หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 313

“ตอนนี้คุณนายน้อยได้เข้าใจผิดคุณชายพัทแล้ว คุณก็ปล่อยเด็กในท้องไปเถอะ” เมื่อได้ยินพชิรายังมีความคิดที่จะทำแท้งเด็กในท้อง น้ำเสียงของชรัณจึงกล่าวด้วยความขอร้อง

สีหน้าของพชิราเต็มไปด้วยความโหดร้าย “ฉันไม่สนเรื่องพวกเนี้ ยังไงนายต้องช่วยฉันกำจัดมารหัวขนในท้องของเธอซะ”

“พชิรา นั่นเป็นหนึ่งชีวิตเลยนะ คุณทำเช่นนี้ ต่อไปกรรมจะต้องตามสนองอย่างแน่นอน! ผมไม่มีทางช่วยคุณทำเรื่องแบบนี้หรอก!”

ฟังพชิราที่ยืนกรานไม่ยอมปล่อยเด็กในท้องของสาริศา ชรัณจึงได้ดุด่าสาปแช่งเธอ

“เหรอ” พชิราไม่ได้รู้สึกโกรธเพราะคำพูดของชรัณ แต่เดินไปนั่งลงโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ อย่างใจเย็น สีหน้ายิ้มอย่างดูแคลน แล้วกล่าวด้วยถ้อยคำที่ทิ่มแทงหัวใจคนดั่งงูพิษ

“ฉันจะกรรมตามสนองหรือไม่ ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่เพียงว่า ถ้านายไม่ทำตามที่ฉันสั่ง ชีวิตของพ่อแม่นายก็คงจะรักษาไว้ไม่ได้”

“คุณ!” ชรัณไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร พชิราตอนนี้จับจุดอ่อนของเขาไว้ได้ เพื่อความปลอดภัยของพ่อแม่ เขาจึงได้แต่เลือกที่จะก้มหัวให้

“อย่าได้พูดเรื่องที่ไม่มีประโยชน์เช่นนี้อีก ฉันให้เวลานายสามวัน หากภายในสามวัน ฉันไม่เห็นลูกในท้องของสาริศาถูกทำแท้ง นายก็รอรับศพพ่อแม่ของนายได้เลย!”

ไม่อยากจเสวนากับชรัณอีก พชิราจึงได้ยื่นคำขาดให้กับเขา

เมื่อได้ยินเธอใช้ชีวิตของพ่อแม่มาข่มขู่คุกคามตัวเอง ทันใดนั้นชรัณก็เกิดอาการลนลาน “พชิราคุณทำอะไรกับพ่อแม่ของผมกันแน่ ผมขอเตือนคุณไว้เลยนะ คุณอย่าคิดทำอะไร! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ต่อให้ผมต้องตายก็จะไม่ปล่อยคุณไปแน่!”

พชิรากล่าวอย่างเอื่อยเฉื่อยเชื่องช้า ซึ่งตรงกันข้ามกันความกระวนกระวายของชรัณ “นายวางใจเถอะ ตอนนี้พวกเขายังสบายดี แต่” ทันใดนั้นน้ำเสียงของพชิราเย็นชาลง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโหดร้าย “ถ้าคุณยังจะชักช้าอยู่เช่นนี้ ฉันก็จะไม่รับรองอะไรอีก”

“ได้” ภายใต้ความจำใจ ชรัณทำได้เพียงรับปาก “แต่ว่าคุณต้องรับรองความปลอดภัยของพ่อแม่ของผม”

“ไม่มีปัญหา” พชิราเผยรอยยิ้มออกมา “ขอเพียงฉันเห็นลูกของสาริศาไม่อยู่แล้ว จะปล่อยพ่อแม่ของนายทันที”

“ทางที่ดีคุณทำตามที่สัญญาไว้!” หลังจากพูดคำนี้เสร็จแล้ว ชรัณก็กดวางสายโทรศัพท์ลง

มองดูโทรศัพท์ในมือ แล้วก็ครุ่นคิดเรื่องที่เพิ่งรับปากไปเมื่อสักครู่ สายตาของชรัณเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พึมพำเบา ๆ “คุณชายพัท คุณนายน้อย ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ผมจะทนเห็นพ่อแม่เป็นอะไรโดยไม่ช่วยไม่ได้”

ทางฝั่งพชิราเมื่อเห็นชรัณวางสายของตัวเองทิ้งอย่างไม่แยแส อย่างไรเขาก็รับปากตัวเองแล้ว พ่อแม่ของเขาก็อยู่ในกำมือตัวเอง ตัวเองไม่จำเป็นต้องมีความกังวลว่าเขาจะแอบเล่นลูกไม้อะไร”

“ฮึ่ม! สาริศา ครั้งนี้จะรอดู ยังจะมีใครมาช่วยเธอได้อีก” มุมปากยกรอยยิ้มอย่างเย้ยหยัน แววตาของพชิราเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาแล้วกล่าวพึมพำ

นั่งอยู่บนโซฟาโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร พชิราลุกขึ้นยืนทำท่าจะจากไป ตอนนี้เป็นเวลาสำคัญ ถ้าธนพัตจู่ ๆ กลับมาอย่างกะทันหัน แล้วเห็นเธอก็จะไม่ดี

เดินมาถึงที่หน้าประตู พชิราก็เปลี่ยนรองเท้าของตัวเอง แล้วเห็นรองเท้าของสาริศาในตู้รองเท้าที่วางอย่างเรียบร้อย พชิราก็กำมือแน่นด้วยความเกลียดชัง

เธอสัญญากับตัวเอง จะใช้เวลาเพียงไม่นาน จะทำให้บ้านหลังนี้ไม่หลงเหลือเงาของสาริศาแม้แต่นิดเดียว

ดึงสายตาของตัวเองกลับจากการมองตู้รองเท้า พชิราเปิดประตูใหญ่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่ามีใครหนึ่งคนกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตู เป็นคนที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจจะคาดถึงได้