รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 598

“มีผู้มีอำนาจสนับสนุนอยู่เบื้องหลังจะดีกว่าหน่อย คุณแค่อาศัยอำนาจของแบล็คคุณให้ดี รวมกับความพยายามของพวกคุณ ค่อยๆ ทำผลงานให้ปรากฏออกมา เมื่อคุณแข็งแกร่งและเก่งกาจมากพอแล้ว ถึงจะสามารถแยกตัวเป็นอิสระได้”

“อีกอย่าง นั่นคือคุณพ่อกับพี่ชายคุณ เดิมคุณก็ต้องสืบทอดกิจการของคุณพ่อคุณครึ่งหนึ่ง พวกเขาดูแลคุณ ช่วยคุณ ในสายตาคนอื่นก็เป็นเรื่องปกติมาก”

เทวิกาเปิดร้านเครื่องประดับอัญมณี เพื่อฝึกมือเท่านั้นเอง

ที่เธอต้องทำจริงๆ คือ เตรียมตัวสืบทอดกิจการครอบครัวหลายหมื่นล้าน

หลังจากเทวิกาเงียบไปครู่หนึ่ง ก็พูดว่า “สามี เป็นหญิงแกร่งที่ประสบความสำเร็จนั้นยากมากจริงๆ ฉันรู้สึกว่าฉันไม่มีพรสวรรค์ของหญิงแกร่งแบบนั้น แต่ฉันก็จำเป็นต้องพยายาม แม้ว่าฉันจะสร้างความมั่งคั่งได้ไม่มาก แต่ดีร้ายยังไงก็ต้องมีความสามารถปกปักษ์กิจการครอบครัวที่คุณพ่อแบ่งให้ฉันพวกนั้น”

ยศพัฒน์พูดยิ้มๆ “ไม่เป็นไร ยังมีผมอยู่ด้วย มีอะไรที่ไม่เข้าใจก็ถามผม คุณพ่อกับพี่ชายคุณล้วนยุ่งมาก คุณพยายามอย่าไปรบกวนพวกเขา พวกเราเป็นสามีภรรยา สามีภรรยาคือคนคนเดียวกันนะ”

“พูดเหมือนกับว่าคุณสบายกว่าคุณพ่อและพี่ชายฉันอย่างนั้นแหละ ก็แค่อยากให้ฉันวางคุณไว้เป็นอันดับแรกไม่ใช่หรอ”

เทวิกายิ้ม ประคองใบหน้าเขาเอาไว้ แล้วกัดริมฝีปากเขาเบาๆ พูดยิ้มๆ ว่า “คนที่จะอยู่เป็นเพื่อนฉันในครึ่งชีวิตที่เหลือนั้นคือคุณ วางใจได้ ตำแหน่งของคุณในใจฉันนั้นไม่มีใครมาแทนได้”

“อนาคตมีลูก ผมก็จะอยู่ลำดับหน้าลูก”

พัฒน์กอดเธอ ก้มหน้าจุมพิตลงบนใบหน้าและกลีบปากเธอเบาๆ

“คุณคิดว่าคุณจะแย่งชิงความโปรดปรานกับลูกหรอ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นฉันกับลูกที่แย่งชิงความโปรดปรานกันก็ได้ รอมีลูกแล้ว ใครจะรักและทะนุถนอมลูกมากที่สุดก็ยังไม่รู้”

พัฒน์ยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก แต่ปิดปากเธอเอาไว้ซะเลย

สองพี่น้องกัญณิศา รวมถึงชเนนทร์ สามคนกำลังสนทนากันเบาๆ เดิมคิดจะลงไปชั้นล่างด้วยกัน แต่เห็นสองสามีภรรยาคู่นั้นจูบกันราวกับอยู่กันตามลำพัง ฝีเท้าของคนทั้งสามเลยชะงักทันที

ตอนนี้ภายในห้องโถงชั้นหนึ่งมีแค่สองสามีภรรยาเท่านั้น

พวกเขาก็ไม่รู้ว่าแขกที่ชั้นบนตื่นกันแล้ว

ชเนนทร์ที่เห็นก็ค่อนข้างโมโหจนสติหลุด แม้จะยอมรับว่ายศพัฒน์เป็นน้องเขยของเขาแล้ว แต่เห็นน้องสาวที่ตัวปกป้องด้วยความระมัดระวัง คนทั้งครอบครัวพากันโอ๋มายี่สิบกว่าปี ถูกยศพัฒน์ฉกไปครอบครองเช่นนี้แล้ว ชเนนทร์ก็อยากจะถีบเพื่อนเก่าไปให้ไกลลิบๆ”

