รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 391

“จะว่าไป พัฒน์ แกกับวิกาน่ะถ้ารีบๆมีลูกได้ก็รีบมีเถอะ หากอยู่ๆฉันเป็นอะไรไป ก็จะไม่ได้เจอหลานฉันแล้วน่ะสิ”

“พ่อครับ!”

“ที่เมินเฉยณิน เข้มงวดกวดขันเจ้ายสย์ จุดประสงค์ของฉันก็เพื่อปกป้องพวกเขา มีแค่ทำอย่างนี้ ให้ความสำคัญกับพวกเขาน้อยลง ความเสี่ยงของพวกเขาจะได้ลดลงส่วนหนึ่ง ถึงจะบอกว่าฉันเป็นผู้นำของตระกูลสาระทา แต่ฉันก็ไม่สามารถปกป้องพวกเขาได้24ชั่วโมงอยู่ดี”

“ทำได้เพียงใช้วิธีอย่างนี้ปกป้องพวกเขา นี่เป็นความลำบากใจของฉัน ส่วนเรื่องอื่นน่ะ ฉันกำลังรวบรวมหลักฐานที่ตระกูลเลิศธนโยธาทำความผิด รวมไปถึงหลักฐานที่คนพวกนั้นทำความผิดไว้เมื่อ23ปีก่อนด้วย”

“รอให้ถึงตอนที่ฉันล้อมจับ ต้องเกิดการปะทะกันเองแน่ๆ ไม่พวกเขาตายก็ฉันนี่แหละที่ต้องตาย”

ไซม่อนพูดเรื่องความเป็นความตายอย่างสงบนิ่ง

เขาไม่อยากให้โอเอ กรุ๊ปเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกแล้ว

เขาพยายามจะแก้ไขวงศ์ตระกูลของโอเอ กรุ๊ปอย่างเต็มที่ รวมถึงประเพณีของสังคมศักดินาที่ยึดถือกันมาพวกนั้น ก็ประเพณีพวกนั้นนี่แหละที่ทำร้ายวงศ์ตระกูลของโอเอ กรุ๊ปจนหมดหนทางที่จะอยู่ร่วมกันด้วยความรักใคร่ปรองดองได้

ถึงยังไง เงินทองก็โน้มน้าวความรู้สึกของคนเราได้

ต่อหน้ามนุษย์เรา เงินทองเป็นก้อนหินลองใจที่ดีที่สุด

“พ่อครับ บอกผมได้ อะไรที่ผมช่วยได้ ผมจะช่วยพ่อแน่นอน”

“น้ำไกลดับไฟใกล้ไม่ได้หรอก”

ไซม่อนถอนหายใจยาวๆ ในทันที เขาก็ยิ้ม: “พัฒน์ แกก็อย่าห่วงเลย ฉันน่ะอยากเห็นแกกับวิกาจัดงานแต่งงานกันมากๆ แล้วก็อยากเห็นหน้าหลานฉันด้วย อีกสักระยะ แกก็พาวิกากลับไปเมืองซูเพร่าเถอะ วิกาควรกลับไปบ้านเกิดของตัวเองได้แล้ว ในวันนั้นที่เธอกลับไป ฉันจะประกาศจัดการทรัพย์สินของฉัน”

ถึงพูดกันว่าใครๆก็รู้ว่าทรัพย์สินส่วนตัวแสนล้านของเขาต้องแบ่งให้ลูกชายลูกสาวคู่นี้ แต่นั่นก็แค่ลมปาก ยังไม่ได้ลงมือจัดการ

รอให้วิกากลับไปแล้ว เขาก็จะเริ่มลงมือ

“บางทีอาจจะยิ่งทำให้วิกากับยสย์เสี่ยงอันตราย......อายุของฉันค่อยๆมากขึ้น ฉันแก่แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ปกป้องพวกเขาจากอันตรายไปได้ตลอดชีวิต พวกเขาควรเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับความยากลำบากของชีวิต ถ้าพวกเขารักษาทรัพย์สมบัติที่ฉันแบ่งให้พวกเขาไม่ได้ นั่นก็คงโทษใครไม่ได้หรอก”

