ซูการ์รู้สึกว่าผู้ชายที่ดื่มเมานั้นน่ารัก
ความดุดันน้อยลง ความน่ารักเพิ่มมากขึ้น
“คุณคอฟฟีเมต พวกเรากลับบ้านกัน คุณเดินได้มั้ย?”
คอฟฟีเมตมองเธอ ค่อยๆเอ่ยออกมาว่า “คุณพยุงผม”
“ค่ะ”
ซูการ์ดึงแขนเขาให้มาพาดที่ไหล่ของเธอ
คอฟฟีเมตเลยเอาน้ำหนักทิ้งไปที่ร่างของเธอ
เขาค่อนข้างหนัก ซูการ์กัดที่ริมฝีปากเบาๆ และผู้ชายทั้งสองคนที่อยู่ตรงนั้นก็ยิ้ม “คุณภุชงค์ ปริ้นซ์ไปก่อนนะ”
“พี่สะใภ้ ต้องการให้พวกเราช่วยเปล่าครับ?”
ปริ้นซ์เห็นท่าเธอไม่ไหว เลยอยากที่จะเข้าไปพยุง
“อ่า ได้ค่ะ”
ซูการ์หยุด แล้วขอความช่วยเหลือ
ภุชงค์เลิกคิ้ว ดึง ปริ้นซ์ที่กำลังเข้าไปที่ด้านหน้า แล้วส่งซิกให้กับเขา
เด็กหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องราวนั้น ต้องการให้เขาช่วยอะไร?
คอฟฟีเมตบอกแล้วไม่ใช่หรอว่า
ให้เธอพยุงเขา!
ปริ้นซ์มองเขาแล้วให้เข้าใจ
กำลังที่จะเอ่ยปากพูด คอฟฟีเมตก็หยุดเดินลง
ในสายตาที่มึนเมานั้นมีการเตือนแฝงอยู่ “ปริ้นซ์จำไว้ว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ของนาย หลังจากนี้ห่างเธอหน่อย! ถ้าหากเกิดข่าวลืออะไรขึ้นอีก ฉันไม่ปล่อยนายแน่!”
ปริ้นซ์“…..”
ชิ!
เฮียยังโหดเหมือนเดิม
ของที่ตัวเองเคยใช้ ต่อให้จะทิ้งมันแล้วก็ไม่อนุญาตให้คนอื่นได้แตะต้อง
“ครับๆ รู้แล้ว”
คอฟฟีเมตเตือน ปริ้นซ์เสร็จก็หันมามองที่ซูการ์
“ผมเป็นสามีของคุณ คุณกล้าที่จะทิ้งผมให้คนอื่นก็ลองดู?”
ซูการ์ “…….”
เธออยากหาคนมาช่วยเหอะ
“ไม่ใช่นะ คุณค่อนข้างหนัก ฉันกลัวคุณจะล้ม”
“ใช้ไม่ได้เรื่อง วันหลังกินให้เยอะหน่อยจะได้มีแรง”
ซูการ์ “……..”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานไม่เติมน้ำตาล