รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 195

“ถ้าหน้าหนูสิวขึ้น ก็เป็นเพราะพี่ปากไม่ดีนี่แหละ”

กอล์ฟ “......”

กนกอรถูกคนในบ้านกำชับ แล้วออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดี

ทันทีที่ออกจากประตู ก็เจอกับคุณยายเพื่อนบ้านที่ไปซื้อผักที่ตลาด กนกอรยิ้มทักทายคุณยาย

“หนูอร ทำไมถึงเดินไปทำงานล่ะ?”

คุณยายเพื่อนบ้านถามว่า “ปกติขี่จักรยานไฟฟ้าไม่ใช่เหรอ?”

“จักยานไฟฟ้าแบตฯหมดน่ะค่ะ พอดีหนูลืมชาร์จแบตฯ เมื่อคืนก็เลยชาร์จแบตฯไว้ที่ร้าน วันนี้หนูกะว่าจะนั่งรถแท็กซี่ไป”

“อ้อ แบบนี้นี่เอง อร ขนมในร้านพวกเธอยังมีเหลืออยู่ไหม? ถ้ามีก็เอากลับมานะ พรุ่งนี้ขายถูกๆให้ยายหน่อย ยายชอบกินขนมของร้านพวกเธอมาก”

คุณยายบอกว่าจะซื้อพรุ่งนี้ นั่นเป็นเพราะว่ากนกอรกลับบ้านดึกมาก คนแก่เข้านอนเร็ว ไม่มีทางรอถึงดึกดื่นเพื่อจะซื้อขนม

กนกอรเอ่ยอย่างกระฉับกระเฉงว่า “ถ้ายายทองชอบ งั้นคืนนี้หนูจะเอากลับมาให้ พรุ่งนี้เช้าก็ให้แม่หนูส่งไปให้ ไม่ต้องจ่ายเงินหรอกค่ะ เพียงแต่ คุณยายอายุเยอะแล้ว กินของที่มีน้ำตาลสูงมากไปไม่ได้ หนูให้เชฟขนมทำรสเค็มให้ยายหน่อยดีกว่า ส่วนอันหวานก็ใส่น้ำตาลน้อยหน่อย ให้มีรสชาติหวานหน่อยก็พอ”

ยายทองยิ้มเอ่ยอย่างอารมณ์ดีว่า “ได้ อร ขอบคุณมากนะ”

กนกอรบอกไม่ต้องให้เงิน สุดท้ายยายทองก็จะให้เงินอยู่ดี กนกอรไม่รับนั่นก็เป็นเรื่องของกนกอร แต่เธอไม่ให้ไม่ได้

ทั้งคู่คุยไปพลางเดินออกจากซอยไปพลาง

รถหรูที่คุ้นตาคันหนึ่งจอดอยู่ตรงนั้น

เป็นรถของนฤเบศวร์

กนอรรู้สึกเหนือความคาดหมาย

ทำไมหมอนี่ถึงมารออยู่ที่นี่?

คงไม่ใช่ว่ามารับเธอไปทำงานหรอกนะ?

ดีขนาดนี้เลยเหรอ?

วันนี้ฝนจะตกหรือไงนะ?

กนกอรแหงนหน้าขึ้น วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นตรงเวลามาก หกโมงครึ่งเช้าก็เริ่มไต่เต้าขึ้นฟ้า ตอนนี้ก็ลอยอยู่กลางท้องฟ้าแล้ว แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา ทำให้กนกอรนึกขึ้นได้ว่าพระอาทิตย์ก็ยังคงขึ้นทิศตะวันออก

กนกอรไม่อยากขึ้นรถนฤเบศวร์ต่อหน้ายายทอง จึงทำเป็นไม่รู้จักนฤเบศวร์ ไม่ได้เดินไปยังรถหรูคันนั้น

สีหน้าของนฤเบศวร์ดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย ขอบใต้ตาดำคล้ำ เห็นได้ชัดว่านอนไม่เพียงพอ

เขาเองก็ไม่ได้พาบอดี้การ์ดมาด้วย

ประตูรถเปิดออก มือข้างหนึ่งของเขาวางไว้บนพวงมาลัย ส่วนมืออีกข้างก็คีบบุหรี่หอมมวนหนึ่งเอาไว้ นานๆทีถึงจะสูบครั้ง

เห็นกนกอรเผยท่าทางเหมือนไม่รู้จักเขา นฤเบศวร์ก็สูบบุหรี่อีกสองครั้ง ก่อนจะทิ้งบุหรี่ แล้วขับรถไปข้างหน้า พลางกดแตรไม่หยุด

ยายทองถามกนกอรว่า “หนูอร เธอรู้จักพ่อหนุ่มคนนี้เหรอ?”

