หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 302

สาริศารู้สึกว่าจิตใจสับสนไปชั่วขณะ เธอเป็นใคร เธอควรไปที่ไหนดี ทำไมเธอตอนนี้ถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช้ลูกสาวของตระกูลนิธิธราสกุล และก็ไม่ใช่ลูกสาวของกันยา และตัวเองควรจะทำอย่างไรดีต่อไป

มองดูใบหน้าที่ซีดเผือดของสาริศา สายตามองเหม่อไปด้านหน้าโดยที่ไม่พูดไม่จา กันยานึกว่าเธอไม่ยอมให้อภัยตัวเอง “ริศา เป็นความผิดของแม่เอง หนูช่วยพูดอะไรสักคำดีไหม เป็นแม่เองที่ผิดต่อหนู หนูตีแม่สิ” ขณะที่พูดกันยาก็คว้ามือของสาริศาขึ้นมาตบตีบนตัวของตัวเอง

ถูกการกระทำอย่างฉับพลันของกันยาทำให้ตกใจ สาริศาจึงได้สติคืนมา แล้วรีบคว้าจับมือของกันยาไว้ “แม่คะ นี่แม่ทำอะไรคะ!”

“เป็นความผิดของแม่ แม่ไม่ควรที่จะให้หนูเรียกว่าแม่ ริศา แม่ขอโทษนะลูก ขอโทษ ขอโทษ……”

มองดูกันยาที่ร้องห่มร้องไห้ขอโทษตัวเองตรงหน้า ในใจของสาริศาอดที่จะเห็นใจไม่ได้

ถึงแม้กันยาจะแอบเปลี่ยนโชคชะตาชีวิตของตัวเอง แต่ว่าหลายปีมานี้เธอก็เลี้ยงดูตัวเองเหมือนลูกสาวแท้ ๆ มาโดยตลอด เธอตอนนี้ยังไม่เคยลืมเรื่องตอนที่ตัวเองยังเล็ก ๆ เพราะอากาศหนาวจัด ในบ้านไม่มีฮีตเตอร์ ตอนกลางคืนกันยาจับขาของเธอมาวางไว้ในอ้อมกอดตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่น

ยังมีอีกหลายเรื่องที่คล้ายคลึงกัน ถึงแม้ว่าจะไม่มีพ่อมาตั้งแต่เด็ก แต่ว่าตั้งแต่เล็กจนโตกันยาได้มอบความรักที่มากมายให้กับตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้จะได้รู้ความจริงแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถที่จะตำหนิเธอได้ลง

หยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ข้าง ๆ แล้วสาริศาก็ช่วยกันยาเช็ดน้ำตาเบา ๆ “แม่ หนูไม่โทษแม่หรอกค่ะ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นแม่ที่เลี้ยงหนูมาจนเติบใหญ่อย่างยากลำบาก ไม่ว่าหนูจะเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของแม่หรือไม่ ในใจหนู แม่ก็ยังคงเป็นแม่ของหนู”

“จริงเหรอริศา หนูไม่โทษแม่จริง ๆ เหรอ”

“ค่ะ” สาริศาพยักหน้าไปแรง ๆ หนึ่งที “แม่จะเป็นแม่ของหนูตลอดไป” 

ใบหน้าของกันยาในที่สุดก็ผุดรอยยิ้มออกมา เธอกับสาริศาดูแลพึ่งพากันมาเป็นเวลานานขนาดนี้ จึงเห็นเธอเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเองมาตั้งแต่แรกแล้ว

แม้กระทั่งเพื่อชดเชยความผิดของเธอที่มีต่อสาริศา หลายปีมานี้เธอจึงพยายามทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงิน และไม่เคยกล้าปฏิบัติไม่ดีต่อสาริศา

ถ้าหากว่าสาริศาจะไม่ยอมรับเธอเป็นแม่เพราะเรื่องนี้ เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจริง ๆ

“ขอบใจนะลูก ริศา ขอบใจมากที่หนูยอมอภัยให้แม่ ขอบใจที่หนูยังยอมรับแม่คนนี้”

เอื้อมมือมากอดกันยาไว้ แล้วสาริศาก็ซบร้องไห้อยู่บนไหล่ของเธอ “แม่ ของเพียงแม่เต็มใจ หนูก็จะเป็นลูกสาวของแม่ตลอดไป หนูจะดูแลแม่อย่างดีไปโดยตลอด ไปจนแก่เฒ่า”

ได้ยินคำพูดของสาริศา กันยาก็รู้สึกละอายใจ เด็กคนนี้ช่างมีจิตใจที่ดี หลังรู้เรื่องในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ไม่เพียงแต่ให้อภัยตัวเอง อีกทั้งยังเต็มใจที่จดูแลตัวเอง ล้วนเป็นความผิดของเธอ เป็นตัวเองที่ทำผิดต่อเด็กคนนี้!

หลังจากสองแม่ลูกต่างกอดกันร้องไห้อยู่สักพัก สาริศาก็นึกขึ้นได้ถึงสภาพร่างกายของกันยาในตอนนี้ จึงรีบผลักเธอออกเบา ๆ แล้วกล่าวขึ้น “แม่คะ พวกเราไม่ต้องร้องไห้แล้ว ตอนนี้ร่างกายของแม่ไม่ดี อารมณ์จะถูกกระทบกระเทือนมากไม่ได้”

“จ๊ะ ไม่ร้อง แม่จะเชื่อฟังหนู ไม่ร้องแล้ว” กันยายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเอง เห็นสาริศาที่เบ้าตาก็นองเต็มด้วยน้ำตา กันยาจึงมองเธอด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด “แม่ไม่ร้องแล้ว หนูก็อย่าร้องนะ”

“ค่ะ” สาริศาตอบรับ แล้วหยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ข้าง ๆ มาเช็ดน้ำตาตัวเอง

หลังจากที่คุยเปิดอกกับกันยาแล้ว ความรู้สึกห่างเหินที่มีต่อคุณแม่ของสาริศา ได้กลับมาสนิทแนบชิดเหมือนเดิมอีกครั้ง และหัวใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นในเวลานี้

ทันใดนั้นนึกอะไรบางอย่างได้ กันยามองสาริศาแล้วทำท่าอยากจะพูดไม่พูด สาริศารู้สึกเหมือนกันยามีคำพูดที่อยากจะพูด จึงได้ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “แม่ ทำไมเหรอคะ แม่มีเรื่องอะไรที่ต้องการจะพูดกับหนูเหรอคะ”