รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 420

“ว่ามา มีเรื่องอะไรที่ต้องให้คุณนฤเบศวร์มาที่นี่ด้วยตัวเอง”

เขารินน้ำชาให้ยศพัฒน์ครึ่งแก้ว “ผมเป็นแขก คุณยังให้ผมมาบริการคุณอีก”

“ก่อนที่ผมจะมาเจอคุณ คุณรู้ไหมว่าผมเจอใครมา？”

“พลอยไพลินสินะ”

นฤเบศวร์ชะงักไปสักพัก “คุณรู้？”

ยศพัฒน์ยิ้ม แล้วพูดขึ้นว่า： “พลอยไปบ้านผมแต่เช้า เพื่อต้องการไปหาแม่ยายผม แต่วิกาเป็นคนต้อนรับเธอ และวิกายั่วโมโหเธอ ทำให้เธอเดินออกไปอย่างโกรธเคือง”

“ดูเหมือนเธอจะไม่พอใจ ต้องการหาผู้ช่วย ดูจากคนในเมืองแอคเซสซ์แล้ว คนที่กล้าทำตัวเป็นศัตรูกับผมอย่างเปิดเผยนอกจะคุณแล้วจะมีใครอีก？เธอไปหาคุณเป็นเรื่องปรกติอยู่แล้วปืน”

นฤเบศวร์： “……ผมไม่ใช่ปืน！”

เขาไม่ได้ตอบตกลงพลอยสักหน่อย

“ทำไม พวกคุณสองคนคุยกันไม่ลงตัวเหรอ？”

คำพูดนี้ของยศพัฒน์มีความประชดเล็กน้อย

“ยศพัฒน์”

นฤเบศวร์ยื่นชาครึ่งแก้วนั้นด้วยสองมือให้กับยศพัฒน์ แล้วพูดขึ้นว่า： “พวกเราสองคนเป็นคู่อริกัน พูดตามตรงก็คือ ผมอิจฉาคุณ คุณเองก็ควรถูกคนอื่นอิจฉา คุณดูสิคุณหล่อขนาดนี้ และโดดเด่นไปทุกด้าน ข้อดีของผู้ชายคุณก็มีครบทุกอย่าง ใครจะไม่อิจฉาริษยาหล่ะ？”

“ผมเป็นคนธรรมดา อิจฉาคุณก็เป็นเรื่องปรกติ ความจริงแล้วพวกเราไม่มีความแค้นอะไรกันมาก คุณอย่ามาทำร้ายผมนะ”

ยศพัฒน์รับชาแก้วนั้นมา “ไม่ใช่คุณกับพลอยจะร่วมมือกันมาจัดการผมหรอกเหรอ？ทำไมถึงกลายเป็นผมไปทำร้ายคุณได้”

“ผมไม่ได้รับปากจะร่วมมือกับพลอย เธอจะให้ผมเป็นปืนแล้วนำมาใช้ แต่ไม่ไม่ยอมเป็นปืนคนนั้น？ถึงแม้ตระกูลเลิศธนโยธาจะทำธุรกิจกับRA กรุ๊ป และสามารถนำพากำไรให้ผมได้มากมาย？แล้วตระกูลเลิศธนโยธาสามารถยื่นมือเข้ามาได้เหรอ？เมืองแอคเซสซ์เป็นถิ่นของพวกเรา พวกเราแข่งขันกันเองก็เพียงพอแล้ว จะให้คนนอกมาแบ่งผลประโยชน์ของเราไม่ได้”

“สรุปก็คือ ผมไม่มีทางล่อหมาป่าเข้ามาในบ้านหรอก ตระกูลเลิศธนโยธาอาศัยอะไรเติบโตขึ้นมา ผมเองก็รู้ดี ใครจะไปรู้ถ้าร่วมมือกับเขาจะถูกพวกเขาดึงลงน้ำด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ และทำเรื่องผิดกฎหมายไหม？ถึงแม้คนอย่างผมจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น ไม่มีทางทำเรื่องผิดกฎหมายเด็ดขาด”

ยศพัฒน์มองไปที่เขาด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ได้ยิ้ม

“ยศพัฒน์ คุณอย่าพูดคำพูดไม่ดีของผมต่อหน้ากนกอรเด็ดขาด ผมไม่ได้ร่วมมือกับพลอยจริงๆ ผมแค่มาเตือนคุณ พลอยไม่มีทางเลิกราเด็ดขาด ถึงแม้ผมจะไม่ร่วมมือกับเธอ เธอก็ต้องไปหาคนอื่นอยู่ดี ปืนที่อยู่ในที่แจ้งป้องกันได้ง่ายกว่า ธนูลับ คุณระวังตัวให้ดีก็แล้วกัน”

ยศพัฒน์พูดออกมาอย่างจริงจังว่า： “ขอบคุณสำหรับคำเตือนของคุณ”

“ผมกับวิกาขอขอบคุณเรื่องนี้ด้วย”

นฤเบศวร์ดื่มชาไปสองคำ “ถ้างั้นคุณต้องให้วิกาช่วยพูดคำพูดดีๆ ของผมต่อหน้าเปรมานะ”

“วิกาได้ช่วยคุณไปไม่น้อย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเกลี้ยกล่อมกนกอร พวกคุณสองคนจะไม่มีอะไรคืบหน้าเลย และกนกอรก็ไม่มีทางส่งน้ําซุปและของบำรุงให้คุณเด็ดขาด”

นฤเบศวร์ตกตะลึงไปสักพัก ท่าทางเหมือนไม่ค่อยเชื่อ “เทวิกาช่วยพูดแทนผมเหรอ？”

เขารู้สึกมาตลอดว่ายศพัฒน์และภรรยาชอบดูละครของเขา หรือแม้กระทั่งชอบซ้ำเติมเขา คิดไม่ถึงว่าเทวิกจะช่วยพูดแทนเขา

ยศพัฒน์พูดเสริมขึ้นมาว่า： “วิกาหวังว่าเพื่อนเขาจะได้รับความสุข”

นฤเบศวร์ยิ้ม “สายตาของวิกาของคุณยอดเยี่ยมมาก คืออันนี้เลย”

เขายกหัวแม่โป้งขึ้น พูดชื่นชมวิกาออกมา： “ดูก็รู้ว่าผมคนที่จะให้ความสุขกับกนกอรได้มีเพียงผมแค่คนเดียว ไม่ถือสาที่คุณกับผมเป็นคู่อริกัน แถมเกลี้ยกล่อมกนกอรให้ยอมรับผม ยศพัฒน์ สายตาของภ”

ภรรยาถูกชม ทำให้ยศพัฒน์มีความภาคภูมิใจตามไปด้วย จึงยอมรับคำชมของภรรยาจากนฤเบศวร์แต่โดยดี แล้วพูดขึ้นว่า： “ผมเองก็รู้สึกเหมือนกันว่าสายตาของวิกายอดเยี่ยมอันดับหนึ่งจริงๆ”

นฤเบศวร์ด่าในใจ：หน้าด้านจริงๆ ！

พอชื่นชมหน่อยก็เอาใหญ่เลยนะ

“แต่ว่า กนกอรยังไม่ยอมรับผม”