รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 377

“แม่คะ คงไม่หรอก พี่ชายของหนูจะต้องแต่งงานมีลูกแน่ ๆ”

หลังจากได้ยินคำพูดของแม่ แม้ว่าเทวิกาจะกังวลเหมือนกันว่าพี่ชายคนโตของเธอจะไม่อยากแต่งงานเพราะเรื่องของพ่อแม่ เธอทำได้เพียงปลอบใจแม่ของเธอ

ยศพัฒน์ก็ช่วยเกลี้ยกล่อม

ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์มือถือของญาณินก็ดังขึ้น

ทันทีที่เธอเห็นหมายเลขผู้โทร เธอยิ้มและพูดกับเทวิกาและลูกเขยของเธอว่า "พี่ชายลูกโทรมา"

ญาณินรับสายของลูกชาย

"แม่ครับ"

ทันทีที่ประยสย์เปิดปาก เขาก็กล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดว่า "ผมขอโทษที่ให้รอนานนะครับ พอดีผมเพิ่งว่าง"

เนื่องจากพ่อของเขาไม่เคยกลับมาที่บริษัทหลังจากที่เจสันเรียกกลับบ้าน เขาจึงต้องดูแลเรื่องสำคัญในบริษัททั้งหมด

โอเอ กรุ๊ปมีขนาดใหญ่มาก แค่จัดการเอกสารสำคัญก็ทำให้เขายุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่จะดื่มน้ำแล้ว

“ไม่เป็นไร แม่ไม่ได้รอ แม่หลับไปแล้วหนึ่งตื่น เพิ่งตื่นมา ก็ได้รับสายจากลูกแล้ว ยสย์ ลูกอย่าหักโหมนะ พักผ่อนเยอะ ๆ มีร่างกายที่แข็งแรง ถึงจะเรียกว่าดีจริง ๆ อย่างอื่นนั้นล้วนเป็นของภายนอกทั้งหมด"

ญาณินรู้สึกเป็นห่วงลูกชายของเธอ

เธอไม่อยากให้ลูกชายรู้ว่าเธอกำลังรอสายอยู่

"แม่ครับ ผมจะไม่หักโหมครับ แม่ วิกาล่ะ น้องกลับมาหรือยังครับ?"

ประยสย์ถามถึงน้องสาวของเขา

เหตุผลหลักคือเขากับแม่ไม่ค่อยมีเรื่องให้คุยกันมากนัก เขาเติบโตเคียงข้างพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก ทว่า พ่อเป็นคนเข้มงวด และแม่ก็เสียสติ ทำให้เขาไม่ได้สัมผัสกับความรักแบบปกติมาตั้งแต่เด็ก

ตอนนี้แม่ของเขาหายเป็นปกติแล้ว เขาก็โตแล้วเช่นกัน เขาเรียนรู้ที่จะจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง เขาคุยกับแม่ทางโทรศัพท์ ก็คุยเกี่ยวกับเรื่องทั่ว ๆ ไปในชีวิตประจำวัน

"วิกากับพัฒน์เพิ่งกลับมา วันนี้พวกเขาไปงานเลี้ยงมา ลูกจะคุยกับวิกาเหรอ?"

ญาณินส่งโทรศัพท์ให้ลูกสาวก่อนโดยไม่รอให้ลูกชายตอบกลับ

"พี่ชาย"

เมื่อประยสย์ได้ยินเสียงของน้องสาว รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเขา "รู้สึกอย่างไรที่ได้ไปงานเลี้ยงกับพัฒน์?"

"ดีมากเลย ได้เพื่อนใหม่มาเยอะเลยด้วย"

"เส้นทางที่เธอจะเดินไปในอนาคตนั้นไม่ง่าย เธอต้องหาเพื่อนให้เยอะ ๆ นะ"

ประยสย์ก็เข้าร่วมงานเลี้ยงเช่นกัน ทว่า เขาเป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งในงานเลี้ยง นอกจากพวกประธานบริษัทที่ทำงานร่วมกับโอเอ กรุ๊ป จะมาทักทายเขาเนื่องจากความสัมพันธ์ทางธุรกิจ ส่วนคนอื่น ๆ นั้นอยู่ห่างจากเขามากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ผู้หญิงยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย แค่พวกเธอเห็นบอดี้การ์ดตัวสูงที่เย็นชาเหมือนกันอยู่ข้าง ๆ เขา แม้ว่าประยสย์จะหล่อเหลาแค่ไหน พวกเธอก็ไม่กล้าเข้าไปทักทายหรือเปิดบทสนทนา

“อืม พี่ คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง?”

เทวิกานึกถึงพ่อของเธอ "แล้วเรื่องนั้นล่ะ เป็นยังไงบ้าง? ผู้หญิงที่คิดร้ายกับพ่อ พ่อจะไม่ทำอะไรเลยเหรอ?"

ประยสย์ที่อยู่ปลายสายก็หัวเราะออกมา

“พี่ มันสนุกมากเลยใช่ไหม รีบเล่าให้ฉันกับแม่ฟังเร็ว”

เทวิกาขยับเข้าไปใกล้แม่ของเธอ เพื่อให้แม่ของเธอได้ยินอย่างชัดเจนว่าพี่ชายของเธอพูดอะไร