รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 122

ยศพัฒน์หันหลังเดินเข้าไปในบ้าน

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หันหน้ามาพูดกับน้องชายทั้งหลายว่า “มัวยืนทำอะไรอยู่? เข้ามาสิ!”

เหล่าคุณชายมองหน้ากันไปมา ต่างฝ่ายต่างผลักให้อีกฝ่ายเดินเข้าไปก่อน เพราะไม่มีใครอยากเป็นคนแรกที่ได้เดินตามพี่ใหญ่ไป

“ถ้ายังมัวแต่ผลักกันอยู่อีก ฉันจะให้พวกแกวิ่งเท้าเปล่าบนเนินเขาสักสามชั่วโมง”

เมื่อยศพัฒน์ส่งเสียง เหล่าน้องชายก็พากันรีบวิ่งเข้ามาทันที เพราะกลัวว่าหากพวกเขาช้าไปแม้แต่นิดเดียว พวกเขาจะถูกพี่ชายลงโทษให้วิ่งเท้าเปล่าบนเนินเขา

บนเขามีกรวดมากมาย ถ้าพวกเขาต้องวิ่งเท้าเปล่าบนยอดเขาเป็นเวลาสามชั่วโมง ฝ่าเท้าของพวกเขาก็ต้องมีเลือดออกแน่ๆ

"พี่ใหญ่ สวัสดีตอนเช้า"

"นี่มันสายแล้ว"

“แหะๆ แต่ก็ยังเช้าอยู่ดีนั่นแหละ”

ยศพัฒน์พ่นลมอย่างเย็นชา เหลือบมองน้องชายที่กำลังลูบจมูกและยิ้มแหยๆ ไม่กล้าเข้าใกล้เขามากเกินไป

หลังจากเรียกน้องชายหลายคนเข้ามาในห้อง ยศพัฒน์ก็เรียกเจ้าสี่และเจ้าสิบมาด้วย ชี้ไปที่พวกเขาแล้วพูดว่า “เข้าแถมตามลำดับอายุ!”

เหล่าน้องชายของเขาเข้าแถวอย่างรวดเร็ว

ยศพัฒน์รอจนพวกเขาเข้าแถวเสร็จ ก็เดินไปหาเทวิกาด้วยท่าทางอ่อนโยน แล้วพูดกับเทวิกาว่า “วิกา เก้าคนนี้เป็นน้องชายของผม นับตั้งแต่เจ้าสองถึงเจ้าสิบ ทุกคนอยู่ที่นี่หมด”

ทั้งเก้าคนบ่นในใจ:ทีกับพวกเขาล่ะทำเป็นเข้ม แต่กับพี่สะใภ้ดันอ่อนโยนซะงั้น

พี่ใหญ่สองมาตรฐานจริงๆ

เทวิกามองไปที่น้องสามีทั้งเก้าคน ตั้งแต่ใหญ่ไปหาเล็ก หล่อกันทุกคน บางคนก็คล้ายยศพัฒน์ คิดว่าพวกเขาทั้งหมดน่าจะเหมือนพ่อของพวกเขา เพราะพ่อของพวกเขาเป็นพี่น้องกัน

"ปากเป็นใบ้กันหมดเหรอ ทักทายพี่สะใภ้ และแนะนำตัวเองสิ พี่สะใภ้พวกแกจะได้ไม่งงว่าใครเป็นใคร”

ยศพัฒน์วางท่าให้สมกับเป็นพี่ใหญ่ แล้วสั่งให้น้องชายทั้งเก้าทักทายเทวิกา

“สวัสดีครับ พี่สะใภ้!”

คุณชายทั้งเก้ากล่าวทักทายพร้อมกัน

เทวิการีบทักทายทุกคนกลับ เธอกระซิบกับสามีของเธอว่า "พัฒน์ ฉันไม่ได้เตรียมของไว้ให้พวกเขาเลย ทำยังไงดี”

ยศพัฒน์ขึ้นเสียงถามน้องชายของเขาว่า “ใครกล้าขอของขวัญจากพี่สะใภ้?”

“พี่ใหญ่ ผมเปล่านะ คนครอบครัวเดียวกันแท้ๆ ไม่ต้องมีของให้กันหรอก พี่สะใภ้ ผมไม่เอาๆ”

เซทท์หัวไวที่สุด

เขาและเทวิกาพบกันหลายครั้ง จึงรู้เป็นอย่างดีว่าพี่ใหญ่ยกเทวิกาให้เป็นคนที่สำคัญขนาดไหน

เว้นแต่เทวิกาเป็นคนเสนอจะให้ของขวัญกับพวกเขาก่อน ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็ไม่กล้าขอของขวัญจากพี่สะใภ้หรอก

คนอื่นๆต่างพูดตาม เซทท์

ว่าไม่อยากได้ของขวัญ

ยศพัฒน์หันไปพูดกับภรรยาสุดที่รักของเขาว่า “วิกา เห็นหรือยัง ว่าพวกเขาทั้งหมดบอกว่าไม่จำเป็นต้องให้ของขวัญ ดังนั้นอย่าเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจเลย”

เทวิกา "......."

เธอเริ่มสงสัยแล้วสิ ปกติเวลาอยู่บ้านสามีของเธอแกล้งเหล่าน้องชายเอาไว้เท่าไหร่ ทุกคนถึงได้ดูกลัวเขาขนาดนี้

หลังจากพบปะกันแล้ว ยศพัฒน์ก็พูดกับน้องชายอย่างเฉยเมยว่า “พี่สะใภ้ของพวกแกต้องออกไปรับลมเล่นกับฉัน พวกแกมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”

นี่คือเขากำลังเอ่ยไล่

“พี่ใหญ่ ผมขอไปด้วย”

เจ้าสิบเป็นน้องคนสุดท้อง นิสัยยังมีความเป็นเด็ก เมื่อได้ยินว่าพี่ชายและพี่สะใภ้กำลังจะไปนั่งรถรับลมเล่น เขาจึงตะโกนขอไปด้วยอย่างไม่หยุดคิด

จากนั้นพี่น้องคนอื่นๆ ก็หันมามองเขาพร้อมกัน

เมื่อถูกเหล่าพี่ชายมอง เควินก็งุนงง เขาพูดอะไรผิดเหรอ?

มันผิดตรงไหนที่เขาอยากไปนั่งรถเล่นกับพี่ใหญ่?

ไม่รอให้ยศพัฒน์ตอบ เทวิกาก็ยิ้มและพูดว่า "เควินอยากไปนั่งรถเล่นเหรอ เอาสิ ไปด้วยกันก็ได้ มีใครอยากไปด้วยอีกไหม? ไปกันหลายๆคนจะได้สนุก"

ใบหน้าของยศพัฒน์มืดครึ้มในทันที

พี่ชายแท้ๆจากท้องแม่เดียวกันของ เควิน รีบดึงเขาเอาไว้ แล้วพูดกับเทวิกาด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สะใภ้ เควินต้องทำงาน เขาน่าจะลืม ว่าเขาต้องไปจัดการมันให้เสร็จ เพราะงั้น คงไม่ได้ไปนั่งรถรับลมกับพวกพี่แล้ว พี่กับพี่ใหญ่ไปกันเองเถอะ”