รักกันอย่างเสียงเงียบ เบิกบานอย่างสุขสงบ นิยาย บท 9

คำพูดของโจวรั่วหลานทำให้คุณนายใหญ่เมิ่งหรูฮวาโกรธ

เมิ่งหรูฮวาโกรธจนตัวสั่น ขิงแก่กับขิงอ่อนใครจะเผ็ดกว่ากัน เมิ่งหรูฮวาโต้กลับ: "หืม โจวรั่วหลาน คุณแย่งฉันไปได้แล้วอย่างไร ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย สักวันเธอจะไม่มีวันเป็นคุณนายเฉินอย่างชอบธรรม เธอและลูกชายของเธอก็ยังคงเป็นมือที่สาม "กับคนป่าเถื่อน!"ตลอดไป

สิ่งที่โจวรั่วหลานถือเป็นอย่างมากคือการที่คนอื่นว่าลูกของเธอเป็นคนป่าเถื่อน เธอโกรธจนต้องกัดฟัน และอยากจะเข้าไปจัดการกับเมิ่งหรูฮวา ดีที่ป้าหลิวที่อยู่ข้างๆดึงเธอไว้อย่างสุดชีวิตเพื่อไม่ให้เธอเดินไปข้างหน้า

หลังจากที่โจวรั่วหลานสงบลงเธอก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอและพูดกับเมิ่งหรูฮวาว่า: "น่าเสียดายที่คนบางคนแม้แต่สวัสดิการแบบที่คนป่าเถื่อนยังไม่มีโอกาสได้รับ! ลกของเธอเป็นคุณชายใหญ่แล้วยังไงเหรอ? ก็ไมใช่ว่าถูกส่งไปดูแลธุรกิจทางเมืองตะวันตกเฉียงเหนือเหรอ? หนึ่งปีกลับมาได้เพียงสองสามครั้ง... "

เมิ่งหรูฮวาเหลือบมองไปเย่เสวี่ยจู๋ที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยใสีหน้าและน้ำเสียงที่ดุร้าย: "ยังดีกว่าลูกชายของเธอก็แล้วกัน อยู่กับลูกสาวของหญิงโสเภณีทุกวัน มิหนำซ้ำตอนนี้ยังเอาเข้ามาในบ้านอีก!"

ในที่สุดเปลวไฟแห่งสงครามย้ายมาที่เย่เสวี่ยจู๋!

เย่เสวี่ยจู๋ถือกล่องอาหารมองดูอยู่อย่างเงียบๆ มือสั่นระริก เธอเงยหน้าขึ้นเห็นสายตาอันโกรธแค้ของโจวรั่วหลาน

เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกอึกอัดใจอย่างกะทันหัน เธอรู้ว่าเธอทำให้โจวรั่วหลานอับอาย อีกสักครู่คาดว่าเธอคงจะตายอย่างอนาถ

เมิ่งหรูฮวาเห็นใบหน้าของโจวรัั่วหลานเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เธอก็ยิ้มและตั้งใจทำให้เรื่ิองราวสั่นคลอนกว่าเดิม"ยังไงก็ตามคุณรู้ไหมว่าการกลับมาของลูกชายฉันในครั้งนี้ มาทำอะไร? ไม่เป็นไร ฉันจะบอกคุณให้ก็แล้วกัน ลูกชายของฉันกลับมาเพื่อหมั้นกับเจียงซินเหยา ลูกสาวคนโตของตระกูลเจียง ลูกชายของฉันกำลังคบกับเธอ! เจียงซินเหยาเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลเจียง ถ้าเรื่องนี้สำเร็จในอนาคตลูกชายของฉันจะเป็นทายาทที่ถูกต้องของตระกูลเจียง ถึงตอนนั้นลูกชายของฉันก็จะสู่ขอทายาทลำดับต่อไปของตระกูลเจียง ส่วนลูกชายของคุณแต่งงานกับทายาทของหญิงโสเภณี เะอจะเอาอะไรมาเทียบฉันได้?โจวรั่วหลาน"

เมิ่งหรูฮวาพูดจบก็หัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ และเดินกลับขึ้นบันไดไป

โจวรั่วหลานยืนตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่ที่เดิม หลานสาวของเธอโจวเหมินเหมินก็เข้าไปปลอบใจเธอ แต่กลับถูกเธอผลักออกไปด้วยท่าทางโกรธ

เย่เสวี่ยจู๋ต้องการหาหลุมเพื่อฝังตัวเอง เธอถูกเยาะเย้ยเพราะตัวเธอเอง คราวนี้เธอจะไม่ปล่อยตัวเองอย่างๆแน่นอน!

เป็นไปตามคาด สายตาเย่เสวี่ยจู๋มองต่ำลง ในไม่ช้าเธอก็เห็นรองเท้าส้นสูงที่สง่างาม และเสียงของโจวรั่วหลานก็ดังขึ้นในหูของเธอ

"เย่เสวี่ยจู๋ หญิงสารเลว! เงยหน้าขึ้นมา!"

เย่เสวี่ยจู๋เงยหน้าขึ้นอย่างสั่นสะท้าน เตรียมหูระเบิด!

เมื่อโจวรั่วหลานยกมือขึ้น เย่เสวี่ยจู๋โดนตบสองที และโดนเล็บที่แหลมคมกรีดลงบนผิวหน้าของเธอ ความเจ็บปวดทำให้เย่เสวี่ยจู๋ร้องไห้น้ำตาไหล แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนต้ตั้งแต่ต้นจนจบ

"เย่เสวี่ยจู๋ เธอยังไม่หลาบจำเหรอ? ครั้งที่แล้วฉันพูดกับเธอไปหมดแล้ว เธอทำเป็นหูผึ่งใช่ไหม? พยายามอยู่ห่างจากลูกชายของฉัน อย่าไปรบกวนเขา! เขาเป็นคนดี เพราะการเติบโตมาพร้อมกับเธอ เขาจึงไม่ยอมให้เธอติดคุก สงสารคุณถึงให้คุณอยู่เคียงข้างเขา นี่ไม่ใช่ความรัก เธอเข้าใจไหม เขาแค่สงสารเธอ ก็เหมือนสงสารแมวหมาและขอทานข้างถนน! ในใจของเขาเธอก็เป็นแค่โสเภณี เขายังหนุ่มและขยันมาก ยังมีอนาคตที่ดี ทำไมเธอต้องการทำลายอนาคตของเขา? ทำไมเธอถึงต้องการทำร้ายเขา? "

น้ำตาของเย่เสวี่ยจู๋ร่วงหล่น และเธอก็พูดว่า: "คุณนายเฉิน ฉันไม่ได้ทำร้ายเขา ... "

พระเจ้ารู้ดีว่า แม้ว่าเธอจะตาย เธอก็ไม่เคยต้องการทำร้ายเฉินซิงเหย้า เธอไม่เคยคิดทำลายชีวิตของเขา นับประสากับการทำลายอนาคตของเขา!