รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 48

“แม่ครับ”

ประยสย์เดินมาที่ข้างกายของคุณหญิงธิษณา เรียกแม่อย่างแผ่วเบา

คุณหญิงธิษณาหันหน้ามองดูเขา ส่งสัญญาณให้เขาเงียบ และพูดเบาๆว่า: “สามี พูดเบาๆหน่อย อย่าทำให้ลูกตื่น ลูกเพิ่งจะนอน”

“แม่ครับ ผมประยสย์เป็นลูกชายของแม่”

ประยสย์พูดอย่างช่วยไม่ได้“อย่าคิดว่าผมเป็นพ่อสิครับ”

เขาเหมือนกับพ่อมากจริงๆ

“คุณก็พูดเล่นอีกแล้ว ประยสย์เพิ่งอายุเท่าไหร่เอง คุณอย่าเสียงดัง ฉันจะกล่อมลูกนอน”

คุณหญิงธิษณาติเตียนประยสย์ ก็เอาแต่กล่อมตุ๊กตาในอ้อมแขนของตัวเอง

ประยสย์มองดูแม่ที่จำตัวเองได้แต่ไม่รู้จักตัวเอง ในใจก็ทุกข์ทรมานมาก

แอบสาบานว่ากับตัวเอง จะต้องตามหาน้องสาวให้ได้ มีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอคน เสียชีวิตก็ต้องเจอร่าง

เขารู้สึกว่าน้องสาวยังมีชีวิตอยู่

เพราะเขาและน้องสาวเป็นฝาแฝดกัน ถ้าน้องสาวเสียชีวิต เขาสามารถที่จะรู้สึกได้

ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดรุนแรง ซึ่งหมายความว่าน้องสาวยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน แค่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

……

หลังจากทานข้าว ยศพัฒน์พาเทวิกาไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม

เดินเล่น และพูดคุยกัน

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

ในค่ำคืนที่มืดมิด เทวิกาต้องเผชิญกับความเป็นจริงที่ต้องนอนร่วมเตียงเดียวกันกับเขาอีกครั้ง

“ฉันบอกแล้วว่าคืนนี้ไม่แตะต้องเธอ”

ยศพัฒน์ยื่นเสื้อผ้าสะอาดให้กับเทวิกาชุดหนึ่ง หยิกหน้าของเธอเบาๆอย่างขบขัน“วิกา อย่าคิดว่าฉันเป็นหมาป่าหิวโหยสิ”

แม้ว่าเขาจะเป็นหมาป่าหิวจริงๆ

แต่เขาไม่อยากให้เธอกลัวเขา

เทวิกาพึมพำ คำพูดที่พึมพำ ยศพัฒน์ได้ยินไม่ชัดเจน

“ฉันเตรียมน้ำให้เธออาบไว้เรียบร้อยแล้ว เธอไปอาบน้ำก่อน ฉันไปทำธุระที่ห้องหนังสือหน่อย เธออาบน้ำเสร็จก็พักผ่อนเร็วหน่อย ไม่ต้องรอฉัน”

ได้ยินเขาบอกว่าจะไปห้องหนังสือ เทวิกาก็รู้สึกโล่งใจ กอดชุดที่เขายื่นให้กับเธอ และหันหลังเข้าไปในห้องน้ำ

ยศพัฒน์มองดูประตูห้องน้ำปิดลง ถึงได้ออกจากห้องนอน และเข้าไปในห้องหนังสือข้างๆห้องของเขา

เขาไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้เคลียร์งาน

แต่ว่าวาดรูป

เรื่องที่เทวิกาพูดกับเขา เขาก็เก็บมันไว้ในใจ

เขายังจำหน้าตาของชายชุดดำหลายคนนั้นได้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาได้ยินคำชมของเทวิกา: “พี่พัฒน์ พี่วาดได้ดีมากจริงๆ คนเหล่านี้วาดได้เหมือนของจริงเลย”

ยศพัฒน์เงยหน้าขึ้น เห็นเธอใส่ชุดนอนที่เขาเตรียมไว้ให้กับเธอ แววตาก็ลึกซึ้ง อดไม่ได้ที่จะวางพู่กันลง ยื่นมือไปกอด ก็กอดเธอเข้ามาแนบชิด อุ้มเธอขึ้นมา ให้เธอนั่งบนตักของเขา

ร่างกายของเทวิกาแข็งทื่อ

ไม่ชินกับการกระทำแบบนี้ของเขา

เธอก็ไม่กล้าขัดขืนอีกด้วย ตรงที่นั่งอยู่อ่อนไหวมาก กลัวว่าขัดขืนแล้วจะปลุกไฟขึ้นมา

“วิกา ผ่อนคลายหน่อย ฉันไม่กินเธอหรอก”

ยศพัฒน์แนบหน้าไปที่แก้มของเธออย่างขบขัน เป่าลมร้อน พบว่าเธอหดตัวลงอย่างอ่อนไหว

เป็นคนที่อ่อนไหวจริงๆ

“ชุดนี้พอดีใช่มั้ย”

“พอดีมาก ใช่แล้ว ฉันกลับบ้านกับพี่เป็นครั้งแรก ที่บ้านของพี่มีชุดที่ฉันใส่ได้พอดีได้ยังไง?”

ยศพัฒน์: “…….”