รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 51

นฤเบศวร์สะบัดมือของเปรมาออก แล้วพูดเรียบ ๆ ขึ้นว่า “เปรมา คุณรู้ไหมว่าหัวใจคนเรานั้นเย็นลงไปได้ยังไง? มันจะค่อย ๆ เย็นไปทีละนิดจนเย็นไปทั่ว”

พูดจบ เขาก็จากไปแบบไม่หันกลับมามองอีกเลย

เปรมาตามออกมาถึงหน้าประตู ก็เห็นนฤเบศวร์ขึ้นรถไปแล้ว เธอก็เลยถอดใจไม่ไล่ตามไปแล้ว

นฤเบศวร์รักเธออย่างลึกซึ้ง ถึงจะโกรธ ก็แค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น ไม่นานก็จะดีขึ้นเอง

พรุ่งนี้ เธอไปเลี้ยงข้าวเขาสักมื้อ มอบของขวัญให้เขาสักหน่อย เอาใจเขาสักนิด เขาก็จะยอมให้อภัยเธอแล้ว

นฤเบศวร์มองผ่านกระจกมองหลัง เห็นว่าเปรมาตามออกมาแค่หน้าบ้านใหญ่แล้ว ก็หยุดลงตรงหน้าประตูเลย แล้วไม่ได้ตามออกมาอีก สีหน้าของเขาก็เย็นลงไปกว่าเดิมอีก

มือที่จับพวงมาลัยอยู่กระชับแน่นขึ้น

ที่จริง ๆ ขอแค่เปรมาตามมาอีก เขาก็จะไม่ติดใจเอาความกับเธออีกแน่นอน

คนที่เธอรักคือยศพัฒน์ ทำไมเขาจะไม่รู้

แต่น่าเสียดาย เธอไม่ได้ตามมาต่อ……

นฤเบศวร์รู้สึกแต่เพียงว่าใจทั้งดวงถูกทิ่มแทงจนไปเป็นพัน ๆ รูแล้ว

แต่เขากลับเป็นคนรนหาที่เอง

คู่ปรับใหญ่เคยเตือนเขาแล้ว

นฤเบศวร์ที่ออกมาจากบ้านตระกูลไชยรัตน์ ได้ไปที่ผับแห่งหนึ่ง แล้วดื่มเหล้าเมามายอยู่ในผับ และไม่ได้บอกให้บอดี้การ์ดมารับเขา ตัวเองเดินโซซัดโซเซออกมาจากผับ แล้วเดินโซซัดโซเซไปทางรถตัวเอง

แล้วเป็นเพราะดื่มหนักมาก เขาดูอะไรก็เป็นภาพซ้อนไปหมด พอเดินไปถึงหน้ารถคันหนึ่ง เขาก็นึกว่าเป็นรถของเขา คลำอยู่นานกว่าจะคลำหากุญแจเจอ แต่ว่าเปิดประตูรถไม่ออก

“ไอ้รถเฮงซวยเอ๊ย!”

พอเปิดประตูรถไม่ออก เขาก็โกรธขึ้นมา แล้วเตะรถไปหลายที

แล้วก็ถอดใจที่จะขับรถกลับไป แล้วก็พึ่งพิงเงาจันทร์ เดินโซซัดโซเซไปข้างหน้า

ดึกดื่นค่ำคืนมาผู้คนก็น้อยลง บนท้องถนนมีคนเดินอยู่น้อยมากแล้ว

แม้แต่จำนวนรถที่วิ่งอยู่ก็น้อยลงไปเยอะ

เขาเดินไปช้า ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย เดินโซเซไปเรื่อย ๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองเดินไปถึงทางไหนแล้วด้วย พอเดินเหนื่อยแล้ว เขาก็ล้มตัวลงไปในตรอกแห่งหนึ่ง แล้วก็นอนลงบนตรอกแห่งนั้นเข้าสู่ความฝันไปเลย

……

รุ่งเช้า ฝนห่าใหญ่ได้ชำระล้างพื้นดินบนโลกมนุษย์ไป แล้วก็ทำให้อุณหภูมิที่สูงลิ่วลดลงมา ในที่สุดก็ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความเย็นสบายแล้ว

นาฬิกาชีวิตของยศพัฒน์แม่นยำมาก ตอนเช้าหกโมงครึ่งทุกวัน ก็จะตื่นขึ้นมาเองตามธรรมชาติ

พอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ก้มหน้ามองเด็กสาวน่ารักที่อยู่ในอก

อุณหภูมิเครื่องปรับอากาศในห้องต่ำเกินไป เทวิกาที่เตะผ้าห่มทิ้งไปตั้งแต่เมื่อคืน ก็ค้นหาความอบอุ่นตามสัญชาตญาณ แล้วก็ซุกเข้าไปอยู่ในอกยศพัฒน์

เด็กสาวน่ารักเข้ามาให้กอดถึงที่ แน่นอนว่ายศพัฒน์ไม่มีทางผลักเด็กสาวออกอยู่แล้ว จึงกอดตัวเธอไว้

พอกอดทีหนึ่ง ก็กอดไปถึงเช้าเลย

ประทับจูบลงบนหน้าผากเทวิกาทีหนึ่ง

เขาประคองตัวเทวิกาออกจากอกไปอย่างระมัดระวัง แล้วเขาถึงลุกขึ้นมา

“คุณเป็นใครคะ?”

อยู่ ๆ เทวิกาก็ร้องเรียกออกมาคำหนึ่ง

ยศพัฒน์หันหน้ามองไปทันที นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีคนอื่นแล้วนี่

เทวิกายังคงหลับตาอยู่

ยศพัฒน์หลุดหัวเราะออกมา ที่แท้เธอกำลังถามคนอื่นในฝัน

“คุณอย่าไปซิคะ คุณเป็นใครคะ?”

เทวิการ้องเรียกเสียงดังออกมาคำหนึ่ง ท่าทางเหมือนว่าร้อนรนมาก สองมือคว้าไปเรื่อย อย่างกับว่าจะคว้าอะไรบางอย่างไว้

ต่อจากนั้น อยู่ ๆ เธอก็ลืมตาขึ้นมา ทั้งตัวลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง ดูมึน ๆ งง ๆ

“วิกา เป็นอะไรไป? ฝันร้ายเหรอ?”

ยศพัฒน์นั่งอยู่ข้างเตียง แล้วถามเธอขึ้นมาอย่างห่วงใย

พอเห็นว่าบนหน้าผากเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ก็รีบเอากระดาษทิชชูมา แล้วก็ช่วยเช็ดเหงื่อเย็น ๆ ที่ซึมออกมาของเธออย่างใส่ใจ

นี่ตกลงเธอฝันร้ายอะไรที่กะทันหันขนาดนั้น ถึงได้ตกใจมากขนาดนี้

“วิกา?”

“พี่พัฒน์”