รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 81

บทที่ 81 เรื่องพวกนี้ ให้ผู้ชายทำก็พอ

ตรงที่เฉินคางยืนเห็นมู่เฉินหย่วนชโงกหัวออกมาจากรถพอดี สีหน้าเคร่งขรึม สายตาแบบนั้นทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว

“ประธานมู่สวัสดีครับ”

มู่เฉินหย่วนแค่ “อืม” เบา ๆ “คุยเสร็จแล้วก็ขึ้นรถ เดี๋ยวฝนตกจะตกแล้ว”

“อากาศดีขนาดนี้ ฝนไม่น่าจะตกนะคะ” ถังซินมองท้องฟ้า กระซิบกระซาบหนึ่งประโยคขนาดนี้แต่กลับไม่คุยกับเฉินคาง

เฉินคางก็ขึ้นรถด้วย

แต่มองไปที่รถออฟโรดคันที่อยู่ด้านหน้า เขาลูบ ๆ หัว รู้สึกไม่สบายใจมาก

น้ำเสียงนั้นของประธานมู่แสดงว่าเขาอารมณ์ไม่ดีหรือเปล่านะ

รถออฟโรดแปดคันวิ่งบดอัดถนนขึ้นไป บดขึ้นไปบนแผ่นฝุ่นหนา ๆ เหมือนกับมังกรตัวยาว ๆ ท้องฟ้าอันสดใสบทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนทันที ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมา

ถังซินมองหน้าต่างที่มัว ๆ เพราะน้ำฝน ก็รู้สึกสับสนมึนงงขึ้นมาในใจ มู่เสี่ยวซูคาดการณ์ได้เทพมาก

แต่ทว่าฝนครานี้ก็ไม่ได้ตกนานนัก พอตกเย็นห้าโมงครึ่งฝนก็หยุดตก เพียงแต่ท้องฟ้องยังคงมืดครึ้มอยู่ รถออฟโรดแปดคันได้ผ่านเข้าไปในเขาลูกใหญ่ไปสู่อีกสถานที่หนึ่งอย่างราบรื่นแล้ว

หลังจากที่ลงจากรถถังซินก็พบว่าถูกล้มรอบไปด้วยพุ่มไม้ทั้งสี่ด้านซึ่งสูงกว่าตัวเธอเสียอีก ทั้งสี่ทิศรายล้อมไปด้วยภูเขาลูกใหญ่ ถ้าหากไม่มีถนนลูกรังโผล่ออกมาเธอก็คงคิดว่าตัวเธออยู่ในป่าดงดิบไปเสียแล้ว

ตำแหน่งของพวกเขาดูเหมือนจะอยู่บนพื้นที่ลาดชัน ก้มหน้ามองลงไปตามถนนลูกรังไปข้างหน้า จึงเห็นหมู่บ้านที่ถูกพืชพรรณอันเขียวขจีบดบังอยู่ลาง ๆ เหมือนกับเป็นอาคารล้อมรอบอยู่

“เฉินคาง” มู่เฉินหย่วนตะโกนเสียงเข้ม

เหมือนกับว่าลิงของเฉินคางจะหนีมาอยู่ข้าง ๆ มู่เฉินหย่วน “ประธานมู่ จะสั่งอะไรเหรอครับ”

“ให้ทุกคนไปพักผ่อนที่นั่นเถอะ” เขามองดูท้องฟ้า ตอนนี้ท้องฟ้ายังไม่มืดเสียทีเดียวเลยยังไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว “ถึงเวลาแล้วจะบอกนะ”

“ประธานมู่ ผมไปดูก่อนนะครับ” เฉินคางยังไม่รับปาก ถังซินก็พูดขึ้น “ฉันรู้ว่าท่านคิดว่าถ้าฟ้ามืดลงแล้วจะให้ทุกคนเข้าไปด้วยกัน แต่ท่านลืมปัญหาไปหนึ่งอย่างนะคะ”

