รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 497

ไซม่อนพาภรรยาและลูกๆ เดินมายังห้องหลักศูนย์กลางด้วยการห้อมล้อมของทุกคน

กลัวว่าทุกคนเข้ามาแล้วจะแออัดเกินไป ญาติหลายๆ คนจึงมาส่งคุณท่านที่ประตูทางเข้า จากนั้นก็ขอตัวกลับบ้านอย่างรู้กาลเทศะ

คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว จะต้องจัดงานเลี้ยงใหญ่โตแน่นอน ถึงตอนนั้นคนทั้งตระกูลจะสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงได้ สำหรับเครือญาติอย่างพวกเขา นี่เป็นโอกาสสำคัญที่จะได้คบค้าสมาคมกับบุคคลสำคัญ

“พ่อ แม่ เรากลับมาแล้วครับ”

ไซม่อนและครอบครัวทั้งสี่คนเดินมาตรงหน้าท่านพ่อท่านแม่ เสียงไซม่อนเรียบเฉย

ความสัมพันธ์ของเขากับพ่อแม่นั้นธรรมดาทั่วไป

โดยเฉพาะหลังจากภรรยากลายเป็นบ้า ความสัมพันธ์ของเขากับพ่อแม่ยิ่งเรียบเฉย

แต่เขาคือลูกชายคนโต พ่อแม่ต้องอยู่ยามเกษียณที่บ้านเขา นี่คือหน้าที่ของเขา

อย่างไรก็ตาม มีคนรับใช้ทั้งบ้านคอยปรนนิบัติพ่อแม่วัยชรา บางครั้งเขาก็เป็นห่วง หาเวลาว่างมาทานอาหารกับพ่อแม่วัยชรา ก็ประมาณนี้แหละ

ญาณินเจอหน้าแม่สามี แววตาก็เย็นชา เธอเม้มปาก สุดท้ายก็หันไปหาพ่อสามี ก็กล่าวเรียกคุณพ่อด้วยเสียงที่เรียบเฉย

ตอนเธอเป็นบ้า ถึงแม้พ่อสามีจะไม่เคยทำร้ายเธอ แต่ก็ไม่ได้ช่วยเหลือเธอ

ไซม่อนทำงานยุ่ง ถึงแม้จะให้ป้าอ้อยที่จงรักภักดีมาดูแลเธอ แต่ยังไงป้าอ้อยก็เป็นแค่คนงาน ตอนที่เธอถูกรังแก สิ่งที่ทำได้ก็คือโทรหาไซม่อน หลังจากพ่อสามีเกษียณแล้วก็ว่างไม่มีอะไรทำ ถ้าอยากจะช่วยเธอ เพียงประโยคเดียวก็ทำได้แล้ว

แต่พ่อสามีไม่เอ่ยปาก

บางทีอาจจะรังเกียจที่เธอเป็นบ้าล่ะมั้ง และเนื่องจากครอบครัวเธอพึ่งพาไม่ได้แล้ว

คนพวกนี้มีเหตุมีผลมากเกินไป

ตอนเธอเพิ่งแต่งงานกับไซม่อน ครอบครัวเธอมีหน้ามีตา ถึงแม้แม่สามีเอาแต่ว่ากล่าวเธอที่จับตาดูไซม่อนมากเกินไป ชอบหึงหวง พ่อสามีก็จะว่ากล่าวแม่สามีบ้าง

พอเธอเป็นบ้า ครอบครัวเธอตกอับเหลือแค่เพียงหลานชายคนเดียว พ่อสามีก็ปฏิบัติกับเธอไม่เหมือนเดิม

แต่คนที่ญาณินเกลียดมากที่สุดก็คือแม่สามี

เห็นแก่ลูกชายและลูกสาว เธอจึงเรียกพ่อสามีสักหน่อย

“กลับมา กลับมาก็ดี”

ท่านพ่อพูดอย่างใจดี

ญาณินไม่ตอบ

“คุณปู่ คุณย่า”

ประยสย์และน้องสาว เป็นเด็ก ไม่ว่าคนชราทั้งสองจะเป็นคนยังไง พวกเขาจะไม่ทักทายเขาต่อหน้าไม่ได้

คุณย่าเห็นญาณินไม่ทักทายเธอ รอยยิ้มบนหน้าก็เย็นชาขึ้น อยากจะโมโหตรงนั้นเลย

ได้สติปัญญากลับคืนแล้ว ก็ยังเหมือนตอนเป็นบ้า ไม่เห็นแม่สามีอย่างเธออยู่ในสายตา?

นึกถึงญาณินต้องการหย่ากับลูกชายคนโต คุณย่าก็กลั้นเอาไว้ ไม่โมโห ณ ตรงนั้น

ได้ยินหลานสองคนทักทายเธอ เธอก็รีบปั้นยิ้มใจดีขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณปู่ คุณย่า”

ยศพัฒน์ก็เดินเข้าไปทักทายคนชราทั้งสองเช่นกัน

เหล่าบอดี้การ์ดย้ายของขวัญราคาแพงที่ตระกูลอริยชัยกุลเตรียมมาเข้ามาแล้ว ไม่นานก็เป็นกองพะเนินเต็มห้องโถงใหญ่ ไม่มีแม้แต่ที่ให้คนไปยืนใหม่

ตระกูลสาระทาก็เป็นตระกูลเศรษฐีอันดับต้นๆ ก็ยังตกใจกับของขวัญเต็มห้อง ตระกูลอริยชัยกุลนี่ใจกว้างเสียจริง และมองออกว่าตระกูลอริยชัยกุลให้ความสำคัญกับนายน้อยเทวิกาคนนี้เป็นอย่างมาก

“พัฒน์ นายมาเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจ ให้ของขวัญเยอะแยะแบบนั้นหรอก ครอบครัวเดียวกันแท้ๆ”

คุณย่ายิ้ม เธอชื่นชอบยศพัฒน์หลานเขยคนนี้มาก แน่นอนว่าถ้าหากยศพัฒน์ไม่ใช่สามีของเทวิกา แต่เป็นสามีของหลานสาวคนอื่น เธอจะยิ่งชื่นชอบยศพัฒน์มากกว่านี้

ถึงแม้เทวิกาจะหน้าตาเหมือนเธอมากที่สุด ตอนเพิ่งคลอดออกมา เธอก็รักเทวิกามากที่สุด รักและเอ็นดูเทวิกาเป็นแก้วตาดวงใจ แต่ความสัมพันธ์ของย่าหลานนั้นเกิดขึ้นเพียงครึ่งปี