รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 109

“ใช่ๆ พวกเราก็มีลูกค่ะ ดังนั้นเข้าใจเป็นอย่างดี ถ้าวันนี้เอรินเป็นอะไรไป พวกเรากระสับกระส่ายยิ่งกว่าพวกคุณแน่”

คณิตรีบพูดเสริม

สายตาซูการ์สั่นคลอน จากนั้นพูดว่า：“ใช่ค่ะ ครูใหญ่ เพื่อเป็นการแสดงความขอโทษจากพวกเรา นอกจากค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลของน้องหนูและค่าทำขวัญแล้วที่ ต่อไปถ้าโรงเรียนมีการแสดงต้องการแต่งหน้า ฉันจะแต่งให้เด็กๆ ฟรีค่ะ”

คำนี้พูดออกมา ครูใหญ่ลิลลี่ก็ตาเป็นประกาย มองซูการ์ ความตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง

อีแวนที่อยู่ด้านข้างเห็นแบบนี้ จึงรีบพูดว่า：“ครูลิลลี่เด็กเกิดเรื่องที่โรงแรม ทางโรงแรมก็ควรรับผิดชอบเช่นกัน แบบนี้ละกัน ผมจะอัปเกรดห้องพักของคุณผู้หญิงคนนี้กับน้องหนู ในขณะเดียวกัน ที่พักและค่าอาหารที่พวกเขาอยู่ที่พาเลซในหลายวันนี้ก็ฟรีทั้งหมดด้วย พวกคุณคิดว่าอย่างไร？”

ได้ยินคำนี้ ผก็สบตากับหญิงวัยกลางคน ใบหน้าของทั้งสองแสดงความพอใจ

“เห็นว่าน้องหนูไม่เป็นอะไร งั้นก็ตามนี้แหละ”ลิลลี่ทำการตัดสินใจ

ซูการ์มองคณิต แล้วทั้งสองก็พากันถอนหายใจ

ยังดีที่ ไม่มีอันตรายใดๆ ในที่สุดเรื่องราวก็คลี่คลายลง

ก็แค่……

“คุณจาค็อบ รบกวนคุณออกมาหน่อย”

มีเรื่องหนึ่งเธอต้องทำให้เคลียร์

อีแวนตามซูการ์ออกไปจากห้องคนไข้ เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก และถอนหายใจยาวๆ ด้วย

“คุณซูการ์ มีอะไรหรือเปล่า？”

นี่คืออดีตคุณนายน้อยแห่งจอห์นสันกรุ๊ป เขาจำได้

“คุณจาค็อบ ฉันอยากถามว่า หลังจากพวกเราเทสตี้ เบเกอรี่ส่งขนมไปแล้ว ตอนที่พนักงานโรงแรมเอาออกมาแสดง ได้ติดส่วนประกอบของสินค้าตัวใหม่ไปไหมคะ？”

น้องหนูแพ้มะม่วง ดันกินขนมที่มีส่วนผสมของมะม่วง จึงทำให้หอบกำเริบ

เธอต้องสืบต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้

อีแวนรู้สึกขอโทษเล็กน้อย“ก่อนผมมาก็ถามพนักงานที่เข้าเวรแล้ว พวกเขายืนยันว่าติดส่วนประกอบของขนมไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าใครกันที่มือบอน วางฉลากผิดที่ วางไปด้านข้าง”

ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง！

ความผิดอยู่ที่พนักงานโรงแรม

ดีที่เรื่องราวคลี่คลายได้อย่างน่าพอใจ

“คุณจาค็อบ ความรู้ความสามารถของพนักงานโรงแรมยังต้องปรับปรุง”

“ครับ ผมจะจัดการเรื่องนี้อย่างจริงจัง”

“ส่วนค่ารักษาทั้งหมดที่น้องหนูพักอยู่ในโรงพยาบาลควรจะให้โรงแรมรับผิดชอบ”

“ครับ”

……

คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลจอห์นสัน

เกรซซี่อุ้มทาคุมิลงจากรถ มองพ่อบ้านที่ออกมาต้อนรับ แล้วพูดว่า：“รบกวนคุณไปรายงานหน่อยว่า ฉันอยากเจอนายหญิงใหญ่”

พอได้ยิน พ่อบ้านก็ดูลำบากใจ

“คุณเกรซ นายหญิงใหญ่ร่างกายไม่แข็งแรง ไม่ชอบพบคนแปลกหน้าครับ”

“ฉันไม่ใช่คนอื่น ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของคุมิ ฉันอยากเจอนายหญิงใหญ่จริงๆ ไปรายงานให้ฉันหน่อยสิ”

เกรซซี่กอดทาคุมิไว้ในอ้อมแขนแน่น ถ้าพ่อบ้านไม่ไปรายงาน เธอก็จะไม่ปล่อยทาคุมิกลับไป

พ่อบ้านมองคิ้วทาคุมิที่ขมวดแน่น แล้วส่งสายตาไปทางคนใช้ที่อยู่ด้านข้าง

คนใช้เข้าไปในคฤหาสน์เพื่อรายงานอย่างรวดเร็ว

“คุณเกรซ คุณส่งคุณชายน้อยมาให้ผมเถอะครับ”พ่อบ้านพูดด้วยความเคารพ

เกรซซี่กัดริมฝีปากไม่ขยับ“ฉันคือแม่ของคุมิ เดี๋ยวฉันจะพาคุมิเข้าไปเอง”

พ่อบ้านขมวดคิ้ว ในดวงตาแก่ๆ นั้นดูไม่พอใจ

สักพัก คนใช้ก็ออกมา

เขากระซิบไม่กี่คำที่ข้างหูพ่อบ้าน พ่อบ้านมองไปที่เกรซซี่“ขอโทษครับคุณเกรซ นายหญิงใหญ่บอกแล้ว คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลจอห์นสันไม่ใช่ที่ที่ใครจะเข้ามาได้ง่ายๆ กรุณากลับไปเถอะ”

ปฏิเสธตรงๆ แบบนี้ ทำให้สีหน้าเกรซซี่นิ่งไป เบ้าตาแดงก่ำ

“ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของคุมิ ทำไมนายหญิงใหญ่ถึงไม่ยอมเจอฉัน？”

“คุณเกรซ กรุณาให้คุณชายน้อยกลับบ้านด้วย”

พ่อบ้านไม่ตอบคำถามของเธอ สื่อให้คนใช้เข้ามาพาทาคุมิไป

เกรซซี่กอดทาคุมิแน่น“คุมิ หม่ามี๊ไปจากหนูไม่ได้ หนูไปกับหม่ามี๊ได้ไหม？”