รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 93

“ทาคุมิ ใช้มือเล็กๆของหนูโกยแป้งข้าวเหนียวมาสักสองกำมือ”

ซูการ์หยิบส่วนผสม แล้วสั่งเด็กน้อย

ทาคุมิพยักหน้า โกยแป้งข้าวเหนียวมาสองกำมือ จากนั้นก็โกยแป้งข้าวเจ้าอีกสองกำมือ

ซูการ์พูดชมขึ้นในทันที“ว้าว ทาคุมิฉลาดจังเลย ”

ดวงตาทาคุมิเป็นประกาย นึกไปถึงขั้นตอนการทำขนมอบของเมื่อวานนี้ ช่วยซูการ์หยิบนั้นหยิบนี่

“ทาคุมิ เหนื่อยไหม ? น้าช่วยเช็ดเหงื่อให้นะ ”

ซูการ์มองดู ทาคุมิ ที่อยู่ข้างๆ ดวงตาสุกใสเป็นประกาย ย่อตัวลงใช้มือที่เลอะแป้งสัมผัสไปที่ใบหน้าของเด็กน้อย

ใบหน้าของเด็กน้อยขาวโพลนในทันที

ซูการ์หลุดขำพรืดออกมา“โอ้ ทาคุมิ ขอโทษนะ น้าลืมไปว่ามือเลอะแป้งอยู่ ”

เด็กน้อยรู้ตัวในทันที ว่าซูการ์กำลังแกล้งเขา ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ ใช้มือเล็กๆสัมผัสไปที่ใบหน้าของซูการ์อย่างรวดเร็ว

ซูการ์หลบไม่ทัน ทันใดนั้นก็หัวเราะร่วนแล้วจักจี้ร่างเล็กของเด็กน้อยในทันที

“ตัวแสบ ทำไมมือช่างเร็วอย่างนี้”

ทาคุมิรีบผละออกจากมือของซูการ์อย่างไว หัวเราะแล้ววิ่งหนีออกไป

“อย่าหนีนะ มานี่เร็ว น้าไม่แกล้งแล้ว”

ซูการ์แสร้งทำทีไปไล่ตามเขา ทั้งสองคนหัวเราะและเล่นกันอยู่ในครัว

ที่ประตูห้องครัว นายหญิงจูสให้คนบันทึกภาพนี้เอาไว้ ใบหน้าปลาบปลื้มใจอย่างที่สุด

จากนั้น เธอให้คนส่งคลิปวิดีโอนี้ไปให้คอฟฟีเมต

ในตอนนี้ คอฟฟีเมตกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องทำงานของท่านประธาน

ที่อยู่ด้วยยังมีเกรซอีกคนที่เพิ่งจะเอานำซุปมาให้

สายตาของคอฟฟีเมตละออกจากเกรซที่กำลังเทน้ำซุปให้อยู่ มองดูคลิปวิดีโอที่นายหญิงจูสส่งมาให้

ในคลิปคือภาพของซูการ์กับเด็กน้อยที่กำลังหยอกล้อกัน

คิ้วคอฟฟีเมตเลิกขึ้น ดวงตาไหววูบเล็กน้อย

คุณย่าให้ซูการ์กลับไปอยู่เป็นเพื่อนกับทาคุมิที่คฤหาสน์หลังเก่า ?

นี้เขาวางแผนจะให้ซูการ์กับทาคุมิบ่มเพาะความสัมพันธ์กันก่อนอย่างนั้นเหรอ?

มวลอากาศที่เย็นเยือกรอบตัวอุ่นขึ้นเล็กน้อย อารมณ์ที่ต้องกังวลในการหย่าร้างก็ค่อยๆปลอดโปร่งขึ้นมา

“ผู้ช่วยที่แย่ที่สุดของผมยังมีวุฒิปริญญาโท คุณคิดว่าคุณทำได้เหรอ ？”

เกรซถึงกับจุก “คอฟฟีเมต ฉันเป็นผู้ช่วยในชีวิตของคุณ คอยดูแลรับผิดชอบชีวิตประจำวันของคุณ”

“ไม่จำเป็น”

นิ้วที่เรียวยาวของคอฟฟีเมตเคาะไปที่โต๊ะตามความเคยชิน“ผมเคยดูประวัติข้อมูลของคุณ สมัยเรียนคุณเรียนการจัดการโรงแรม หรือไม่ก็ไปทำงานที่โรงแรมพาเลซ วันนี้ผมต้องเข้าไปตรวจที่นั่นพอดี คุณไปกับผมแล้วกัน”

ไป โรงแรมพาเลซ！

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ

แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำตามที่คอฟฟีเมตบอก”

เกรซพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เก็บซ่อนประกายแสงอ่อนในแววตา

คอฟฟีเมตตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง แล้วกลับมาทำงานตามปรกติ

เกรซเหลือบมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเขาแวบหนึ่ง ดวงตามีประกายไหววูบ แสร้งทำทีเป็นน่าสงสาร

“คอฟฟีเมต ทาคุมิปรับตัวได้หรือยัง ? เขาเป็นเด็กไม่ชอบแสดงความรู้สึก แต่ฉันรู้ เขาต้องอยากเจอฉันแน่ ต่อไปฉันยังจะได้เจอเขาไหม？”