ถังซินชี้ ๆ ไปที่เฉินคางกับอีกสองสามคนแล้วพูดว่า “พวกเขาทั้งหน้าตาและท่าทางดูป่าเถื่อนดุร้าย ดูไม่เหมือนคนทั่วไปจะทำให้ชาวบ้านที่นี่หวาดกลัวได้ ยังไม่เริ่มงานด้วยกันก็ทะเลาะกันแล้ว”

มู่เฉินหย่วนครุ่นคิดถึงคำพูดของเธอแล้วถามกลับ “แล้วเธอคิดจะทำยังไงล่ะ”

เขาทำอะไรว่องไวมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ในเมื่อพาถังซินผู้ที่พูดภาษาอั๊กเกอร์ได้มาด้วย ก็อยากให้คุยให้จบเร็ว ๆ อยู่แล้ว ตอนนี้ถังซินเสนออีกวิธีหนึ่งขึ้นมา

ถ้ามันดี เขาก็จะใช้มันแน่นอนได้

ถังซินยิ้มเล็กน้อย หยิบกล่องจากท้ายรถรถออฟโรดออกมา เป็นกล่องที่ฝากให้เฉินคางเอามาด้วย พอเปิดออกด้านในเป็นเสื้อผ้าของชาวบ้านที่นี่กับกล่องเครื่องสำอางหนึ่งกล่อง

เธอนำรองพื้นปริมาณมากมาผสมกับสีย้อมแล้วเอามาทาผิว ไม่นานผิวขาว ๆ ที่เคลือบกายทั้งตัวก็กลายเป็นผิวสีน้ำตาลอ่อนในสายตาของทุกคน

เฉินคางเกา ๆ หัว ถามด้วยความอยากรู้ “คุณถัง นี่คุณทำอะไรเนี่ย ผิวคุณก็ขาวสวยดีอยู่แล้ว ทำไมต้องทาให้น่าเกลียดขนาดนี้ด้วยล่ะ

มู่เฉินหย่วนมองด้วยหางตาแว๊บหนึ่ง เฉินคางก็หุบปากทันที

“แต่งตัวแบบนี้ก็ไม่เลวใช่ไหมล่ะ” ถังซินรัดเข็มขัดแน่น เธอพอใจในฝีมือการแต่งหน้าของตัวเอง “ถ้าฉันต้องไปคุยกับพวกเขา ก็ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ”

หญิงสาวเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าพื้นเมืองและแต่งหน้าด้วย ดูคล้ายกับชาวบ้านที่นี่ ดวงตาเป็นประกายแวววาว เวลายิ้มขึ้นมาแล้วดูเหมือนไข่มุกสีขาวที่เปล่งประกายระยิบระยับยามภายใต้แสงแดด

มู่เฉินหย่วนจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา ในที่สุดก็คิดเรื่องที่คิดไม่ออกมาตลอดออกแล้ว

เขารู้สึกว่าถึงแม้ว่าถังซินรูปโฉมงดงามไม่เท่ากับจู่ซือซือ แต่กลับดูน่าดึงดูดมาก ที่แท้ดวงตาสองคู่นี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ดวงตาของเธอก็สดใสอยู่เสมอ แสดงให้เห็นถึงความดื้อรั้นไม่ยอมแพ้อยู่ด้วย

“ที่แท้คุณถังแต่งตัวแบบนี้ก็เพื่อกลมกลืนไปกับพวกเขานี่เอง” เฉินคางเข้าใจขึ้นมาทันที “ถ้างั้นผมไปเป็นเพื่อนคุณถังนะ คุณเป็นผู้หญิงไปคนเดียว แถมยังไม่เป็นกังฟู จะถูกรังแกได้ง่ายเอา”

ขณะที่พูดเฉินคางก็พลิกหาชุดของผู้ชายในกล่อง พอจะเปลี่ยนชุดก็มีเสียงไอมาจากด้านข้าง