รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 788

“สวัสดีครับ ท่านผู้เฒ่า ผมชื่อณภัทร ในบรรดาพี่น้องผมเป็นคนที่สี่”

ณภัทรแนะนำตัวเองขึ้นมาก่อนอย่างสง่างาม จากนั้นยื่นมือขวาออกไปจับมือกับหมออัจฉริยะ

หลังจากที่หมออัจฉริยะจับมือกับเขาแล้ว ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “คุณชายสี่ สวัสดีปีใหม่”

“ท่านผู้เฒ่า เรียกผมว่าณภัทรก็พอ”

เขาเป็นหมออัจฉริยะที่มีชื่อเสียงในวงการแพทย์ เป็นผู้ใหญ่ ณภัทรถ่อมตัวมาก ไม่กล้าให้อีกฝ่ายเรียกเขาว่าคุณชายสี่

“ท่านผู้เฒ่า เชิญข้างใน”

“ได้”

หมออัจฉริยะยื่นของไปให้ณภัทร แล้วพูดขึ้นว่า： “ขอโทษที่มารบกวน และมารบกวนไม่ถูกเวลาอีกด้วย นี่เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ”

ณภัทรรับของมา เชิญหมออัจฉริยะเข้าไปในบ้าน จากนั้นได้พูดขึ้นว่า： “คุณลุงเกรงใจไปแล้ว ท่านจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ พวกเราต้อนรับเสมอ”

เพราะถ้าเป็นหมออัจฉริยะจริง นั่นคือแขกผู้มีเกียรติที่ไม่สามารถเชิญมาได้ด้วยซ้ำ

ทั้งสองคนพูดทักทายกันตามมารยาทเสร็จ จากนั้นก็เดินเข้าไปในบ้าน

ตอนแรกยศพัฒน์กับเทวิกานั่งอยู่บนโซฟา แต่เมื่อเห็นณภัทรพาหมออัจฉริยะเข้ามา สองสามีภรรยารีบลุกขึ้นต้อนรับทันที

“ท่านผู้เฒ่า”

สองสามีภรรยาพูดทักทายออกมาอย่างมีมารยาท แล้วยื่นมือไปจับกับหมออัจฉริยะ จากนั้นยศพัฒน์ได้พูดขึ้นว่า： “ได้ยินชื่อท่านผู้เฒ่ามานาน วันนี้ได้เจอตัวจริงสักที ถือว่าเป็นบุญของผมจริงๆ”

หมออัจฉริยะยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “ผมก็ได้ยินชื่อเสียงของคุณชายใหญ่มานานแล้วเหมือนกัน”

เขาชื่นชมชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาและมีความสามารถอยู่แล้ว และอยากได้สักคนไปเป็นสามีของลูกศิษย์สงสัยว่าเขาจะลักพาตัวหนึ่งในพวกเขาไปเป็นลูกเขยฝึกหัดของเขาได้หรือไม่

ทุกคนนั่งลงพร้อมกัน

ผ่านไปสักพักคุณย่าชนิศากับคุณปู่ภูธิปถึงได้ลงมา

คุณปู่ภูธิปเคยเห็นหมออัจฉริยะจากระยะไกล และประทับใจในความสง่างามของหมออัจฉริยะ ตอนนี้เมื่อได้เจอ จึงรีบเข้าไปจับมือ ด้วยความตื่นเต้น “หมออัจฉริยะ เป็นคุณจริงๆ ด้วย”

อายุของหมออัจฉริยะน้อยกว่าคุณปู่ภูธิปเล็กน้อย เขารีบลุกขึ้น แล้วจับมือกับคุณปู่ภูธิปอีกครั้ง จากนั้นพูดทักทายออกมาตามมารยาท

หลังจากพูดจาทักทายตามมารยาทเสร็จ คุณปู่ภูธิปได้ถามออกมาว่า： “หมออัจฉริยะ คุณกินอาหารเช้าแล้วหรือยัง？กินอาหารเช้าด้วยกันนะ”

เนื่องจากหมออัจฉริยะมาอย่างเร่งรีบ รู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว จึงกินอาหารเช้าพร้อมคุณปู่ภูธิปกับคุณย่าชนิศาอย่างไม่เกรงใจ

หลังจากที่ทุกคนกินอิ่มแล้ว คุณปู่ภูธิปถึงได้ถามออกมาว่า： “คุณหมออัจฉริยะสามารถมาที่คฤหาสน์เมเปิลของเราได้ ถือเป็นเกียรติของคฤหาสน์เมเปิลมาก ไม่ทราบว่าคุณหมออัจฉริยะเดินผ่านแล้วเข้ามาทักทายหรือว่า？”

หมออัจฉริยะหันไปมองเทวิกา ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า： “คุณภูธิป ผมมาหาหลานสะใภ้คนโตของคุณ”

ทุกคนหันไปมองเทวิกาพร้อมกัน เทวิการู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มาหาเธอเหรอ เธอนึกว่าท่านหมออัจฉริยะมาให้ณภัทรเสียอีก

“ท่านผู้เฒ่า ไม่ทราบว่าหนูมีอะไรพอจะช่วยท่านได้บ้างคะ？”

หมออัจฉริยะถามออกมาอย่างเกรงใจว่า： “ผมสามารถคุยกับคุณนายน้อยอริยชัยกุลเป็นการส่วนตัวได้ไหม？”

“ได้สิคะ”

เทวิกาไม่ได้ปฏิเสธ

“ถ้างั้น รบกวนคุณนายน้อยเป็นไกด์สักหน่อย พาผมเดินเล่นที่คฤหัสน์เมเปิลสักรอบ พวกเราเดินเล่นไปด้วยพูดคุยกันไปด้วย ได้ยินมานานแล้วว่าคฤหัสน์เมเปิลสวยงามดั่งภาพวาด”

ตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามาในคฤหาสน์เมเปิล หมออัจฉริยะก็ตะลึงกับความงามของที่นี่

เขานึกว่าตัวเองรู้จักเสวยหาความสุขแล้วเสียอีก แต่เมื่อมาเห็นคฤหาสน์ของตระกูลอริยชัยกุลแล้ว เขาถึงรู้ว่าเมื่อเปรียบเทียบกับอริยชัยกุล เขาด้อยกว่าหน่อยหนึ่ง

“เป็นเกียรติของหนูค่ะ”