมจะเอาสัญญาให้เธอเซ็นต์”

สายตาของมู่เฉินหย่วนจับจ้องอยู่บนเอกสารตลอดเวลา เมื่อผ่านไปสักพักเขาจึงพูดขึ้นว่า “เอาให้เธอเซ็นต์ แต่ให้เธอรับผิดชอบแค่งานในประเทศ เรื่องงานในนิวยอร์กหรือเรื่องอื่นที่สำคัญให้นายเป็นคนรับผิดชอบ”

ผู้ช่วยจางตอบรับคำสั่ง

เขาตรวจสอบแล้วหลายครั้ง หลังจากที่ดูแน่ชัดแล้วว่าไม่มีอะไรตกหล่นเค้าจึงรายงานข้อมูลให้กับมู่เฉินหย่วน การที่ประธานมู่ดูอย่างละเอียดรอบคอบนั้นเป็นสิ่งที่สมควรทำแล้ว เพราะยังไงเธอก็เปลี่ยนสายมาจากคณะกฎหมาย อีกทั้งยังเป็นคนประเทศญี่ปุ่น

ถังซินหลับตา ในหัวมีแต่ภาพของมู่เฉินหย่วนที่พึ่งแสดงออกมาเมื่อสักครู่ จึงทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นมา

ทำไมเธอมักจะคิดถึงแต่เรื่องพวกนี้?

เมื่อเธอนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงได้สักพักเธอจึงนอนหลับไป หลังจากนั้นไม่นานผู้ช่วยจางก็เดินมาเคาะประตู “คุณถังได้เวลาออกเดินทางแล้วครับ คุณเก็บข้าวของก่อน”

ถังซินไม่รอช้าเก็บข้าวของจนเสร็จและลงไปข้างล่างกับผู้ช่วยจาง

ด้านนอกโรงแรมมีรถออฟโรดจอดอยู่สองคัน ด้านข้างรถจะมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ แต่ละคนสูงประมาณ190ซ.ม รูปร่างสูงใหญ่และบึกบึน แววตาเฉียบแหลม เหมือนดั่งคนที่ผุดขึ้นมาจากบ่อเลือด มองแค่แวบเดียวถังซินก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

ก่อนหน้านี้เธอเคยสนิทสนมกับเฉินคาง รู้ว่าเขาคือบอดี้การ์ด แต่นิสัยค่อนข้างเป็นกันเอง แต่สองคนที่อยู่ข้างหน้าดูหน้าตาท่าทางดุร้าย คาดเดาว่าน่าจะทำอาชีพเดียวกับเฉินคาง

ถังซินกระซิบถามผู้ช่วยจางเบาๆว่า “เสือดาวและหมาป่าไปด้วยมั้ย”

“คืนนี้หมาป่าต้องดูแลคุณซือซือ เสือดาวเฝ้ายาม” ผู้ช่วยจางเอ่ยขึ้น “พรุ่งนี้หลังจากที่รอคนมาแล้ว พวกเขาก็จะเดินทางไปอีกเส้นหนึ่งเพื่อไปเจอกับคุณและประธานมู่”

นึกถึงความหยิ่งผยองและเอาแต่ใจของจู่ซือซือ ถังซินถึงกับส่ายหัว “เดาว่าบอดี้การ์ดของเธอคงจะมีฝีมือไม่น้อย”

“คนนี้คือบอดี้การ์ดคนที่สามสิบสามของจู่ซือซือ” ผู้ช่วยจางเล่าความจริงออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ “ได้ยินมาว่าหมาป่าทำกับข้าวอร่อย คุณจู่ซือซือจึงให้เขาติดตามเธอตลอด”

“บอดี้การ์ดคนนั้นน่าสงสารจริงๆ ยังต้องทำกับข้าวให้จู่ซือซือกิน” ถังซินยิ้มหัวเราะ

หลังจากที่คุยเรื่อยเปื่อยกันไปไม่กี่ประโยค เธอก็ล้วงคลำกระดาษและปากกาขึ้นมาจากกระเป๋าและเมื่อเขียนเสร็จแล้วก็ยื่นกระดาษให้กับผู้ช่วยจาง “คุณช่วยฉันซื้อของพวกนี้และให้พวกเขาเอาไปให้ฉันพรุ่งนี้”

ผู้ช่วยจางอ่านดูและนำกระดาษเก็บไว้ “ได้ครับ ประธานมู่รอนานแล้ว คุณถังขึ้นรถเถอะครับ”

“ก็ได้ค่ะ ยังไงไหว้วานคุณหน่อยนะคะ”

ถังซินเดินลงบันได ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างรถรีบดึงเปิดประตูให้เธอทันที หลังจากที่เธอขอบคุณเสร็จก็ออกแรงจับที่จับขึ้นไปนั่งบนรถออฟโรด โดยมีมู่เฉินหย่วนนั่งอยู่ข้างๆ

มู่เฉินหย่วนสวมเสื้อกันลมสีดำบางๆไว้ข้างนอก นั่งไขว่ห้าง ดูมีเสน่ห์เป็นอย่างยิ่ง เมื่อถังซินขึ้นมาบนรถ เขาเพียงแต่เพ่งเล็งมองมาและพูดขึ้นว่า “คุยเสร็จแล้วหรอ?”

“อืม” ถังซินเอ่ยตอบ “แค่วานผู้ช่วยจางช่วยซื้อของมาให้ฉัน”

มู่เฉินหย่วนไม่ได้พูดอะไรและบอกให้คนขับรถออกรถได้

รถออฟโรดสองคันขับตามกันไปออกจากหน้าโรงแรม และเดินรถไปตามถนนใหญ่ นอกจากเสียงยางล้อรถที่บดไปกับพื้นแล้ว ในรถไม่มีเสียงอย่างอื่นดังขึ้นเลย

ถังซินรู้สึกเบื่อ เปิดมือถือดูคลิปวิดีโอที่ได้ดาวน์โหลดไว้ เมื่อดูไปถึงครึ่งหนึ่ง รถเหมือนกับเปลี่ยนเส้นทางเป็นทางขรุขระ ทำให้รถออฟโรดโยกเยกไปมา

ทำให้ถังซินอ่อนเพลียและเหนื่อยล้าจนหลับไป