“อยากเป็นคุณน้าก็อย่าทำหน้าเหมือนอยากชกคนแบบนี้”

กิติยาเอ่ยน้ำเสียงเรียบๆ ชเนนทร์หันไปมองเธอ

“พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน มีเรื่องใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างสามีภรรยาเรื่องไหนบ้างที่ไม่ได้ทำ ด้านหนึ่งคุณก็อยากเป็นคุณน้า อีกด้านก็ไม่อยากให้พวกเขาสองสามีภรรยามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน คุณจะให้วิกาคลอดลูกคนเดียวได้ยังไง คุณจะเป็นคุณน้าได้ยังไง”

ชเนนทร์ : “...รออนาคตณิศาแต่งงานไป แล้วคุณเห็นตอนที่น้องเขยคุณกับณิศาจู๋จี๋กัน คุณก็จะเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของผม”

เขาแค่ปวดใจ แต่ไม่ได้ทำเรื่องอะไรออกมา

กิติยาสะอึก

กัญณิศา : “...”

สองคนคุยกันไป คุยกันมา ทำไมถึงได้ลากเธอเข้าไปเอี่ยวด้วยกัน

เธอยังห่างจากการแต่งงานกับคนอื่นอีกไกล

รอพี่สาวแต่งแล้วค่อยว่ากัน

รอสองสามีภรรยาที่อยู่ชั้นล่างจูบแสดงความรักกันอย่างลึกซึ้งเสร็จแล้ว ทั้งสามคนก็รอกันอีกสองนาที ถึงได้ลงไปชั้นล่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะได้ไม่ทำให้สองสามีภรรยาที่ชั้นล่างกระอักกระอ่วน

“พี่ๆ ณิศา”

เทวิกาเห็นพี่ชายลงมา ก็ทักทายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเช่นกัน

ชเนนทร์ตอบอืมแล้วถลึงตาใส่เพื่อนเก่า ยศพัฒน์รับการถลึงตามองจากเขาอย่างไม่สะทกสะท้าน ในใจก็เข้าใจว่าการกระทำที่รักใคร่กันของเขากับวิกาเมื่อครู่นี้ถูกชเนนทร์เห็นเข้าแล้ว

“พิรัตน์ล่ะ”

ณิศาถาม

“แม่ฉันเข็นเขาออกไปเดินเล่น”

ณิศามองท้องฟ้าข้างนอก พระอาทิตย์ขึ้นสูงมากแล้ว แต่รู้สึกว่าพระอาทิตย์ที่เมืองซูเพร่าไม่ใช่ดวงเดียวกับที่เมืองแอคเซสซ์ยังไงอย่างงั้น ดวงหนึ่งส่องลงมาแล้วทำให้คนผิวแสบไปหมด ดวงหนึ่งส่องลงมา กระทั่งอบอุ่นก็ไม่อาจนับได้

แต่กลางวันอบอุ่นกว่ากลางคืนมาก

“พิรัตน์ชอบออกไปเดินเล่นข้างนอกมากที่สุด”

เทวิกาพูดยิ้มๆ “เด็กไม่ชอบอุดอู้อยู่ในบ้าน พวกเราที่เป็นผู้ใหญ่ ถ้าอุดอู้อยู่ในบ้านทั้งวันก็ยังจะเป็นบ้า นับประสาอะไรกับเด็กล่ะ”

“ณิศา ฉันกับพัฒน์กินข้าวเช้ากันแล้ว พวกเธอไปกินอะไรกันก่อนเถอะ”

เทวิกาพูดพลางเรียกคนรับใช้มาคนหนึ่ง แล้วสั่งคนรับใช้คนนั้นในปรนนิบัติทั้งสามคนกินอาหารเช้า

คนภายในบ้านทำอะไรกัน ไซม่อนไม่สนใจ เขาหาข้ออ้างสลัดลูกสาวกับลูกเขยได้แล้ว ก็มุ่งตรงไปยังสถานที่ตั้งของสวนสนุกสำหรับเด็ก

ที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลัก เขาเดินไปสิบนาทีได้ ก็ได้เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของพิรัตน์

