'รักข้ามรุ่น' กับคุณลุงจอมขรึม นิยาย บท 3

โจวไท่เปิดใช้งานเครือข่ายข่าวกรองทั้งหมดทุกทิศทางด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดในชีวิตของเขา และใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงก็ได้ประวัติและภูมิหลังทั้งหมดของเยี่ยหลานซาน และรวบรวมเป็นเอกสารเผื่อนำเสนอต่อกงเส่าถิง

เยี่ยหลานซาน ผู้หญิง อายุ 22 ปี ส่วนสูง: 168 ซม. น้ำหนัก: 48 กก. กรุ๊ปเลือด: กรุ๊ป B ราศี: สิงห์

อาชีพ: นักแสดงปลายแถว นอกเหนือจากนั้นยังทำงานพาร์ทไทม์

ที่อยู่อาศัยปัจจุบัน: เลขที่ 1102 เขต เฉินอัน ถนน ฮวาหยวน เมืองตี้ตูทางตะวันออก

พ่อบุญธรรม: เกาเวย ผู้อำนวยการฝ่ายบุคคลกระทรวงวัฒนธรรม

แม่บุญธรรม: เยี่ยอีหริน

น้องสาว: เกาซินซินอายุ 20 ปี นักเรียนจากโรงเรียนภาพยนตร์ตี้ตู หนึ่งในนักแสดงหลักเสี่ยวฮวา

พ่อผู้ให้กำเนิด: ไม่ทราบ

เมื่อมาถึงตระกูลเกาเมื่อวันที่ 2 ตุลาคมปีก่อนหน้านี้ วันต่อมา เยี่ยอีเหรินพาคุณหนูเยี่ยไปโรงพยาบาลเมืองหลวงตี้ตูเพื่อทําการตรวจดีเอ็นเอ และได้ยืนยันแล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นเป็นแม่ลูกแท้ๆ และหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเยี่ยหลานซานก็ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะว่าเป็นบุตรบุญธรรมของตระกูลเกา

ข้อมูลสองเมื่อปีที่แล้ว: ไม่ทราบ

ความสัมพันธ์ด้านความรัก: คบกับเฉียวเฟยฝานเป็นเวลาหนึ่งปีกับเก้าเดือน ต่อมา ถูกเฉียวเฟยฝานนอกใจไปคบกันน้องสาวเกาซินซิน คุณหนูเยี่ยเลยตัดสินไปดื่มเหล้าบนยอดเขาและถูกสงสัยว่าเพราะอกหัก ]

เมื่อเห็นคำว่า "ถูกสงสัยว่าเพราะอกหัก" กงเส่าถิงถึงกับกำเอกสารในมือแน่น

ดังนั้นจึงเหมือนกับที่ฉืออวี้เฟิงเคยพูดทางโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ จะฆ่าตัวตายงั้นหรือ?

“โอ้”

เพียงแค่เวลานั้นเขาที่ตื่นมาจากภวังค์ความคิด

กงเส่าถิงปิดข้อมูล "พรึ่บ" ขายาวๆก้าวเดินตรงไปหาเยี่ยหลานซาน

……

เยี่ยหลานซานยังคงนอนหลับไม่สนิท

ในความฝันเฉียวเฟยฟานและเกาซินซินจับมือกันเพื่อแสดงความรักต่อหน้าเธอและแม้แต่แม่ของเธอก็ยังส่งเสียงโห่ร้องขับไล่ให้เธอไป ...

เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา

เมื่อได้สติ สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือกลิ่น กลิ่นแรกที่หอมเย็น

แต่กลิ่นมันแปลกมาก

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความระมัดระวัง

ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำยืนพิงแสงไฟ

ภายใต้แสงที่ส่องประกายผมของเขาเปล่งแสงสีทองอันน่าหลงใหลซึ่งทำให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาที่งดงาม

เธอจำเขาได้

ตอนที่ถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มสุนัขพันธุ์ทิเบตในป่า เขาคือคนที่ปรากฏตัวและช่วยเหลือเธอได้ทันเวลา

ยังไม่ทันที่จะได้กล่าวขอบคุณ แต่เธอก็ถามไปก่อน:"คุณเป็นยังไงบ้าง" สุนัขเหล่านั้นได้ทำร้ายคุณหรือไม่? "

“……”

กงเส่าถิงมองมาที่เธอ

แม้ว่าเธอจะหายจากไข้แล้ว แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอก็ยังคงแดงระเรื่อและดวงตาสีเข้มคู่นั้นก็ยังจ้องมาที่เขาอย่างตั้งใจ

เธอเป็นห่วงเขา

แววตาของเธอทำให้เขานึกถึงการพบกันครั้งแรกเมื่อห้าปีก่อน

หัวใจที่ไม่เย็นชาของเขาเริ่มอ่อนลงและแม้แต่การแสดงออกในดวงตาของเขาก็ยังเปล่งประกายออกมาอย่างอ่อนโยน : "ฉันสบายดี"

"ดีแล้ว เจ้าสุนัขเหล่านั้นดูดุร้าย ฉันกังวลว่าคุณจะได้รับบาดเจ็บ"

หลังจากที่เยี่ยหลานซานพูดจบเธอก็เหลือบมองไปรอบๆ

ห้องสะอาดสบายและสดชื่นด้วย ผนังสีขาวและชุดเครื่องนอนสีขาว น่าจะเป็น ...โรงพยาบาล？

ไฟนอนสี่ดวงติดอยู่รอบ ๆ หัวมุมแสง ไฟที่เย็นตาทำให้โทนห้องดูเย็นสบาย

บาดแผลตามร่างกายของเธอได้รับการรักษาแล้ว

ตอนนี้เธอน่าจะดีขึ้นแล้วแล้ว

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วถามว่า“ ที่นี่คือโรงพยาบาลใช่ไหม” ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้? "

เธอพยายามลุกขึ้นนั่ง