รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 739

ประยสย์พากัญณิศาไปดูหนัง กิติยาก็มักรู้สึกอารมณ์เสียและกังวลอยู่เสมอ ในที่สุดเธออารมณ์ไม่ดีจนไปคฤหัสน์เมเปิลเพื่อพูดคุยกับเทวิกา

ใครบอกให้เทวิกาคือน้องสาวแท้ๆของประยสย์

กิติยาไม่ต้องการให้น้องสาวของเธอแต่งไปไกล ทว่าบอกประยสย์แล้ว แต่ก็ไม่ประยสย์จะย่อท้อ เธอจึงต้องไปหาเทวิกา น้องสาวของสามีคนนี้แล้ว ถึงแม้เทวิกาจะลำเอียงไปทางพี่ชายแท้ๆ แต่เธอรู้ว่าเทวิกาจะไม่ดูณิศากระโดดเข้าไปในกองไฟ

ตั้งแต่กิติยาและชเนนทร์กลายเป็นคู่รักกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่คฤหัสน์เมเปิลเพื่อมาตามหาเทวิกา

เทวิดชกาเพิ่งดื่มนมเสร็จ แต่ในเวลาไม่ถึงสองนาที เธอก็วิ่งไปที่ห้องน้ำและอาเจียนออกมา ซึ่งทำให้พิรัตน์ตกใจ

หลังจากที่เจ้าตัวเล็กตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็รีบตามเทวิกาเข้าไปในห้องน้ำ

“แม่ครับ”

พิรัตน์ตะโกนอย่างทำอะไรไม่ถูก

เขายังเด็ก ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเทวิกา

เมื่อเห็นเทวิกาอาเจียนอย่างไม่สบายใจ เขาก็รู้สึกกลัว

เศษเสี้ยวบางอย่างแวบเข้ามาในสมองของเขา ผู้หญิงคนหนึ่งเอาแต่อาเจียนเป็นเลือด จากนั้นก็ไม่ขยับซึ่งดูเหมือนเขาก็เรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่……

น่าเสียดายที่พิรัตน์ยังเด็กเกินไป และเมื่อเขาถูกกระตุ้นด้วยฉากการแพ้ท้องของเทวิกา เขาก็จำได้เพียงไม่กี่อย่าง จำได้ไม่ชัดเจน และในไม่ช้าก็จะลืมไป

เขาเดินไปที่ด้านข้างของเทวิกา ดึงชายเสื้อของเทวิกาอย่างตื่นตระหนก

ณัชชาก็เข้ามาด้วย

ยศพัฒน์กลับบริษัทแล้ว

ทั้งจัตรภัคและณภัทรต่างพูดว่าในเมื่อพี่ชายคนโตกลับมาแล้ว พวกเขาควรกลับไปทำงานตำแหน่งเดิมของพวกเขา ส่วนตำแหน่งประธานบริษัทก็ให้พี่ชายคนโตนั่งไปเถอะ

พวกเขาไม่ต้องการเป็นประธานบริษัทเลย มันเหนื่อยเกินไป

“วิกา อาเจียนอีกแล้วเหรอ?”

ณัชชานำกระดาษทิชชู่มาให้เทวิกาเช็ดปากของเธอ

“หนูดื่มนมไม่ได้ พอดื่มเข้าไป หนูก็อยากจะอาเจียน”

หลังจากที่เทวิกาอาเจียน เธอรู้สึกหมดแรง แล้วหยิบกระดาษทิชชู่จากแม่สามีของเธอ เช็ดปากและลูบท้องของเธอ “เจ้าวายร้ายตัวน้อยสองคนนี้คงไม่ชอบนม”

ณัชชาพูดด้วยความสงสารว่า: “ในเมื่อลูกดื่มไม่ได้ ก็ไม่ต้องดื่นพอทารกในครรภ์ทรงตัวและหยุดอาเจียนแล้วค่อยดื่ม”

การแพ้ท้องรู้สึกไม่สบายมาก

“ตอนที่ฉันตั้งท้องกับพัฒน์ ฉันก็ดื่มนมไม่ได้ พอดื่มฉันก็จะอาเจียนออกมา ซึ่งตอนนั้นฉันยังอาเจียนเป็นเวลานาน และยังคงอาเจียนจนถึงวันที่ฉันกำลังจะคลอด ต่อมาเมื่อฉันตั้งท้องเกรท มันสบายมาก ไม่มีอาการอะไรเลย”

“พิรัตน์ ไม่ต้องกังวลนะ แม่วิกาของหลานสบายดี”

ณัชชาก้มลงและกอดพิรัตน์ ซึ่งเจ้าตัวน้อยคนนี้เป็นที่นิยมมากในคฤหัสน์เมเปิล แม้ว่าเป็นเด็กที่เทวิการับมาเลี้ยง ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับพวกเขา แต่หลังจากอยู่กับเธอเป็นเวลานาน พวกเขาก็มีความพูดพัน

นอกจากนี้ ตอนนี้ไม่มีเด็กในคฤหัสน์เมเปิลเลย ทันใดนั้นก็มีเด็กตัวน้อยๆ ทั้งผิวขาวและนุ่มนิ่ม ดังนั้นเขาจึงเป็นจุดสนใจของสายตาทุกคน

แม้แต่คุณปู่ภูธิปก็ชอบพิรัตน์

หลังจากที่เทวิกาโยนทิชชู่ทิ้ง เธอก็กอดพิรัตน์จากอ้อมแขนแม่สามีเธอ และเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับแม่สามี แล้วปลอบโยนพิรัตน์อย่างนุ่มนวล

พ่อบ้านเดินเข้ามา

“คุณหญิงใหญ่ คุณกิติยามาครับ เธอบอกว่าเธอต้องการพบคุณ”