ไซม่อนมองก้อนเมฆที่อยู่ไกลสุดลูกหูลูกตา สายตาเลือนราง ในปากบ่นพึมพำ: “หากมีสักวัน ที่ณินยอมให้อภัยฉัน ฉันคงได้ปล่อยวางภาระที่หนักอึ้งนี่สักที ทั้งยังจะสร้างคฤหัสน์หลังหนึ่งให้เธออาศัยอยู่ เราสองสามีภรรยาจะหลีกหนีความอึกทึกครึกโครมของโลกนี้ไปให้ไกลๆ ใช้ชีวิตในวัยแก่อย่างสงบสุข”

ก็ไม่รู้ว่าความปรารถนาของเขาจะเป็นจริงหรือเปล่า

หากในวันที่มีการล้อมจับ เขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่จนได้เจอกับณิน เขาคงทำได้เพียงมอบใบหย่าให้เธอ ให้อิสระแก่เธอ

“พ่อ คุยกับแม่สิครับ ผมเชื่อว่าแม่ต้องเข้าใจ”

“ณินไม่ยอมคุยกับฉัน อีกอย่าง หลายปีมานี้ฉันไปไหนมาไหนกับพลอยไพลินตลอด สำหรับณินแล้วมันคือการหักหลัง ฉันทำผิดต่อเธอ”

หลังจากยศพัฒน์เงียบไปชั่วครู่ ก็พูดต่อ: “พ่อแบกรับภาระมาตั้งมากมาย ยังจะยินยอมให้แม่เข้าใจผิดจนเกลียดชังอย่างนี้อีก แม้แต่วิกากับพี่ชายของเธอก็จะไม่เข้าใจพ่อนะครับ”

“พ่อ พ่อบอกเองนี่ครับว่าวิกากับพี่โตแล้ว ต้องเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับความยากลำบากของชีวิต ในเมื่อพ่อไม่พูดอะไรสักอย่าง พวกเขาจะรู้ได้ยังไง? ให้พวกเขาได้รับรู้เถอะครับ ต่อให้ยิ่งรู้เยอะก็จะยิ่งเสี่ยงอันตราย ผมเชื่อว่าพวกเขาก็ยินยอมครับ”

ถ้าจะพูดให้ไม่น่าฟัง หากวันข้างหน้าพ่อตาต้องตายไปจริงๆ หลังจากวิกากับพี่ได้รู้ถึงความตั้งใจทุ่มเทของพ่อ สิ่งที่ทิ้งไว้ให้สองพี่น้องคงเป็นความเสียใจแน่ๆ

เสียใจที่ไม่ได้กตัญญูต่อพ่ออย่างเต็มที่ ตอนที่สูญเสียไปแล้วถึงได้รู้ความจริง นั่นถือเป็นการทรมานคนที่ยังอยู่ประเภทหนึ่งเลย เป็นความทุกข์ใจ เป็นความเจ็บปวด

ลูกๆอยากเลี้ยงดูพ่อแม่แต่พ่อแม่กลับอยู่รอไม่ถึงวันนั้น ความเสียใจ ความเสียดายประเภทนั้น พัฒน์ไม่คาดหวังให้ภรรยาที่รักได้ลิ้มรสจริงๆ

ไซม่อนเงียบ

“วิกาได้รู้จักกับพวกพ่อแล้ว ไม่ว่าพ่อจะปิดบังยังไง เธอก็เผยตัวออกมาแล้ว คงต้องเสี่ยงอันตรายไม่น้อยเหมือนกัน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมพ่อต้องแบกรับความกดดันนี้ไว้คนเดียวอีกล่ะครับ? พ่อคุยกับพี่ คุยกับวิกา ถึงจะไม่ขอให้แม่เห็นใจ แต่ยังไงก็ควรจะให้พี่กับวิกาเข้าใจพ่อนะครับ”

ยศพัฒน์เองเป็นคนดูแลจัดการตระกูลอริยชัยกุล เขารู้ว่าภาระของคนดูแลมันหนักมาก

รู้ว่าคนดูแลน่ะต้องละทิ้งเรื่องเล็กๆมาสนใจเรื่องของทุกคน เขาจึงเข้าใจพ่อตาดี

แต่เขาไม่เห็นด้วยกับที่พ่อตาจะไม่พูดอะไรเลย ถึงยังไงพี่ชายของภรรยาเขาก็24ปีแล้ว สามารถแบกรับภาระคนเดียวได้

“ว่าวที่ลอยสูง เป็นเพราะปล่อยสายในมือออกมายาวๆ นกอินทรีจะบินได้สูง เป็นเพราะพ่อแม่ของมันปล่อยมันแล้ว พ่อ คุยกับพี่กับวิกาเถอะครับ”