รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 97

ยศพัฒน์นิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดว่า “นฤเบศวร์ นายเองก็สามารถมีชีวิตที่ทุกคนอิจฉาได้เช่นกัน”

ขอแค่นฤเบศวร์เลิกหมกมุ่นอยู่กับเปรมา และแต่งงานกับผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง เขาก็สามารถมีชีวิตที่ทุกคนอิจฉาได้

นฤเบศวร์ก็นิ่งเงียบไปเช่นกัน

ทั้งสองเป็นคู่แข่งกัน แต่ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ใช่เพราะต้องสู้กัน พวกเขาคงถือว่าเป็นเพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกัน

“นายกับเทวิการู้จักกันมาสิบเอ็ดปี และรักเธอมาตลอดสิบเอ็ดปี นายสามารถรักมั่นคงถึงขนาดนี้ได้ ทำไมฉันจะรักมั่นคงแบบนายไม่ได้?”

ในคำพูดของนฤเบศวร์เต็มไปด้วยความไม่อยากยอมแพ้

รักมั่นอยู่กับคนคนหนึ่งเหมือนใครบางคน

ยศพัฒน์มีความสุข

แต่เขากลับจะต้องจบลงอย่างโศกเศร้าอย่างนั้นเหรอ?

“ฉันรักมั่นอยู่กับคนที่คู่ควร แต่คนที่นายรักมั่นอยู่คุ้มกับความรักของนายหรือไง”

นฤเบศวร์พูดไม่ออก

ถ้ามองข้ามฐานะทางครอบครัว บุคลิกของเทวิกาดีกว่าเปรมามาก

เปรมารู้ทั้งรู้ว่าเขารักเธอ แต่กลับใช้เขาเพื่อเข้าใกล้ยศพัฒน์ และไล่ตามยศพัฒน์เพื่อยศพัฒน์แล้ว เปรมาถึงกับพาคนไปทุบร้านของเทวิกา

สุดท้ายก็เป็นเขาที่กระโดดออกมาจัดการให้เธอ

ถึงขั้นต้องถูกคุณปู่ตำหนิเพราะเธอ แล้วเขายังโทรมา และคิดจะชำระบัญชีกับยศพัฒน์อีก

เขาทำให้เธอมากถึงขนาดนี้ แต่เปรมากลับเสพสุขกับสิ่งที่เขาทำให้ ไม่มีความรู้สึกซาบซึ้งใจ แต่กลับทำร้ายหัวใจของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

คุณปู่พูดถูก ที่เปรมากล้าหาเรื่องคนอื่นอย่างไม่กลัว เพราะรู้ว่าเขารักเธอ เขาจะต้องช่วยเธอทุกครั้ง จึงใช้อิทธิพลของเขาอาละวาดไปทั่ว

“นฤเบศวร์ ถึงแม้พวกเราสองคนจะเป็นคู่แข่งกัน นายทนเห็นฉันมีความสุขไม่ได้ และไม่อยากให้ฉันมีชีวิตที่ดี แต่จะว่าไปแล้ว เราไม่ได้มีความแค้นต่อกัน ถ้ามองข้ามการแข่งขันกันไป พวกเราก็รู้จักกันมายี่สิบกว่าปี”

 “เปรมาไม่คุ้มค่ากับความพยายามของนายจริงๆ นายจะฟังหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับนาย ฉันจะพักอาหารกลางวันแล้ว แค่นี้นะ นายไม่ต้องเข้ามา ฉันขี้เกียจจะเจอนาย”

หลังจากนั้น ยศพัฒน์ก็วางสายไปทันที

นฤเบศวร์จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ สักพัก เขาก็ตะโกนด่าออกมา “รีบวางสายแบบนี้ ไม่ปล่อยโอกาสให้บอกลาเลยหรือไง”

บอดี้การ์ดของตระกูลเดชอุปนิ่งเงียบ

ทั้งสองต่อกรกัน สุดท้ายจบลงด้วยนฤเบศวร์ที่พ่ายแพ้ไป

นฤเบศวร์ยืนเงียบอยู่ที่ทางเข้าบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปสักพัก ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ แล้วรถก็เคลื่อนออกจาก บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปไป

 “คุณชายครับ จะกลับไปที่บริษัทเลยหรือเปล่าครับ”

คนขับรถถาม

นฤเบศวร์นิ่งคิด ก่อนจะพูดว่า “ยังไม่กลับไปที่บริษัท ไปที่บ้านตระกูลภูสิทธ์อุดมก่อน”

ยศพัฒน์พูดเมื่อตะกี้ ว่ามือของกนกอรได้รับบาดเจ็บจนบวมเหมือนหมั่นโถว

 วันนั้น เขาให้เงินเธอ ให้เธอไปรักษาที่โรงพยาบาล แต่เธอไม่ได้ไปแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่บวมถึงขนาดนั้น

ขอให้เธอแกล้งเป็นแฟนของเขาเพื่อให้เปรมาหึงหวง เขาก็จ่ายเงินค่าจ้างให้เธอถึงหนึ่งล้าน

เงินหนึ่งล้านสำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่สำหรับคนธรรมดาอย่างกนกอร หนึ่งล้านเป็นจำนวนที่เยอะมากจริงๆ

ได้กลายเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยแล้ว แต่กลับไม่ยอมเสียเงินไปรักษาที่โรงพยาบาลโรงพยาบาลอีก นฤเบศวร์บ่นว่ากนกอรเป็นคนขี้เหนียวในใจ

คนขับรถเอ่ยถามอย่างกล้าหาญ “คุณชายครับ ตระกูลภูสิทธ์อุดมไหนครับ?”

คุณชายของพวกเขา ดูเหมือนจะไม่มีความสัมพันธ์กับตระกูลภูสิทธ์อุดมที่ไหน

 “บ้านของกนกอร”

คนขับรถ “...คุณชายครับ คุณ​กนกอรคือ”

เขาไม่รู้ว่าใครคือกนกอร

นฤเบศวร์อยากจะระเบิดอารมณ์ใส่ แต่จำได้ว่าคนที่เคยไปรับกนกอรคือลุงปริญ ดังนั้นคนขับรถส่วนตัวของเขาไม่เคยเห็นกนกอร

เขาระงับอารมณ์ แล้วพูดว่า “ฉันจะส่งตำแหน่งที่อยู่ให้ นายขับไปตามที่ตำแหน่งระบุไว้”

คนขับรถรีบตอบรับ