รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 673

เทวิกาอดทนต่อความกังวลและพูดว่า: “นั่นเป็นเรื่องของพ่อ หนูจะไม่ช่วยพ่อทำเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ มีเด็กไม่กี่คนในโลกที่เต็มใจดูพ่อแม่หย่าร้างกัน”

หลังจากที่ไซม่อนเงียบไป จู่ๆเขาก็หัวเราะเยาะตัวเองและพูดว่า: “ถ้าพ่อไม่กลับมา แม่ของลูกไม่จำเป็นต้องหย่ากับพ่อ เธอก็สามารถได้อิสรภาพกลับคืนมา ซึ่งเอกสารการหย่าของพ่อไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ”

เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่หันหลังกลับและจากไป

“พ่อคะ”

เทวิกาเรียกหาพ่อของเธอ และเมื่อพ่อของเธอหยุด เธอพูดว่า: “แม่ของหนูยังรักพ่ออยู่นะ”

ไซม่อนยิ้ม เขารู้ว่าภรรยาของเขายังคงรักเขาอยู่บ้าง

เมื่อเห็นพ่อของเธอละเลยเรื่องชีวิตและความตาย เทวิกาก็อดไม่ได้ที่จะโกหกและพูดว่า “พ่อคะ คืนนั้นหนูเปลี่ยนยาของแม่เป็นยาวิตามิน บี บางทีแม่อาจจะท้องอยู่ก็ได้”

ไซม่อนที่กำลังเดินด้วยฝีเท้าที่เหมือนเผชิญความตายก็ได้เดินโซเซ

ไซม่อนเดินออกไปกับกลุ่มบอดี้การ์ดและไปที่สนามบินเพื่อรับภรรยาของเขา

ความจริงแล้วเป็นการเล่นแสดงให้ทุกคนดูโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อล่องูออกจากรู

สาเหตุที่ตระกูลเลิศธนโยธาลงเอยแบบนี้ในวันนี้คือพวกเขาทำตัวของตัวเอง และทำผิดกฎหมายโดยรู้ชอบ แต่พวกเขาเชื่อมั่นว่าเป็นความผิดของไซม่อน ซึ่งหลักฐานที่ตำรวจมี ต้องเป็นหลักฐานที่ไซม่อนรวบรวมได้แน่ พวกเขาจึงเกลียดไซม่อนมาก

บางทีสมาชิกทั้งสี่ของตระกูลเลิศธนโยธาอาจซุ่มซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อรอไซม่อนออกไปแล้วแก้แค้น

ดังนั้นไซม่อนจึงทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อเพื่อล่อคุณพสธรและคนอื่นๆออกมา

ในความเป็นจริงญาณินตัวจริงยังคงอยู่ที่คฤหัสน์เมเปิลในเมืองแอคเซสซ์

ทันทีที่ไซม่อนออกไป อาสองก็หาข้ออ้างเพื่อกลับไปยังที่พักของเขา จากนั้นก็ซ่อนตัวอยู่ในห้องทำงาน โดยไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

……

เมืองแอคเซสซ์

คฤหัสน์เมเปิล

ในศาลากลางน้ำ ญาณินนั่งอยู่คนเดียวมองดูปลาที่เลี้ยงในสระใต้ศาลา ในมือเธอยังถือถุงอาหารปลา แต่เธอไม่ได้ให้อาหารปลาเลย

จิตไม่อยู่กับตัวอย่างเห็นได้ชัด

“ญาณิน”

ณัชชาเดินเข้ามา

“แม่ลูกเขย”

ญาณินกลับมามีสติลุกขึ้นและเรียกเธอ

“คุณนั่งอยู่ที่นี่หลายชั่วโมงแล้วน่ะ”

“ที่นี่เงียบสงบ ฉันชอบสภาพแวดล้อมที่นี่ และฉันชอบดูปลาเหล่านั้น”

ญาณินยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นลึกซึ้งและเห็นได้ชัดว่ามีความกังวล

ณัชชารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงปลอบโยนเธอว่า: “เธอไม่ต้องกังวลหรอก ผู้นำตระกูลสาระเป็นคนมีบุญวาสนา จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่”

ตระกูลอริยชัยกุลยังให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับเรื่องในเมืองซูเพร่า ก็รู้ว่าคนส่วนมากในตระกูลเลิศธนโยธาถูกจับกุมแล้ว แต่ครอบครัวทั้งสี่ของคุณพสธรยังไม่ถูกจับกุมเลย

ญาณินไม่ซ่อนความกังวลของเธออีกต่อไป เธอมองไปยังผืนน้ำที่สงบนิ่งและพูดว่า: “ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่จู่ๆฉันก็รู้สึกว่าใจสั่น ราวกับว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น”

เธอเป็นห่วงลูกๆของเธอ และเป็นห่วงสามีของเธอด้วย

“ไม่เป็นไร เธอกำลังคิดมากเกินไป มีคนมากมายคอยช่วยเหลืออย่างลับๆ มันจะไม่เป็นไรแน่”

ตระกูลอริยชัยกุล ตระกูลเดชอุปและตระกูลกิจวณิชกุลต่างก็ส่งคนไปที่นั่น

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ปรากฏตัวต่อสาธารณะ แต่มีคนที่จะช่วยเหลือไซม่อนอย่างลับๆตั้งมากมาย แล้วจะปกป้องไซม่อนเพียงคนเดียวไม่ได้เหรอ

“แต่ฉันแค่อยู่ไม่สบายใจ ฉันเสียใจแล้ว ฉันควรจะกลับไปกับวิกาตั้งแต่แรก แม้ว่าฉันจะตาย อย่างน้อยก็สามารถตายด้วยกันได้”

“ถุย ถุย ถุย อย่าพูดแต่จะตายไม่ตายเลย พวกเธอจะไม่ตายทั้งนั้น พวกเธอจะต้องอยู่กันยืนยาวแน่”

ใบหน้าของญาณินเต็มไปด้วยความกังวล

ถ้าเธอรู้เร็วกว่านี้ เธอคงไม่รอให้เขามารับเธอและจะกลับไปกับลูกสาวของเธอ เธอจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้