รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 11

ไม่กลัวว่าใครจะล้อ เธอกับตาณรักกันมา 4 ปี เคยแค่จับมือ กอด จูบ ก็แค่จูบใบหน้า

อืม เธอรู้สึกว่าการจูบปากต่อปากนั้น...ทำให้เธอคลื่นไส้

ดังนั้นเธอจึงไม่เคยจูบกับตาณ

เพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยบอกว่าเธอมีปัญหาทางจิต

ยศพัฒน์ยิ้ม “ตามเงื่อนไขของเธอ เพราะถูกครอบครัวบังคับให้แต่งงานจึงไม่กล้ากลับบ้าน ซึ่งพบเห็นได้ยากในโลกใบนี้นะ”

เทวิกาบ่น “ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ฉันยังไม่เจอคนที่ชอบเลย คบกับตาณมาสี่ปี มันก็ต้องมีความรู้สึกอะไรบ้าง ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันจะแต่งงานกับตาณ แต่ใครก็คงรู้แล้วว่าเขาเลือกที่จะเกาะคนรวยเพื่ออนาคต”

แม่คิดว่าเธออกหักจากตาณถึงได้ไม่อยากแต่งงาน แต่มันยังมีองค์ประกอบหลายอย่าง

“ถ้าเคยเจ็บ ก็จะไม่กล้าลองอีก”

เมื่อพูดถึงตาณ เทวิกามักจะคิดถึงความสัมพันธ์สี่ปีของเธอกับตาณ รู้สึกว่าตาณนั้นแปลกๆ ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้สึก กระทั่งหลังจากเลิกกันถึงได้เริ่มมีความคิดเข้ามา

ต้องเป็นเพราะเขาจับปลาสองมือแต่แรก จึงทำตัวแปลกๆ เวลาอยู่กับเธอ

ไอ้ผู้ชายเวรนั่น ยังจะหน้าด้านกลับมาหาเธออีก!

ดังว่าสายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ ต่อให้เธอไม่ได้แต่งงาน เธอก็จะไม่กลับไปคบกับตาณอีกแล้ว

“พี่พัฒน์ เราอย่าพูดเรื่องพวกนี้อีกเลย ตราบใดที่แม่ไม่ปล่อยฉัน ฉันก็จะเงียบอยู่อย่างนี้แหละ”

ยศพัฒน์พูดด้วยรอยยิ้ม “มีฉันอยู่ รับประกันเลยว่าคุณน้าจะไม่นัดบอดให้เธออีก วางใจเถอะ เรารู้จักกันมาสิบเอ็ดปีแล้ว รู้จักรากเหง้าเป็นอย่างดี คุณน้าต้องพอใจในตัวฉันมากแน่นอน”

แค่กลัวว่าพี่ชายภรรยาจะพูดไม่ดีเกี่ยวกับเขาต่อหน้าแม่ยาย

ชเนนทร์ถือว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้น แต่เขากลับแต่งงานกับน้องสาวสุดหวงของชเนนทร์

ใครใช้ให้ชเนนทร์เอาแต่พูดถึงน้องสาวไม่เว้นแต่ละวันล่ะ เขาเลยอยากรู้อยากเห็นและจงใจตามชเนนทร์ไปโรงเรียนด้วยรถไฟความเร็วสูง

ครั้งแรกที่เห็นเทวิกา เธอเป็นเด็กอายุ 13 ปี ค่อนข้างขี้กลัว แต่มีมารยาทมาก ยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นสาวน้อยที่น่ารักจริงๆ

หลังจากที่ได้เห็นหลายครั้ง เขาเพียงแค่...เก็บเป็นความลับไว้กับตัว ไม่สามารถพูดออกมาได้ อย่างน้อยก็ยังพูดออกมาไม่ได้ในตอนนี้

“ฮ่าฮ่า”

เทวิกาหัวเราะ

รู้จักรากเหง้า?

นอกจากรู้จักชื่อเขาและรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพี่ใหญ่ เธอไม่รู้อะไรอีกเลย

จักรยานยังคงจอดอยู่ที่เดิม เทวิกาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “โชคดีที่จักรยานยังอยู่ รอหลังจากกลับมา พี่ควรนำจักรยานไปไว้บ้านป้าปลาที่อาศัยอยู่ชั้นหนึ่ง ไม่งั้นพรุ่งนี้ตื่นมา รถของพี่จะกลายเป็นรถคนอื่น”

“โจรมันจะบ้าระห่ำนาดนั้นเลยเหรอ”

“คนที่ชอบฉกฉวยเวลาคนเผลอก็ยังมี”

ยศพัฒน์ “………”

เขาปลดล็อกรถ ขึ้นจักรยาน เทวิกาขึ้นนั่งเบาะท้ายรถโดยอัตโนมัติ

“กอดฉัน!”

ยศพัฒน์ร้องขอ

เทวิกาชะงัก

“ฝึกไว้ไง”

เทวิกาส่งเสียงว่าอ๋อ แล้วยื่นมือคล้องรอบเอวเขาเบาๆ

“เทวิกา แบบนี้มันง่ายที่จะตกนะ เธอกอดแน่นๆ หน่อย”

“ฉัน ฉันจับเสื้อผ้าพี่ก็พอ”

ยศพัฒน์หันหน้ามายิ้ม “ถ้าไม่ระวังแล้วรถล้ม เสื้อของฉันก็อาจจะขาดนะ ฉันมีแค่สองชุด ต้องใส่ไปทำงาน”

เทวิกามุ่ยปาก ต้องกอดเอวเขาแน่นอย่างไม่มีทางเลือก

ผู้ชายหน้าเนื้อใจเสือคนนี้ พอใจที่จะขี่จักรยานพาภรรยากินลมชมวิว อ้อ ไม่ใช่ พาไปทานข้าว ฉลองวันแห่งการสิ้นสุดวันคนโสดของพวกเขา

……