รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 503

“พี่ชายบอกว่าห้องอื่นเป็นห้องรับแขก คุณเป็นคนในครอบครัว คุณกลับมาทั้งทีจะให้พักห้องรับแขกได้ยังไง”

ห้องที่สองสามีภรรยาเข้าไปพักนั้นก่อนหน้านี้ก็เป็นห้องสำหรับแขก ก่อนที่เทวิกาตัดสินใจจะกลับมาก่อน ทางด้านตระกูลสาระทาก็รีบปรับปรุงห้องรับแขกที่อยู่ติดกันสองห้องดัดแปลงให้เป็นห้องใหญ่ห้องเดียว

“ผมไม่ได้เรียกร้องอะไร ไม่ว่าจะเป็นห้องแบบไหน สิ่งที่พวกเรานอนได้ก็มีแค่เตียงใบเดียว”

เทวิกาและสามีเดินไปด้วยพูดคุยไปด้วย

เมื่อเดินผ่านห้องของไซม่อน ประตูห้องถูกเปิดออกมาทันที

ทำให้ทั้งสองคนหยุดลงโดยอัตโนมัติ

“คุณพ่อ”

“วิกาเหรอ”

“คุณพ่อ คุณพ่อทำอะไรเหรอ？”

มีคนอยู่หลายคนกำลังเก็บของในห้องของพ่อเธอ ดูเหมือนจะเก็บของในห้องออกไปให้หมด “พ่อจะเปลี่ยนห้อง”

เทวิกากะพริบตา ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงต้องการเปลี่ยนห้อง

“สกปรกแล้ว”

ไซม่อนพูดคำนี้ออกมา แต่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมมากมาย

ทันใดนั้นเทวิกานึกขึ้นได้เกี่ยวกับเรื่องที่พลอยวางกับดักให้พ่อ แต่ต่อมาเธอกับอาสามกลับนอนกลิ้งอยู่ด้วยกัน

“พ่อไม่ได้นอนที่บ้านนานแล้ว”

ไซม่อนพูดเสริมขึ้นมา

เพื่ออธิบายให้ลูกสาวรู้ว่า ทำไมเขาถึงเพิ่งย้ายตอนนี้

เพราะปรกติเขาไม่ใช่พักที่โรงแรมของตัวเอง ก็จะไปพักที่บ้านตากอากาศของตระกูลสาระทา

อย่างไรก็ตาม เขามีที่พักมากมาย ภรรยาและลูกๆ ต่างไม่อยู่บ้าน เขาเองก็ไม่อยากกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลสาระทา มีเรื่องอะไรที่ต้องการให้เขาจัดการ เขากลับมาจัดการเสร็จเรียบร้อยก็ไป

“คุณพ่อ ต้องการให้พวกเราช่วยไหม？”

ยศพัฒน์ถามออกมาอย่างเอาใจใส่

“ไม่ต้องหรอก พวกนายไม่รู้ว่าของๆพ่อวางยังไง พ่อให้พวกเขาย้ายก็พอ วิกายศพัฒน์ พวกเธอออกไปเดินดูรอบๆก่อน สร้างความคุ้นเคยสิ่งแวดล้อมบริเวณรอบๆหน่อย บ้านเรากินข้าวกันหกโมงเย็น กลับมาก่อนเวลากินข้าวก็พอ”

“ถ้าอยากออกไปดูข้างนอก รถในโรงจอดรถ พวกเธอเลือกเอาคันหนึ่ง ถ้าเลือกได้แล้ว ก็ไปเอากุญแจที่ป้อม รปภ ข้างโรงจอดรถได้เลย”

ไซม่อนเตือนลูกสาวลูกเขยขึ้นมาอีกว่า： “เมืองซูเพร่าไม่เหมือนเมืองแอคเซสซ์ พวกเธอใส่เสื้อเพิ่มตัวสองตัว ระวังจะเป็นหวัดได้”

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน อุณหภูมิของเมืองซูเพร่าก็จะเริ่มลดลง

อุณหภูมิตอนนี้เวลาลดลงลดลงหลายองศาเลย

ซึ่งถ้าเป็นเมืองแอคเซสซ์ เป็นอุณหภูมิที่หนาวที่สุดในฤดูหนาวแล้ว

“พ่อ หนูรู้ค่ะ พวกเราเดินดูคฤหาสน์รอบๆ ก็พอ ไม่ออกไปข้างนอกหรอกค่ะ”

เพิ่งกลับมา ยังไม่คุ้นเคยสถานที่ เทวิกายังไม่อยากออกไป

ไซม่อนตอบอืมออกมา เมื่อเห็นลูกสาวกับลูกเขยต่างใส่เสื้อกันหนาวไว้แล้ว จึงไม่พูดอะไรมากอีก โบกมือให้ทั้งสองคนออกไปเดินเล่นได้แล้ว

คุณปูคุณย่าอยู่ชั้นล่างกันทั้งสองคน ทั้งสองคนกำลังเล่นหมากรุกกันอยู่ ดูแล้ว ปั้นปลายชีวิตของทั้งสองคนช่างมีความสุขเหลือเกิน

“คุณปู่ คุณย่า”

เทวิกยิ้มออกมา ให้คนที่เห็นรู้สึกว่าเธอใกล้ชิดสนิทกับคนแก่ทั้งสองมาก

“วิกา”

เมื่อคุณย่าให้หลานสาวคนโต ยิ้มออกมาทันทีเช่นกัน จากนั้นโบกมือแล้วพูดขึ้นว่า： “มาๆๆ มาให้ย่าดูหน่อย”

เทวิกาเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง

เธอได้หันไปมองหมากรุกนั้นด้วย

เธอไม่ค่อยรู้เรื่องหมากรุกเท่าไหร่ เหลือบไปมองแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรกลับเป็นยศพัฒน์ที่ดูออกว่าคุณย่าพ่ายแพ้แน่นอน

แน่นอน เขาไม่เอ่ยออกมาอยู่แล้ว

เวลาดูหมากรุกโดนไม่พูดอะไรเลย ถือเป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง

ยศพัฒน์เป็นสุภาพบุรุษหลายเรื่อง

“คุณย่า”

เทวิกาเรียกเสียงหวานออกมา

คุณย่ายิ้มออกมาอย่างดีใจ พวกเธอสองคนเหมือนหลานย่าที่รักกันที่สุดบนโลกนี้เลย

“อืม นอนไปสักตื่น ดีขึ้นเยอะเลย”