รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 530

“ฉันแรงเยอะ ตอนเด็กๆเวลาทะเลาะกับคนอื่น มีแต่ฉันเป็นคนทำเด็กคนอื่นร้องไห้ ถ้าฉันไปเรียนการต่อสู้ ต้องได้เป็นยอดฝีมือแน่”

ยศพัฒน์หัวเราะด้วยความเอ็นดู “มีผมอยู่ คุณจะเรียนการต่อสู้หรือไม่ก็ไม่เป็นไร”

“ยศพัฒน์ คุณตามใจฉันแบบนี้ จะทำให้ฉันเสียคนนะ”

ยศพัฒน์ไปปิดหน้าต่าง ปิดม่านให้เรียบร้อย แล้วกลับไปอยู่ข้างๆเธออีกครั้ง โอบเธอกลับไปนั่งหน้าเตียง

“ผมชอบตามใจคุณ ทำให้คุณเหลิงจนเสียคนก็ดี คนอื่นทนคุณไม่ได้ มีผมรับได้คนเดียว คุณจะได้เป็นของผมคนเดียว ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาแย่งคุณไป”

“ตอนนี้คุณไม่มีศัตรูหัวใจแล้วสินะ ศัตรูหัวใจถูกคนกำจัดหมดแล้ว”

ยศพัฒน์หัวเราะ หอมแก้มเธอ แล้วพูดว่า “ที่เมืองแอคเซสซ์ ผมไม่มีศัตรูหัวใจ แต่กลับไปที่เมืองซูเพร่ากับคุณ ผมไม่กล้าพูดว่าไม่มีศัตรูหัวใจ พวกเราทนไม่ได้ที่เห็นพวกเราสองคนสามีภรรยารักกัน และก็กลัวตระกูลอริยชัยกุลที่อยู่เบื้องหลังผมด้วย”

เขากล้าพูด ในงานเลี้ยงที่ตระกูลสาระทาจัดให้เทวิกา คุณย่าท่านแนะนำบรรดาหนุ่มๆที่หล่อและเก่งในเมืองซูเพร่าให้เทวิการู้จักมากมาย

แม้ว่าเขากับเทวิกาจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายก็ตาม บางคน เพื่ออำนาจแล้ว มีบางคนแอบฝันหวานอยู่แน่นอน，

คนเหล่านั้นต้องรังแกเขาที่อยู่คนเดียวลำพังที่ซูเพร่า สู้พวกเขาที่มีอำนาจมากกว่าไม่ได้

วันแรกที่กลับมาอยู่ที่บ้านตระกูลสาระทาเป็นเพื่อเทวิกา ยศพัฒน์ก็สัมผัสได้ว่าคนในตระกูลสาระทาไม่ได้เกรงกลัวเขาเหมือนตอนที่อยู่เมืองแอคเซสซ์

ที่เมืองแอคเซสซ์ เขาเป็นผู้นำ เป็นนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุล เป็นคนที่กุมอำนาจ

แต่ที่เมืองซูเพร่า เขาก็หัวเดียวกระเทียมลีบจริงๆ

คนตระกูลสาระทาคิดว่าต่อให้เขาเก่งกาจแค่ไหน เมื่อมาอยู่ในเขตของตระกูลสาระทา เขาก็ไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรได้

ทว่า ก็ยังคงระมัดระวังตัวจากเขาอยู่

วิธีการที่ดีที่สุด ก็คือทำลายชีวิตคู่ของเขากับเทวิกา

พวกเขา……ยศพัฒน์ ชั่วชีวิตนี้ของฉันจะมีคุณเป็นสามีแค่คนเดียว”

เทวิกานึกถึงญาติพี่น้องพวกนี้ของตัวเอง พวกเขาทำได้ทุกอย่างจริงๆ

เธอรีบแสดงความในใจของตนเองกับสามี

ยศพัฒน์ยิ้ม ผลักเธอล้มลงบนเตียง ร่างที่กำยำคร่อมลงบนร่างเธอ หัวเราะเบาๆพูดว่า：“งั้นคุณภรรยาก็ต้องปกป้องผม อย่าให้ใครมาแย่งตำแหน่งของผมได้”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ต่อไป ฉันเทวิกาจะปกป้องดูแลคุณ”

เทวิกาหัวเราะร่วน ดึงศีรษะเขาลงมา เป็นฝ่ายจูบเขาก่อน

การมาเยือนของกัญณิศา ถูกจับได้แล้ว เรื่องนี้ ไซม่อนได้รับข่าวแล้ว

เขาไม่รู้สึกกังวลเลยสักนิด

ความคิดของลูกชายและลูกสาว จะปิดบังเขาได้อย่างไร

ความจริงแล้ว เขาอยากจะสืบเรื่องกัญณิศา ต้องลากคนที่อยู่เบื้องหลังกัญณิศาออกมาได้แน่ แต่ว่า เขาไม่อยากจะลงมือเท่านั้นเอง

เป้าหมายของลูกชาย ก็ปล่อยให้ลูกชายเขาลงมือจัดการเองเถอะ นั่นมันก็เป็นเรื่องสนุกอย่างหนึ่ง

ดังนั้น การมาของกัญณิศา ไซม่อนไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจเลย

แน่นอนว่า ในฐานะผู้นำของตระกูล เขาจะไม่พูดอะไรเลยก็ไม่ได้ หลังจากที่กลับมาถึงบ้านตอนดึกสงัด เขาก็สั่งการ ให้เพิ่มความเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยในบ้าน เรื่องคืนนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีก

หลังจากนั้น ก็ไม่มีแล้ว

ตอนที่ไซม่อนกลับมา เป็นเวลาเช้าตรู่ของอีกวันแล้ว

ห้องโถงเงียบสนิท

ไม่มีใครเปิดไฟรอเขากลับมา

เดินเข้าไปในห้องโถงที่สวยงามในนั้นว่างเปล่าไม่มีใคร ไม่อนรู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยว เขาคิดถึงเมื่อยี่สิบปีที่แล้วเป็นพิเศษตอนที่เขารับหน้าที่ผู้นำตระกูลต่อจากพ่อของเขาเป็นครั้งแรก ไม่ว่าเขาจะกลับมาดึกแค่ไหน ก็ยังมีคนเปิดไฟเหลือไว้รอเขาเสมอ

และจะมีเธอที่รอเขาอยู่ใต้แสงไฟ

ต่อให้ เธอจะง่วงนอนมากแค่ไหน นับครั้งไม่ถ้วนที่นอนหลับบนโซฟา ก็ยังเปิดไฟรอเขาทุกคืน รอเขากลับมา

ตอนเช้า เธอก็จะมาส่งเขาออกจากบ้านด้วยตัวเอง

ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุดในชีวิต

เขาไม่ได้หยุดอยู่ที่ห้องโถง แต่เดินตรงดิ่งขึ้นชั้นบน

มาถึงห้องของญาณินก่อน ยื่นมือไปจับลูกบิดประตูเบาๆ อยากจะลองเปิดประตูดู

ญาณินล็อคประตูจากด้านใน