รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 207

นฤเบศวร์ขมวดคิ้ว เอ่ยว่า “ไม่ใช่ฝีมือเทวิกา เป็น......”

เขาจงใจมองคุณณัฏฐาครู่หนึ่ง จึงจะเอ่ยเสียงเย็นว่า “เปรมาไปคฤหาสต์ของยศพัฒน์ที่คอนโดกรีนทาวน์ ไปหายศพัฒน์ แต่ว่ายศพัฒน์ไม่ยอมเจอเธอ เธอเจอกับลูกสาวตระกูลที่หลงรักยศพัฒน์เหมือนกัน ผู้หญิงสองคนหึงหวงแก่งแย่งกัน จนตบตีกัน”

บัณฑิตาหันไปมองณัฏฐาทันที

ณัฏฐาอ้าปาก อยากจะแก้ตัวแทนลูกสาว แต่กลับเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

สีหน้าเธอเองก็ไม่สู้ดี

ก่อนจะเอ่ยอย่างเจ็บใจระคนผิดหวังว่า “เด็กคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ ฉันจะกลับไปสั่งสอนหล่อน”

“พี่ฑิตา เบศวร์ ฉันขอกลับไปดูก่อน”

ณัฏฐาไม่มีหน้าจะอยู่ที่นี่ต่ออีก

การกระทำของลูกสาวทำให้คนเป็นแม่อย่างเธอโมโหจนแทบตาย

ทั้งที่ เด็กคนนั้นเองก็รับปากเธอแล้ว ปรากฏว่าทันทีที่เธอออกจากบ้าน ลูกสาวเองก็ออกบ้านตาม ซ้ำยังไปหายศพัฒน์อีกต่างหาก

น่าโมโหชะมัด!

สองแม่ลูกนฤเบศวร์ต่างไม่มีใครรั้งณัฏฐาไว้

รอกระทั่งณัฏฐาจากไป บัณฑิตาก็มองใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาของลูกชาย ชั่วขณะหนึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

เธอรังเกียจว่ากนกอรไม่ดี ไม่เหมาะสมกับลูกชาย

เธอชอบเปรมาที่สุด อยากจะให้ลูกชายกับเปรมาอยู่ด้วยกัน ทว่าเปรมาก็ยังคงคิดถึงแต่ยศพัฒน์

สุดท้ายก็ให้ลูกชายเธอเป็นแค่ตัวสำรอง!

บัณฑิตารู้สึกไม่สบอารมณ์ในใจมากๆ

นี่เป็นครั้งแรก ที่เธอรู้สึกว่าเปรมาทำเกินไปจริงๆ!

“แม่ แม่ยังมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“เบศวร์......”

“แม่ แม่ไม่ต้องอะไรพูดทั้งนั้น ผมเป็นผู้ใหญ่ อายุตั้งยี่สิบเก้าปีแล้ว สามารถจัดการเรื่องของตัวเองได้”

บัณฑิตาถอนหายใจ “เบศวร์ ลำบากนายแล้ว”

กับเปรมา ก็รักแต่ไม่ได้ครอบครอง

แต่งงานกับกนกอร ก็ไม่ใช่ความต้องการของเขา

ลูกชายของเธอ ช่างยากลำบากเสียจริงๆ!

“แม่ ผมยังต้องทำงาน”

“แม่รู้ แม่ไม่รบกวนนายแล้ว แม่จะกลับไปเดี๋ยวนี้”

บัณฑิตาเอ่ยอย่างปวดใจ พลันรีบเอากระเป๋าตัวเองขึ้นแล้วจากไป

ในที่สุดก็ส่งผู้หญิงขี้ฟ้องสองคนกลับไปแล้วสักที นฤเบศวร์ถอนหายใจยาว ขณะเดียวกันก็นวดขมับอย่างปวดหัวเล็กน้อย

ธันวาเคาะประตูเข้ามา

นฤเบศวร์มองเขาเดินมาหาตัวเอง

“แผลเปรมาเป็นยังไงบ้าง?”

