รักหมดใจนายมาเฟีย นิยาย บท 6

คอนโด ปลายฟ้า

17:30น.

ปลายฟ้า......

"เเสบนิดนึงนะคะ"ฉันเอ่ยบอกผู้ชายคนที่ฉันพาเขาเข้าห้องเพื่อมาทำแผล เขาถอดเสื้อออกไปแล้วเขามีบาดแผลแค่ที่ต้นแขนเป็นรอยถากของลูกกระสุน

"ไม่แสบหรอคะ?"ฉันเอานำ้ยาแอลกอฮอล์เทใส่แผลของเขาเพื่อฆ่าเชื้อ นำ้ยาแอลกอฮอล์กัดแผลเขาขึ้นเป็นฟอง แต่ผู้ชายคนนี้นั่งนิ่งมองหน้าฉันที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้ๆเขา เขาไม่มีทีท่าเจ็บแสบเลย

"กูไม่เห็นรู้สึกเลย-_-"เขาตอบฉัน ฉันรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเขาทันที แปลกจริงๆผู้ชายคนนี้

"มองหน้ากู อยากได้กูเป็นผัว?"สายตาของเราทั้งคู่สบตากันและเขาก็ยกคิ้วข้างหนึ่งเอ่ยถามฉัน ฉันนี่ยิ่งงงเข้าไปใหญ่กับคำถามของเขา

"ทำไมฟ้าถึงต้องอยากได้คุณเป็นผัวด้วยล่ะคะ?"ฉันเอ่ยถามเขาไปพลางทำแผลให้เขาไปด้วย เขาก็มองฉันตลอดฉันก็เขินเป็นนะ จะมองทำไมหนักหนาล่ะ

"กูหล่อไหม?"เขายังคงเอ่ยถามฉันอีก ฉันก็ผละจากต้นแขนเขาขึ้นไปมองหน้าเขาและสำรวจไปตามโครงหน้าเรียว ดวงตาเรียวเหมือนพญาเหยี่ว จมูกโด่งเชิดรั้น ริมฝีปากหนักได้รูปสีชมพูระเรื่อ หน้าอกลำ่ๆขาวเนียนรอยสักบนหน้าอกและต้นคอเท่ห์ๆของเขาทำให้ผู้ชายคนนี้หล่อแบบแบดๆ

"หล่อคะ"ฉันตอบเขาไปแต่ฉันไม่ได้สบตาเขา ฉันเขินอ่ะ

"หึ"ฉันได้ยินเขาหัวเราะในลำคอ ฉันใส่ยาให้เขาเสร็จ ก็หยิบผ้าก๊อต

"ยกแขนขึ้นนิดนึงนะคะ"ฉันเอ่ยบอกเขาและจับข้อมือเขายกขึ้น เพื่อฉันจะพันผ้าก๊อซที่แผลของเขา เขาก็ยกแขนขึ้น แต่เขายังไม่เลิกมองหน้าฉัน ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรเขา รีบพันแผลให้เสร็จดีกว่า ฉันรู้สึกอึดอัดจัง ฉันยืนขึ้นเพื่อจะพันแผลให้เขาได้ถนัด

"นมใหญ่ว่ะ มึงไปทำนมมาหรอ?"อยู่ดีๆผู้ชายคนนี้เขาก็เอ่ยถามฉัน ฉันที่กำลังจะพันผ้าก๊อซรอบสุดท้ายเลยต้องก้มไปมองหน้าเขา หน้าหล่อๆของเขาอยู่ตรงหน้าอกของฉันพอดี

"ว๊าย!ทะลึ่งที่สุด"ฉันรีบสปริงตัวถอยออกมาจากผู้ชายคนนั้น เเล้วเอ่ยว่าเขา เขาก็ยักคิ้วให้ฉัน ฉันก็มองหน้าเขา เขาไม่ใช้พวกโรคจิตใช่ไหม ฉันไม่เคยพาผู้ชายขึ้นคอนโดด้วยความที่เห็นว่าเขาบาดเจ็บ ฉันอยากจะช่วยเขา จนลืมคิดไปเลย

"กูไม่ใช่โรคจิต ไม่ต้องมองกูแบบนั้น"เขาเอ่ยบอกฉัน และเขาก็พันผ้าก๊อซอย่างชำนาญเอาเทปใสติดผ้าก๊อซเสร็จสรรพ ฉันก็ยืนมองเขาอึ้งๆก็ทำได้หนิ

"มึงจะไปทำอะไรก็เรื่องของมึง กูจะอยู่ที่นี้สักพัก เดี๋ยวกูก็ไป"เขาเอ่ยบอกฉัน พลางเอนหลังพิงพนักโซฟาแล้วหลับตาลง ริมฝีปากที่เคยเป็นสีชมพูของเขาตอนนี้มันค่อยๆซีดลง

"ใช่ ยา ต้องเอายาให้เขากิน"ฉันพึมพำกับตัวเองและรีบเดินไปยังห้องครัวเพื่อไปหยิบยาในตู้ยาปฐมพยาบาล