รักกันอย่างเสียงเงียบ เบิกบานอย่างสุขสงบ นิยาย บท 5

"เฉินซิงเหย้า!" เย่เสวี่ยจู๋ร้องด้วยความโกรธ"คุณทำแบบนี้ไม่ได้ หยุดเดี๋ยวนี้! คุณทำไม่ได้! ฉันและหลู่เฉินไม่มีอะไร เขาเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นของฉัน คุณทำแบบนี้ไม่ได้!"

เฉินซิงเหย้าอัดวิดีโอบนโทรศัพท์มือถือเสร็จ เขาก็ดึงตัวออกจากเธอ หัวเราะเยาะและตบหน้าเธอ "คุณควรจะจำเอาไว้ ต่อไปอย่าให้ฉันเห็นคุณติดต่อกับผู้ชายคนนี้อีก ไม่อย่างงั้นมันจะไม่ง่ายแน่!”

หลังจากนั้นเขาก็ดึงตัวออกไปทันทีและเดินไปที่ห้องน้ำ

เมื่อเห็นเขาเข้าห้องน้ำ เย่เสวี่ยจู๋รีบหาโทรศัพท์และต้องการยกเลิกวิดีโอเมื่อซักครู่

เธอคลิกที่วีแชทและพบว่าเฉินซิงเหย้าไม่ได้ส่งวิดีโอไคลแม็กซ์ใดๆ ให้กับหลู่เฉินเลย ประวัติการ

แชทระหว่างเธอกับหลู่เฉินอยู่ที่วลี "ราตรีสวัสดิ์" ที่หลู่เฉินส่ง

เขาแค่จะทำให้เธอตกใจ

เย่เสวี่ยจู๋ปิดโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว และซ่อนไว้ใต้หมอน หลังจากนั้นเธอก็นอนอย่างเงียบๆบนเตียง

เฉินซิงเหย้าอาบน้ำเสร็จก็ออกมา เธอก็เอาไดร์เป่าผมมาเป่าผมของเขาให้แห้ง ความโกรธของเฉินซิงเหย้าดูเหมือนจะถูกล้างออกด้วยการอาบน้ำ เขาไม่ได้พูดอะไรกับเย่เสวี่ยจู๋สักคำจนกระทั่งเขาจากไป

เขาไม่ได้เอาเงินบนโต๊ะไปด้วย

เย่เสวี่ยจู๋เก็บเงินและพลิกตัวไปมาทั้งคืนอย่างไม่สามารถนอนหลับได้

เช้าวันรุ่งขึ้นเธอกินอาหารเช้า และนั่งรถไปทำงานที่บริษัท

พอดีกับช่วงเวลาที่คนแน่นมาก คนต่อคิวรอลิฟต์ยาวจนถึงหน้าประตูตึก เธอรอคอยอย่างอดทน โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นอย่างกะทันหัน

เย่เสวี่ยจู๋เปิดโทรศัพท์และเห็นว่าเป็นข้อความจากเฉินซิงเหย้าโดยมีเพียงคำว่า: "โจ๊กเนื้อ"

เฉินซิงเหย้าต้องกากินโจ๊ก เขาต้องมีปัญหาโรคกระเพาะอาหารอีกแน่

กระเพาะอาหารของเขาไม่ค่อยดีนัก เกิดจากสาเหตุการดื่มเหล้าตอนท้องว่าง เขาชอบดื่มโจ๊กเมื่อท้องไส้ปั่นป่วน แต่เขาจู้จี้จุกจิก โจ๊กต้องไม่ข้นเกินไป หรือเลี่ยนเกินไป และไม่กินจำเจจนเกินไป เย่เสวี่ยจู๋ทำโจ๊กเนื้อให้เขา เขากินแค่ครั้งเดียว แล้วเขาจะให้เธอทำอาหารเมื่อเขาจำได้

เย่เสวี่ยจู๋เอาโทรศัพท์ไปแก้ไขข้อความและตอบว่า: "เอาล่ะ คืนนี้ฉันจะต้มโจ๊กและเอาไปให้คุณ"

เย่เสวี่ยจู๋กำลังจดจ่ออยู่กับการแก้ไขข้อความ ทันใดนั้นเพื่อนร่วมงานผู้หญิงคนหนึ่งก็เข้ามาตบไหล่ของเธอข้างหลัง เขายิ้มและพูดว่า "เฮ้ ... เสวี่ยจู๋! คุณกำลังคุยกับแฟนอยู่หรือเปล่า?"