นฤเบศวร์ไม่ได้ไปหาเปรมา นี่เองก็เป็นครั้งแรกที่เปรมาโทรมาร้องไห้กับเขา แล้วเขาไม่ได้ไปหาเธอทันที

“มีแผลถลอกนิดหน่อย แล้วก็หน้าบวมเล็กน้อย ผู้หญิงตบตีกัน ก็ไม่พ้นตบหน้าดึงผมและหยิกกัดกันหรอก”

คำพูดของธันวาแฝงแววเหน็บแนมเล็กน้อย

“เธอ ได้พูดอะไรถึงฉันไหม?”

ธันวาเงียบครู่หนึ่ง จึงจะเอ่ยว่า “เธอถามผมว่า ทำไมคุณถึงไม่ไปหาเธอ ผมบอกว่าเมื่อคืนคุณไม่ได้พักผ่อนดีๆ ก็เลยเหนื่อยมาก แล้วเธอก็ย้อนถามว่าทำไมคุณถึงไม่ได้พักผ่อนดีๆ หลังจากนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้ และไม่ได้พูดจนจบ”

สีหน้าของนฤเบศวร์ซีดเผือดเล็กน้อย

ธันวารู้สึกเห็นใจ แต่ก็ยังคงทวนคำพูดที่เปรมาเคยพูดกับเขาให้บอสรับรู้

ธันวารู้สึกว่าบอสควรจะยอมรับความจริงได้แล้ว คุณเปรมาไม่ได้รักบอสเลยสักนิด ต่อให้บอสทุ่มเทขนาดไหน แล้วมีประโยชน์อะไร? เทียบกับสายตาเดียวของยศพัฒน์ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เขาไม่ได้พักผ่อนดีๆทั้งคืนเพราะเธอ

ตอนเช้ายังไม่มีอารมณ์แม้แต่จะทานอาหารเช้า กลับกันยังเป็นกนกอรที่กลัวว่าเขาจะหิวตาย แล้วเธอจะต้องแบกรับความผิดฆ่าสามี เลยรีบไปซื้อซาลาเปาไม่กี่ลูกให้เขากิน

เขาอัดกาแฟหลายแก้วจึงจะฝืนทนมาจนถึงตอนนี้ได้ แต่เปรมาก็ยังโทษเขาว่าในเมื่อสามารถดื่มกาแฟแล้วทนอยู่จนจบประชุมสองรอบได้ แล้วทำไมถึงไปหาเธอไม่ได้......

“บอส ผมออกไปทำงานก่อนนะครับ”

ธันวาหันตัวเดินจากไป เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็อดไม่ได้ พลันหันศีรษะไปเอ่ยกับบอสโง่ว่า “บอส บนโลกนี้ยังมีคนให้รักตั้งมากมาย ทำไมถึงต้องยึดติดกับผู้หญิงแค่คนเดียว ซ้ำผู้หญิงคนนี้ยังไม่รักบอสอีกต่างหาก”

นฤเบศวร์ไม่ตอบ

ธันวาเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าบอสจะฟังคำแนะนำของเขา

หากสามารถฟังเข้าไปได้ บอสก็คงไม่เสียใจเพราะคุณเปรมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นายท่านนั้นเกลียดคุณเปรมามากๆ ท่านเองก็ต้องพร่ำบ่นและตักเตือนบอสอยู่บ่อยๆแน่ แต่บอสก็ยังคงเป็นแบบนี้

หาเรื่องใส่ตัว!

ธันวาไปแล้ว

นฤเบศวร์เองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานต่อ

แต่เขาเองก็ไม่อยากไปหาเปรมา

ขณะที่เขาลังเลว่าไปหากนกอรดีหรือเปล่า ก็พลันได้รับสายจากปู่เขา ปู่บอกว่าคืนนี้ให้เขาพาภรรยากลับไปทานข้าวกับปู่ที่บ้าน

“ได้ครับ”

นฤเบศวร์ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล

มีข้ออ้างไปหากนกอรแล้ว!

หลังจากที่สองปู่หลานคุยโทรศัพทันเสร็จ ปู่เร็นก็พูดกับพ่อบ้านเซนที่อยู่ข้างๆว่า “เซน เหมือนว่าฉันจะได้กลิ่นบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน”

ลุงเซนฟังบทสนทนาของปู่หลาน โดยรวมก็พูดแค่สองประโยค แต่เห็นนายท่านเหมือนจะอารมณ์ดีไม่น้อย เขาจึงถามต่ออย่างรู้กาลเทศะว่า “นายท่านได้กลิ่นแบบไหนงั้นเหรอครับ?”

