รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 84

บทที่ 84 ระวังบ้าอะไรกันล่ะ มีลูกเสียที่ไหนกัน

นะ นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย

“เสี่ยวซู คุณดื่มเหล้ามากไปแล้วใช่ไหม...” สักพักถังซินถึงกลับมาพูดเสียงเดิมของตัวเองได้ มองมู่เฉินหย่วนอย่างสั่น ๆ “สมองเบลอไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย”

เป็นไปไม่ได้หรอก เธอเห็นมู่เสี่ยวซูดื่มเหล้าไปแค่ชามเดียวเองนะ

มู่เฉินหย่วนที่อยู่ตรงหน้า คือมู่เฉินหย่วนก็จริงแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ ทั้งสายตาและท่าทางเหล่านั้นไม่เหมือนเลยสักนิด

มู่เฉินหย่วนหยิบกะละมังขึ้นมาวางไว้ข้าง ๆ ถังซินยังไม่ทันจะตั้งตัวก็โดนคว้าเอวไปกอดจากนั้นก็วางเธอลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน

“เมียจ๋า ตอนนี้คุณมีลูกแล้ว ต้องพักผ่อนดี ๆ นะ”

“...”

มู่เฉินหย่วนพูดแบบนี้ ถังซินมั่นใจว่าเขาแกล้งล้อตัวเองเล่นแน่นอน คิ้วงามเหมือนใบต้นหลิวบิดขึ้น “ประธานมู่คะ อย่าล้อเล่นสิค่ะ ฉันหลอกพวกเขาว่าฉันท้อง ตกดึกคุณก็ยังมาเล่นมุขนี้อีกไม่เบื่อเหรอคะ”

“เมียจ๋า ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ” มู่เฉินหย่วนพูดอย่างจริงจังแล้วดึงผ้าห่มมาห่มกายให้เธอ “เมียจ๋านอนดี ๆ นะ ผมจะร้องเพลงกล่อมเด็กให้คุณฟัง”

“...”

ถังซินมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า สายตาของชายหนุ่มที่จ้องมองเธอมีความรักและความห่วงใยอย่างมาก เธอรู้สึกสับสนนิด ๆ

แย่แล้ว ดูเหมือนว่ามู่เสี่ยวซูจะมึนมากไปแล้ว

“ประธานมู่คะ คุณรู้ไหมว่าฉันชื่อว่าอะไร” ถังซินลองถามหยั่งเชิงดู

“ถังซิน เมียของผมไง”

ถังซินไม่ใส่ใจสองคำหลังของเขาแล้วถามอีก “รู้ไหมคะ ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้า “อยู่ที่ตุรกีซึ่งเป็นที่ที่ผมต้องการให้คุณช่วยคุยเรื่องงานให้ ผมวางกับดักคุณเอาไว้ ยังไงคุณก็ต้องรับปาก สุดท้ายก็เลยตามผมมาตุรกี”

คำตอบของเขาทำเอาถังซินอึ้งไปเลย

เธอมั่นใจว่ามู่เฉินหย่วนไม่ได้ความจำเสื่อม เขาจำได้ทุกอย่าง แล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ

“ทำไมฉันต้องเป็นภรรยาของคุณด้วยล่ะ”

“คุณเป็นเมียผม ทำไมต้องมีเหตุผลด้วยล่ะ”

“...”

“ฉันคิดว่าสมองของคุณมีปัญหาแล้วละ” ถังซินขมวดคิ้ว ปากก็อดที่จะมุบมิบไม่ได้ “นี่ต้องเป็นภาพลวงตาของฉันแน่ ๆ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว พรุ่งนี้ก็หายแล้ว”

มู่เฉินหย่วนขยับเข้ามา พูดเฉียดหูของเธอ “เมียจ๋า คุณเป็นอะไรเหรอ”

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ถังซินเอามือปิดหูแล้วเขยิบตัวออกห่างจากเขาแล้วชี้ไปที่ข้างเตียง “คุณไปนอนตรงนั้นนะ ห้ามพูดอะไรอีกละ”

“เมียจ๋า คุณไม่อยากให้ผมร้องเพลงกล่อมเด็กให้ฟังเหรอ”

“...ไม่ต้องแล้ว”

มู่เฉินหย่วน “อือ” คำเดียว แล้วก็กลับไปอยู่ข้างเตียงแต่โดยดี จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกไม่นานเรือนร่างก็เปิดเผยออกมา พอถังซินเหลือบเห็นกล้ามเนื้ออันกำยำของเขาก็หันหน้าหนี

เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจึงพูด “ไม่ต้องถอดเสื้อผ้า คุณใส่เสื้อผ้านอนซะ”

“อือ”

...

ถังซินชินกับการนอนบนเตียงนุ่ม ๆ เตียงของที่นี่แข็งมากเธอจะไปนอนหลับได้อย่างไร อีกทั้งข้างกายเธอก็ยังมี “คนงี่เง่า” อย่างมู่เสี่ยวซูอยู่ด้วย ยิ่งหลับไม่ลงเข้าไปใหญ่

มู่เสี่ยวซูเป็นอะไรไปเนี่ย

เธอนึกย้อนไปถึงตอนที่กินข้าวอยู่ มู่เฉินหย่วนยกชาวเหล้าขึ้นมาดม ๆ แล้วบอกว่าเหล้าดีกรีแรงมาก จากนั้นพอดื่มไปสีหน้าก็ไม่ค่อยดี

ถังซินคิดว่าเป็นเพราะมู่เสี่ยวซูดื่มพวกเหล้าดีกรีแรง ๆ ไม่ได้หรือเปล่า แต่พอนึกถึงเหล้าบรั่นดีก็ดีกรีแรงเช่นกัน

เหล้าดีกรีแรง ๆ จะเท่ากับเหล้าบรั่นดีกี่ขวดนะ มู่เฉินหย่วนที่เจรจาธุรกิจไม่มีทางที่จะไม่ดื่ม

สักพัก ถังซินก็ปวดฉี่ขึ้นมา

เธอข้ามมู่เฉินหย่วนที่อยู่ข้างเตียง พอจะลงจากเตียง ก็มีเสียงของมู่เฉินหย่วนดังมาจากด้านหลัง “เมียจ๋า เมียทำไมไม่นอนล่ะ”