ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 422

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงทางนั้นก็หายไป ยู่ยี่ปล่อยเขา พร้อมกับตีอกเขาเบาๆ พอผู้ชายที่นิ่งสงบและมั่นคงขนาดนั้นหุนหันพลันแล่นขึ้นมา ก็ชวนให้คนตกใจจริงๆ

ติ่งหูของเธอนั้นเป็นสีแดงระเรื่อ ฉันทัชเห็นมันอย่างชัดเจน ยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลา เวลาก่อนจะเริ่มประชุมนั้นเหลือไม่มากนัก

“ลิปสติก” เขาเอ่ย

แม้จะยังมึนงงสับสน หากแต่ยู่ยี่ก็หาลิปสติกยื่นให้เขา

ฉันทัชใช้มือซ้ายประคองคางของเธอไว้ ส่วนมือขวาเปิดลิปสติกออก วางมันลงที่ริมฝีปากของเธอ แล้วเริ่มวาดตามรูปปากอย่างช้าๆ

เธอนั้นเพิ่งทาลิปสติกไป ทว่าเมื่อสักครู่นี้ที่จูบแบบนั้น ทำให้ลิปสติกของเธอถูกกลืนกินไปเกินครึ่ง พอมองดูส่วนที่ขาดหายไปนั้นก็ชวนให้รู้สึกเขินอาย

ขณะที่เขากำลังทาลิปสติกให้เธอนั้น ลูกกระเดือกของเขาก็ขยับขึ้นลง ยู่ยี่เห็นมันได้อย่างชัดเจน ส่วนลึกในจิตใจเธอก็สั่นไหว ไม่กล้ามองหน้าเขา

ยามจะเดินออกจากห้องน้ำนั้น ยู่ยี่ก็ไปสำรวจสถานการณ์ก่อน เมื่อเห็นไม่มีคนอื่นแล้ว จึงให้เขาออกมาอย่างระมัดระวัง ทำตัวเหมือนกับเป็นขโมย

ฉันทัชดูไม่ได้กังวลเหมือนเธอขนาดนั้น เขามีท่าทีสงบเหมือนปกติ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงสูท ทุกย่างก้าวดูสง่างามและโดดเด่น

ทั้งสองคนคนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งอยู่หลังเดินเข้าห้องประชุม หากแต่ไม่มีใครสนใจ ยู่ยี่นั่งที่นั่งข้างหลัง ส่วนเขานั่งตำแหน่งบุคคลระดับสูง

เพื่อนร่วมงานที่นั่งข้างๆ กระทบแขนเธอเบาๆ ถามเธอว่า ไปแต่งหน้ามาเหรอ?

ยู่ยี่หน้าแดง พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ไม่นานหลังจากนั้นสายตาก็หลุบต่ำลงไปแสร้งทำเป็นอ่านเอกสาร

ยังไงซะงานภายในโปรเจกต์นี้ เธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยอยู่ดี เวลาพูดเกี่ยวกับงานก็วนมาไม่ถึงเธอ เธอนั่งอยู่ตรงนี้ ความคิดของเธอทั้งหมดสามารถลอยไปคิดเรื่องอื่นได้

ได้ยินว่าถึงตาคุณฉันทัชขึ้นพูด เธอจึงเงยหน้าขึ้น ฉันทัชยกยิ้มเล็กน้อย เพิ่งพูดไปได้ประโยคหนึ่ง เสียงโทรศัพท์ในเวลานี้ก็ดังขึ้นมา

เขาใช้มือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสูท เหลือบมองโทรศัพท์ แล้วกล่าวขออภัยกับทุกคน พร้อมรับโทรศัพท์ เดินออกไปจากห้องประชุม

ยู่ยี่จ้องมองไปยังประตูห้องประชุมที่เปิดออก สามารถมองออกได้ว่า โทรศัพท์สายนี้เป็นสายสำคัญ

ผ่านไปสักระยะหนึ่ง เขาก็ยังไม่เดินเข้ามา แต่เป็นโก๋เดินเข้ามาแทน เขาคุยอะไรสักอย่างกับนายกเทศมนตรี แล้วก็กลับออกไปอีก

นายกเทศมนตรีกล่าวว่า คุณฉันทัชมีธุระด่วนจำเป็นต้องออกจากที่ประชุมไปก่อน และกล่าวขออภัยกับทุกคนอีกครั้ง การประชุมนี้เริ่มกันต่อเถอะ

ยู่ยี่คิด เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นธุระด่วนอะไร

ครึ่งชั่วโมงต่อมา การประชุมก็จบลง เธอกลับไปที่แผนก เมื่อวานนี้ทีมรื้อถอนสิ่งก่อสร้างเร่งทำงานกันทั้งคืน พรุ่งนี้ก็สามารถรื้อถอนสิ่งก่อสร้างทั้งหมดลงมาได้แล้ว

ดังนั้นแผนงานของเธอยังมีพิมพ์เขียวที่ต้องทำให้เสร็จโดยเร็วที่สุด เพราะอีกไม่นานงานก็จะเริ่มแล้ว

เธอมุ่งมั่นตั้งใจและจมจ่อมเข้าสู่กองงานอีกครั้ง ตั้งใจและจริงจัง โปรเจกต์นี้เธอไม่อาจจะสะเพร่าได้

เมื่อใกล้เวลาเลิกงาน หัสดินก็มาหาอีกครั้ง เธอติดอยู่ในห้องทำงานของผู้จัดการ เขาบอกกับเธอว่า “ ผมและเรนนี่ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กันแล้ว”

ยู่ยี่กล่าว “นี่มันไม่เกี่ยวกับฉัน”

“ผมคิดว่าคุณจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ให้ชัดเจน”

มือของยู่ยี่นวดคลึงหน้าผาก “ถ้าอย่างนั้น ฉันรับรู้เรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว คุณไปได้แล้ว”

หัสดินอยากไปส่งเธอหลังเลิกงาน ยู่ยี่รู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมาก เธอไม่ให้ความสนใจเขาอีก แต่เขากลับไล่ตามเธอไปถึงชั้นล่างต่ออย่างไม่ลดละ

เธอเป็นหวัดอยู่เล็กน้อย ร่างกายนั้นอ่อนแอ ไม่มีเรี่ยวแรงให้เขามารบกวนไม่หยุดที่นี่ ยู่ยี่เอ่ย “ ฉันหิวน้ำ ไปซื้อชานมร้อนสักแก้วให้หน่อยสิ”

ยู่ยี่ในที่สุดก็เปิดปากคุยกับเขา หัสดินนั้นแน่นอนว่าดีใจมาก เขาไปที่ร้านชานมฝั่งตรงข้าม