“คุณชายใหญ่ของพวกนาย เปลี่ยนไปแล้ว”

ลุงเซนยิ้มเอ่ยว่า “ผมดูไม่ออก แต่นายท่านหลักแหลม ย่อมเห็นความเปลี่ยนแปลงของคุณชายใหญ่”

ปู่เร็นยิ้มเหอะๆ เอ่ยว่า “บังคับให้เบศวร์แต่งงาน คือการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดของฉัน แม้ครอบครัวอรจะไม่ได้มีฐานะอะไรก็จริง แต่อรเป็นเด็กที่น่าสนใจมาก เบศวร์วันๆอยู่แต่กับผู้หญิงเสแสร้งอย่างเปรมา สักวันจะหมดความอดทนแน่ ๆ เปลี่ยนเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจอย่างอร ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าหมอนั่นจะไม่ตกหลุมรัก”

เขาจะเฝ้ารอวันที่หลานชายเขาตบปากตัวเอง

“คุณนายน้อยน่าสนใจมากจริงๆครับ พูดจามีอารมณ์ขัน และก็ไม่เห็นคุณชายใหญ่อยู่ในสายตา หลายครั้งคุณชายใหญ่ก็ถูกเธอยั่วโมโหจนแทบตาย แต่สุดท้ายก็ชอบไปหาเธออยู่ดี”

“นี่แหละที่เรียกว่าดีงดูดเข้าหาซึ่งกันและกัน”

สักวัน เปรมาจะเสียความรักของหลานชายเขาไป ถึงตอนนั้น หล่อนก็จะไม่เหลืออะไรทั้งนั้น

“จริงสิ คนที่ไปสืบเรื่องเทวิกามีข่าวกลับมาหรือยัง?”

รอยยิ้มของลุงเซนชะงักกึก

มีข่าวกลับมาแล้ว เพียงแต่ข่าวนี้ นายท่านต้องไม่อยากฟังแน่ ๆ

ปู่เร็นมองลุงเซนครู่หนึ่ง เอ่ยว่า “ฉันก็อายุปูนนี้แล้ว ก็เป็นคนที่เคยผ่านความยากลำบากมามากมาย ยังมีอะไรที่ฉันไม่กล้าฟังอีก? บอกมาเถอะ ว่าเทวิกาเป็นใครมาจากไหนกันแน่?”

“นายท่านรู้จักตระกูลสาระทาของเมืองซูเพร่าใช่ไหมครับ?”

“ตระกูลสาระทาเมืองซูเพร่า? ก็รู้จัก แต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไร ตระกูลสาระทาเป็นตระกูลใหญ่ของเมืองซูเพร่า เป็นตระกูลเศรษฐีเก่าแก่ มีคนในตระกูลจำนวนมาก แต่กลับมีกฎประจำตระกูลที่ล้าหลัง ผู้นำตระกูลทุกรุ่นล้วนถูกกฎของตระกูลกดทับ พวกเขาอยากจะเลี้ยงดูลูกหลานจนเติบโตก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ”

“ฉันเคยเจอกับผู้นำตระกูลสาระทา น่าจะผู้นำรุ่นก่อนล่ะมั้ง เราเคยเจอกันไม่กี่ครั้งที่งานประชุมธุรกิจ ภรรยาของเขาเป็นคนสวยที่เป็นที่ยอมรับ เขาเองก็หน้าตาดีมาก ตอนนั้นที่อยู่ในงานประชุม สองสามีภรรยาก็คือจุดศูนย์กลางของทุกสายตาในงาน”

“คุณย่าของตระกูลสาระทา......เทวิกาเป็นลูกสาวตระกูลสาระทางั้นเหรอ?”

จู่ ๆปู่เร็นก็นึกขึ้นได้

ตอนนั้นเขาเห็นรูปถ่ายของเทวิกาก็รู้สึกว่าเด็กคนนั้นดูคุ้นตามาก แต่ก็นึกไม่ออกว่าอีกฝ่ายเหมือนใคร