กนกอรโกหกว่า “เขาคือคนขับแท็กซี่ที่หนูเรียกจากแอปฯน่ะ ยายทอง หนูจะไปทำงานแล้ว คุณยายข้ามถนนก็ดูรถดีๆด้วยนะคะ”

ยายทองไม่รู้จักป้ายยี่ห้อของรถหรู ซ้ำยังรู้สึกว่ารถของนฤเบศวร์ดีสู้รถหลานชายเธอไม่ได้ รถหลานชายเธอคือรถตู้เจ็ดที่นั่ง เสียเงินหลายแสนซื้อมาเชียวนะ แพงมากอยู่เหมือนกัน

เอาเป็นว่าหลังจากที่ยายทองนั่งรถของหลานชาย ก็รู้สึกว่าไม่มีรถคันไหนนั่งสบายสู้รถของหลานชายตัวเองได้เลยสักคัน

เพียงแต่ คนขับแท็กซี่ดูหนุ่มจังเลยนะ หล่อมากอีกต่างหาก

“หนูอร เธอไปทำงานเถอะ ยายไปซื้อผักละ จะสุดสัปดาห์แล้ว วันหยุดก็ให้หลานพายายไปอุดหนุนร้านเธอหน่อย”

คุณยายไม่ดื่มกาแฟ แต่ทานขนมหวานได้ และก็จะได้ช่วยอุดหนุนร้านของกนกอรด้วย

“ได้ค่ะ”

กนกอรตอบอย่างไม่ลังเล เมื่อมองส่งยายทองข้ามทางม้าลายแล้วเดินไปยังตลาด เธอก็จึงจะโค้งตัวมองผู้ชายในรถ แล้วถามเขายิ้มๆว่า “วันนี้ลมอะไรพัดมาเนี่ย ถึงขนาดพัดพาคุณเบศวร์มาที่นี่ มารับฉันไปทำงานเหรอ?”

คิดไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่งกนกอรจะได้รับบริการจากประธานเจ้าเผด็จการ

นฤเบศวร์มองดูปาท่องโก๋ในมือเธอที่ยังไม่ได้กิน พลันถามเธอว่า “นั่นคืออะไร?”

กนกอรกลอกตามองบนใส่เขา เอ่ยว่า “นายไม่เคยกินปาท่องโก๋ ก็น่าจะเคยเห็นในทีวี ถามมาได้ว่านี่คืออะไร คำถามปัญญาอ่อนชะมัด”

“ฉันไม่มีเวลาดูทีวีด้วย คิดดูแล้วก็ไม่เคยกินปาท่องโก๋จริงๆ”

ตอนที่เขาเกิด ตระกูลเดชอุปก็เป็นตระกูลเศรษฐีแล้ว

เขาก็คือเด็กที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ได้กินแต่อาหารดีๆและอร่อย

“แต่ว่า ฉันรู้ว่านั่นคือปาท่องโก๋”

“งั้นนายยังจะถามอีกว่าคืออะไร”

นฤเบศวร์เงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “ถ้าฉันไม่ถาม เธอจะเปลี่ยนเรื่องคุยมาสนใจปาท่องโก๋เหรอ?”

เขายื่นมือไปข้างนอก ฉวยปาท่องโก๋ที่อยู่ในมือกนกอรมาอย่างฉับพลัน แล้วกัดคำหนึ่งทันที

กนกอรอยากแย่งกลับมาก็ไม่ทันแล้ว

เขากินอีกคำหนึ่ง กนกอรจึงทำได้เพียงด่าเขาว่า “เป็นถึงคุณชายตระกูลเดชอุป กลับทำตัวเหมือนเป็นผีอดอยากกลับมาชาติมาเกิด ทำไม ไม่ได้กินข้าวเช้าก็ออกจากบ้านเลยเหรอ?”

