รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 62

เมื่อประตูห้องพักเปิดออก คนที่เดินออกมามีแค่ยศพัฒน์

ส่วนคนที่บอกว่าตัวเองเป็นเครื่องดับร้อนตอนนี้นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

สภาพในวันที่ฝนตกหนัก อากาศจึงเย็นชื้น

เหมาะแก่การนอนฝันหวาน

เทวิกาคิดว่าในสภาพอากาศย่ำแย่แบบนี้ ยังไงเธอก็คงกลับไปที่ร้านไม่ได้ จึงเลือกนอนฝันหวานอยู่ในห้องพักทำงานของยศพัฒน์ให้รู้แล้วรู้รอด

จากนั้น เธอก็หลับไป โดยไร้ซึ่งเรื่องกังวลใจใดๆ

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ สุดท้ายเธอก็ตื่นมาเพราะความหิว

เธอคลำหาโทรศัพท์บริเวณหัวเตียง เมื่อเปิดเวลาดู ก็พบว่าตอนนี้บ่ายโมงกว่าๆแล้ว

ไม่น่าล่ะเธอถึงหิวขนาดนี้

เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว หยิบหวีมาสางผมพอลวงกๆ จากนั้นก็หยิบกิ๊บมารวบผมไว้ข้างหลัง แล้วเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

“พัฒน์….พี่ก็อยู่เหรอ?”

เธอเห็นพี่ชายของตัวเองนั่งอยู่ตรงข้ามยศพัฒน์ ทั้งสองเหมือนกำลังคุยอะไรกันบางอย่าง การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเธอพลันขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสอง

ชเนนทร์เป็นตัวแทนบริษัทมาคุยธุรกิจกับบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ป

ทั้งสองคุยกันอย่างออกรส จนถึงเวลากินข้าวแล้ว ก็ยังไม่รู้ตัว ยังคงคุยกันอย่างฉะฉาน จนกระทั่งถูกขัดจังหวะด้วยการปรากฏตัวของเทวิกา

ชเนนทร์มองน้องสาวที่อยู่ในชุดของยศพัตน์ จากนั้นก็หันมามองยศพัฒน์ จึงเห็นว่ายศพัฒน์เองก็กำลังมองไปทางน้องสาวของเขาอย่างอ่อนโยน จากนั้นยศพัฒน์ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เดินอ้อมโต๊ะทำงานไปหาเทวิกา

“วิกา ตื่นแล้วเหรอ? หิวใช่ไหม? ผมแจ้งให้ผู้จัดการ เตรียมอาหารไว้ให้แล้ว เราไปทานกันได้เลย ไม่ต้องรอ”

ชเนนทร์ : ที่แท้คุณพัฒน์ก็ไม่ได้คุยงานจนลืมเวลาทานข้าว แต่ตั้งใจรอเทวิกาตื่นขึ้นมาทานพร้อมกันนี่เอง

“ฉันตื่นเพราะหิวนี่แหละ”

เทวิกาเอ่ยถามเสียงเบาว่า “แล้วพี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“พี่ชายคุณมาคุยงานที่บริษัทผมน่ะ เมื่อกี้กำลังคุยกันอยู่เลย”

เทวิกาตอบอ๋อ

เธอไม่เข้าใจศัพท์ทางธุรกิจของพวกเขา แล้วก็ไม่มีความสนใจในด้านธุรกิจด้วย แต่เธอชอบการเขียนและการอ่านหนังสือมากกว่า

ขณะที่เปิดร้านกาแฟ เธอก็เขียนหนังสือ เพื่อหารายได้เสริมไปด้วย ซึ่งเธอพอใจกับมันเป็นอย่างมาก มันเป็นอะไรที่ไม่หวือหวาแต่สงบสุข

คนอาจจะขำว่าเธอไม่มีความกระตือรือร้น คนเรามีจุดมุ่งหมายไม่เหมือนกัน จุดมุ่งหมายของเธอนั้นคือการได้เป็นนักเขียน ได้ตีพิมพ์หนังสือ และขายลิขสิทสิ์ไปทำหนัง ดัดแปลงเป็นการ์ตูน เกมส์อะไรก็ว่าไป และแน่นอน ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการสามารถสร้างเม็ดเงินมหาศาล จนเธอนับไม่หวาดไม่ไหว

“เห็นแก่คุณ ผมจะ…..”

ยศพัฒน์ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเทวิกาตัดบทเสียก่อน

“พี่พัฒน์ เอาตามเนื้องานเถอะ”

เธอไม่อยากให้ยศพัฒน์ร่วมงานกับพี่ชาย เพียงเพราะเห็นแก่เธอ เธออยากให้พี่พัฒน์มองเห็นความพยายามและความจริงใจของพี่ชาย และยินยอมที่จะร่วมงานกับเขา

ยศพัฒน์ยิ้มออกมา “พี่ชายของคุณไม่ได้เป็นแค่เพื่อนสมัยเรียนของผม แต่ยังเป็นพี่เขยผมด้วย การที่ผมจะช่วยพี่เขย ก็ถือเป็นเรื่องที่ควรทำแล้วนี่”

“พวกแกสองคนไม่เห็นฉันนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้หรือไง?”

ชเนนทร์เคาะโต๊ะ “พัฒน์ วิกาพูดถูก นายควรพิจารณาตามเนื้องาน ฉันไม่ได้อยากให้นายเปิดทางให้ฉันเพราะน้องสาว ถ้านายชอบผลงานของฉัน เราก็ร่วมงานกัน แต่ถ้าไม่ชอบ ก็อย่าฝืนเด็ดขาด การร่วมงานมันต้องได้ประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งขาดทุน”

ยศพัฒน์อุ้มภรรยาเดินเข้ามา พูดยิ้มๆว่า “ฉันเห็นผลงานของนายแล้ว มันมีจุดเด่นมาก ฉันค่อนข้างชอบ แต่ว่าเรื่องงานเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ไปทานข้าวกันก่อน”

ชเนนทร์ลุกขึ้น “ก็ได้ งั้นเราไปทานข้าวกัน”