เขาเร่งฝีเท้าทันที เดินเข้าไปใกล้ๆ อย่างเงียบๆ

สวนสนุกสำหรับเด็กคล้ายกับสวนสนุกในสวน มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้เด็กๆ ได้เล่นสนุก แต่ตอนนี้พิรัตน์ยังเล็กอยู่ จึงเหมาะกับการถูกผู้ใหญ่อุ้มขึ้นไปเล่นม้าหมุนเท่านั้น

ตอนที่คนงานที่รับผิดชอบดูแลสวนสนุกสำหรับเด็กเห็นไซม่อน ล้วนคิดจะล้อมเข้ามาทักทาย แต่ถูกไซม่อนโบกมือ เป็นสัญญาณให้พวกเขาไม่จำเป็นต้องเข้ามา คนงานเหล่านั้นจึงยืนทำงานอยู่ในตำแหน่งเดิมโดยไม่ขยับเขยื้อน แต่ก็จับตามองทุกความเคลื่อนไหว ทุกการกระทำของหัวหน้าตระกูลตลอดเวลา

ญาณินอุ้มพิรัตน์นั่งอยู่ในรถม้าคันเล็กบนเครื่องเล่นม้าหมุน เพลงดังขึ้น ม้าไม้ก็เริ่มหมุน เด็กชายไม่กลัวเลยสักนิดเดียว แต่กลับตื่นเต้นมาก คิดจะลุกขึ้นมายืนหลายครั้ง ล้วนถูกญาณินอุ้มให้นั่งลง ไม่ให้เขาลุกขึ้นมา

เขาลุกขึ้นยืนไม่ได้ ก็หัวเราะฮาฮาเสียงดัง

บางครั้งก็ชี้นิ้วเล็กๆ ไปยังม้าไม้พวกนั้น จากนั้นก็ยื่นมือไปดึงเสื้อของญาณิน ปากก็พูดว่า “คุณแม่ๆ”

ญาณิน “นั่นคือม้า”

“คุณแม่ๆ”

ญาณินถูกความตื่นเต้นและไร้เดียงสาของเขาทำให้ขบขัน จึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างอดไม่อยู่ เซลฟี่รูปเธอกับพิรัตน์ด้วยกันไปหลายใบ

กระบวนการเติบโตของลูกชายและลูกสาวคู่หนึ่งของเธอ เธอไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนอย่างแท้จริง ลูกสาวถูกอุ้มไป แม้ลูกชายจะอยู่ข้างกายเธอ แต่ในภายหลังเธอกลับเป็นบ้า กระทั่งตัวเองก็ยังดูแลไม่ได้ จะดูแลลูกชายได้ที่ไหนกัน

เฉกเช่นความสนุกสนานภายในครอบครัวแบบนี้ เธอก็ไม่เคยเพลิดเพลินกับมันมาก่อน

พิรัตน์ไม่ใช่หลานชายแท้ๆ ของเธอ แต่เธอมองเขาเป็นหลานชาย เด็กชายมีวาสนากับครอบครัวพวกเขา

ไซม่อนก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กรัวๆ เขาถ่ายภาพญาณินที่แสดงความสุขออกมาจากภายใน

หลังจากเธอฟื้นคืนสติ เห็นเขา เธอก็มีสีหน้าเย็นชา ไม่สนใจไยดีเขา ไม่ก็ด่าเขา รอยยิ้มของเธอ เขาต้องแอบถ่าย ถึงจะถ่ายได้

ตอนนี้ เขาริษยาพิรัตน์อย่างสุดซึ้ง เด็กชายสามารถนั่งอยู่ข้างกายเธอได้ สามารถหัวเราะเป็นเพื่อนเธอได้

เพราะพิรัตน์อายุน้อย จึงเล่นได้แค่ม้าหมุน ฉะนั้นม้าไม้จึงหมุนอยู่ตลอด จนกระทั่งญาณินเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างนอกใช้โทรศัพท์แอบถ่ายเธอกับพิรัตน์ไม่หยุด รอยยิ้มของเธอถึงได้เลือนหายไป

และยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้คนงานกดปุ่มปิด

เธออุ้มพิรัตน์ขึ้นมาแล้วเดินไป

“คุณแม่ๆ”

เด็กชายยังอยากเล่น จึงไม่ยอมไป ดีดดิ้นจะนั่งบนม้าไม้อีก

“หนูน้อย พวกเราไปเล่นที่อื่นกัน”