“ฉันไม่ได้กินข้าวเช้าก็ออกจากบ้าน มันเป็นเพราะใครกันล่ะ? เพราะต้องส่งเธอไปทำงานไง”

กนกอรตบแก้มข้างหนึ่งของตัวเองเบาๆ “นฤเบศวร์ หน้าฉันใหญ่ขนาดไหนกัน ฉันรู้ดี นายไม่ต้องสร้างภาพลวงตามาหลอกฉันหรอก ทำให้ฉันคิดว่าหน้าฉันใหญ่มาก”

นฤเบศวร์มาหาเธอ ต้องไม่มีเรื่องดีแน่ ๆ

ส่งเธอไปทำงาน?

มีแต่ผีเท่านั้นแหละที่จะเชื่อเขา!

ไม่ แม้แต่ผียังไม่เชื่อเขาเลย!

กนกอรหันตัวเดินจากไปทันที

นฤเบศวร์รีบเรียกเธอ “กนกอร เธอขึ้นรถ ฉันไปส่งเธอ”

“ปาท่องโก๋ชิ้นเดียวจะกินอิ่มเหรอ? ฉันไปซื้อซาลาเปากับน้ำเต้าหู้ให้นาย”

นฤเบศวร์ที่กำลังกินปาท่องโก๋พลันชะงัก

เขามองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “งกชะมัด เลี้ยงอาหารเช้าฉันได้เท่านี้เองเหรอ”

“นายจะไม่เอาก็ได้ ยังไงซะฉันก็ยังกินต่อได้อีก ไม่สิ้นเปลืองหรอก”

นฤเบศวร์ “......”

กนกอรเดินไปแล้ว

ทันทีที่ออกมาจากซอยก็จะเห็นถนน สองข้างหางก็จะมีร้านค้ามากมาย แน่นอนว่าย่อมต้องมีร้านอาหารเช้า

กนกอรซื้อซาลาเปาไม่กี่ลูกและน้ำเต้าหู้แก้วหนึ่งให้นฤเบศวร์

เมื่อกลับมาถึงหน้ารถนฤเบศวร์ นฤเบศวร์ก็ลงจากรถมาช่วยเธอเปิดประตูรถอย่างใส่ใจ

“ตอนที่นายไม่ร้าย ก็เป็นสุภาพบุรุษอยู่เหมือนกันนะ”

นฤเบศวร์เผยสีหน้าถมึงทึง “ฉันร้ายมากเลยเหรอ?”

“นายกล้าพูดว่านายเป็นคนดีเหรอ?”

นฤเบศวร์อ้าปากเล็กน้อย แต่ก็เถียงอะไรไม่ออก

สำหรับหลายๆคน เขาไม่ใช่คนดี

ความดีของเขา แทบจะมอบให้เปรมาทั้งหมด

หลังจากกนกอรขึ้นรถ เธอก็ยื่นซาลาเปาให้เขา เอ่ยว่า “มีซาลาเปาไส้ถั่วดำ ไส้ถั่วแดง ไส้ไข่เค็ม ซาลาเปาธัญพืช กับไส้ครีมคัสตาร์ด ซาลาเปาธัญพืชของร้านนี้อร่อยมากเลยล่ะ ฉันชอบกินซาลาเปาร้านนี้มาก”

นฤเบศวร์รับซาลาเปามาจากมือเธอ แล้วรับน้ำเต้าหู้อุ่นร้อนแก้วนั้นมา

“เราสลับที่นั่งกันดีกว่า ฉันขับรถ นายกินอาหารเช้า”

กนกอรถูกฝ่ามือ เธอยังไม่เคยขับรถหรูที่แพงขนาดนี้มาก่อนเลย

“เธอจะไหวเหรอ?”

“ถ้าไม่ไหว มากสุดก็แค่ชนเอง”

นฤเบศวร์ “......ช่างเถอะ ฉันขับดีกว่า ให้ฉันกินซาลาเปาสองลูกก่อน”

เขาเลื่อนกระจกรถขึ้น บดบังสายตาจากภายนอก แล้วเริ่มกินซาลาเปาไปพลาง ดื่มน้ำเต้าหู้ไปพลาง

เป็นถึงท่านประธาน RA กรุ๊ป คุณชายตระกูลเดชอุป นี่เป็นครั้งแรกที่นฤเบศวร์กินอาหารเช้าที่ธรรมดาขนาดนี้

อาจจะเป็นเพราะว่าหิวแล้วจริงๆ เขาจึงรู้สึกว่าซาลาเปากับน้ำเต้าหู้นั้นอร่อยมาก