เพื่อนร่วมงานหญิงคนนี้ชื่อสือเสี่ยวหรัน เธอเป็นเพื่อนร่วมงานหญิงกลุ่มเดียวกับที่เข้ามาในแผนกวิศวกรรมพร้อมกับเย่เสวี่ยจู๋ และตำแหน่งปัจจุบันของเธอก็เป็นผู้ช่วยแผนกวิศวกรรมด้วย

เย่เสวี่ยจู๋วางโทรศัพท์และพูดอย่างรวดเร็ว: "เปล่า"

"เปล่าเหรอ?" สือเสี่ยวหรันยิ้มอย่างมีความหมาย "ไม่มีแฟน หรือว่าฉันไม่ได้คุยกับแฟน ฉันเห็นบันทึกทั้งหมดแล้ว!"

ทันใดนั้น เย่เสวี่ยจู๋ก็มีหัวโต "อา ... "

เย่เสวี่ยจู๋เข้าไปในลิฟต์พิเศษ เนื่องจากพนักงานเข้ามาด้านหน้าเรื่อยๆ เธอจึงถูกเบียดให้เข้าไปด้านในสุดของลิฟต์ เธอเหยียบส้นสูงและรู้สึกไม่มั่นคงเล็กน้อย เมื่อถอยหลังไป ก็มีมืออันใหญ่จับเอวของเธอไว้แน่นและดึงเธอไปที่ตำแหน่งหน้าอกของเขา

เย่เสวี่ยจู๋รู้ว่ามือนี้เป็นของใคร และตกใจมากจนเงยหน้าขึ้น และมองไปรอบๆ โชคดีที่ไม่มีใครมองมาที่เฉินซิงเหย้า เมื่อเห็นว่าเธอยืนนิ่งแล้วเขาก็รีบปล่อย

เฉินซิงเหย้าดึงมือของเขากลับ และดึงเน็คไท เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา เธอตัวเล็กมากและก้มศีรษะลง เธอมัดผมเป็นลูกบอล เขามองไปที่ทรงผมของเธอและเอื้อมมือไปสัมผัสเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ เย่เสวี่ยจู๋หลียวหลัง แล้วเขาก็รีบหันหน้ากลับไปและมองไปข้างหน้า

เฉินซิงเหย้าเป็นคนขี้เล่น และยกมือขึ้นแตะลูกบอลที่ด้านหลังศีรษะของเธออีกครั้ง คราวนี้เขาจงใจอย่างแน่นอน เช่นเดียวกับการเล่นพิเรนทร์ของวัยรุ่น ออกแรงก็เยอะ และดูเหมือนว่าเขาจะทำให้ผมทรงลูกชิ้นของเธอยุ่งเหยิง

เย่เสวี่ยจู๋จับที่เสียบผมด้านหลังศีรษะไว้แน่น

ทำให้เฉินซิงเหย้าไม่แตะหัวลูกชิ้นนั้นอีก

เขาก้มมอง ความสนใจทั้งหมดของเขาคือผิวขาวๆของเธอ ทันทีที่เขาก้มศีรษะลง เขาจะได้กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของร่างกายเธอ และกลิ่นผมของเธอตลบอบอวลในลิงฟท์ จริงๆแล้วเขาคิดว่ากลิ่นนี้ไม่ได้น่ารังเกียจ รอบๆตัวมีแต่กลิ่นของเธอ

ทุกคนเดินออกจากลิฟต์ทีละคน มือของเขาจับฝ่ามือของเธออย่างลับๆ ปลอดจากสายตาผู้คน

เมื่อทุกคนเดินออกจากลิฟท์หมด และเหลือเพียงพวกเขาสองคน เย่เสวี่ยจู๋ก็ขยับฝ่ามือที่เขาจับไว้อยู่และต้องการจะก้าวเท้าออกจากลิฟต์

เฉินซิงเหย้าใช้มือจับไหล่ของเธอ ใช้แรงดึงเธอกลับเข้ามา ผลักเธอไปติดผนังลิฟท์อันแสนจะเย็นยะเยือก มือของเขาค่อยๆลูบที่คอของเธอ เขาดึงเสื้อเชิ้ตเธอ ลูบผ่านส่วนโค้งเว้า จนถึงบริเวณแก้มก้นของกระโปรงเธอ

ขณะที่ปลายนิ้วสอดเข้าไปลึก เย่เสวี่ยจู๋ก็ผลักมือของเขาออกไปอย่างแรง "อย่าเป็นแบบนี้ มีคนอยู๋ ... "