รักร้ายจอมทระนง นิยาย บท 12

ตอนที่ : 12 วันเกิด

6

วันเกิด

หลายวันต่อมานางอำไพได้เตรียมงานวันเกิดให้ลูกสาว ได้ชวนทักษ์ดนัยกับลูกชายให้มากินเลี้ยงวันเกิดช่วงหัวค่ำด้วย แต่ก็ยังลังเลว่าจะชวนเพื่อนบ้านอีกฝั่งดีไหม จึงต้องมาปรึกษาเจ้าของวันเกิดเสียก่อน

“รุ้งว่าไม่ต้องชวนเขาหรอกแม่ เขาคงไม่อยากมา”

“มันจะน่าเกลียดไหมลูกบ้านก็ใกล้กันแค่นี้ เราจัดสนามหญ้าซะสวยเขามองมาก็ต้องรู้ว่าเรามีงานกัน” นางอำไพมองไฟปิงปองประดับตามต้นไม้แล้วก็พลอยหนักใจขึ้นมา

“ไม่ดีกว่าค่ะแม่ เอางี้นะรุ้งจะเอาเค้กวันเกิดไปให้คุณป้าพิมพ์แค่นี้ก็พอมั้งคะ จะได้ไม่ดูว่าเราไร้มารยาทจนเกินไป”

“มันจะดีเหรอลูก”

“ดีสิคะ ขืนเราไปบอกเขาก่อนเขาจะได้หาว่าเราอยากได้ของขวัญวันเกิดอีก ลูกชายเขาจะได้แขวะรุ้งสบายใจเลยทีนี้”

“เอา ๆ ถ้ารุ้งสบายใจที่จะทำแบบนั้นแม่ก็ไม่ว่าอะไร”

“ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณที่ทำอาหารอร่อย ๆ ให้รุ้งด้วยนะคะ รุ้งชวนเพื่อนมาด้วยนะแม่จำยัยนิได้ไหม นิยาเพื่อนม.ปลายที่มาค้างบ้านเราบ่อย ๆ ไงแม่”

“หนูนิเหรอแม่จำได้ ว่าแต่รุ้งไปเจอหนูนิที่ไหนล่ะลูกแม่ไม่ได้เห็นหนูนินานมากแล้ว”

“เจอกันในเฟซค่ะแม่ ยัยนิทำงานที่บริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าค่ะ นี่ไม่ได้เจอกันเจ็ดปีจะมาเจอกันวันแรกวันนี้เลยนะแม่”

“ได้เจอเพื่อนเก่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ รุ้งจะได้ไม่เบื่อด้วยที่วัน ๆ คุยแต่กับแม่สองคน”

“ใครจะเบื่อแม่ได้ลงคอคะ ก็พูดไปนั่น” รุ้งพรายโถมเข้าไปกอดมารดาแล้วหอมแก้มท่านอย่างเอาใจ

สองแม่ลูกจัดเตรียมสถานที่ไว้เรียบร้อยแล้ว ก็พากันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกมาต้อนรับแขกในช่วงหัวค่ำ รุ้งพรายเปิดเพลงคลอเบา ๆ ให้บรรยากาศไม่เงียบจนเกินไป หญิงสาวมาในชุดเสื้อแขนกุดสีขาวกระโปรงยาวฟูฟ่อง อาหารก็เรียงรายบนโต๊ะสนามหญ้าหน้าบ้าน และแขกคนแรกที่มาในงานก็คือทักษ์ดนัยกับลูกชาย

“พี่รุ้งสวยม้ากมากวันนี้” น้องฟรังก์ชมเป็นคนแรก

“สวยจริง ๆ ครับคุณรุ้ง” ตามด้วยพ่อม่ายสุดหล่อ

“แหม สองพ่อลูกนี่ปากหวานเหมือนกันไม่มีผิดเลยนะคะ” รุ้งพรายก็ยิ้มรับคำชมจากสองพ่อลูก

“ของขวัญวันเกิดครับคุณรุ้ง” ทักษ์ดนัยยื่นกล่องของขวัญให้หญิงสาว รุ้งพรายก็ยิ้มรับและขอบคุณเขา

“ความจริงไม่ต้องซื้อมาก็ได้ค่ะ แค่มาร่วมงานรุ้งก็ขอบคุณมากแล้ว ถือซะว่ามากินข้าวมื้อค่ำด้วยกันก็ได้”

“ไม่ได้ครับวันเกิดคุณรุ้งทั้งทีน้องฟรังก์ก็เรียกร้องให้หาของขวัญกล่องใหญ่ ๆ ให้ด้วย นี่รบเร้าผมพาไปซื้อด้วยตัวเองเลยนะครับ”

“อย่าบอกนะคะว่าน้องฟรังก์เป็นคนเลือกให้พี่รุ้ง” หญิงสาวย่อตัวลงถามเด็กชายตัวป้อม

“ผมเลือกเองครับพี่รุ้ง”

“โหยน่ารักที่สุดเลยน้องฟรังก์ มามะให้พี่รุ้งหอมแก้มทีหนึ่ง” รุ้งพรายก้มลงไปหอมแก้มยุ้ย ๆ ของน้องฟรังก์ ก่อนจะเชิญให้ทั้งคู่ไปนั่งที่โต๊ะ

“ก็เรียกรุ้งว่าพี่ เพื่อนของรุ้งก็ต้องเรียกพี่ด้วยไง”

“เหรอ” นิยาหันมาทำหน้าล้อเลียนเพื่อน

“นั่งกันก่อนหนูนิ รุ้งเอาตุ๊กตาไปวางไว้บนโต๊ะนั่นดีกว่านะแม่ว่า เวลาถ่ายรูปจะได้เห็นของขวัญทั้งหมด น่ารักดีนะเจ้าตัวใหญ่นี่”

“จริงด้วยค่ะแม่” รุ้งพรายรีบนำของขวัญของนิยาไปวางคู่กับของขวัญของทักษ์ดนัย ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เลยกลายเป็นจุดเด่นของงานในวันนี้

นิยานิสัยร่าเริงสนุกสนานและคุยเก่ง แม้ภาพลักษณ์จะเป็นยัยแว่นหน้าตาหมวย ๆ แต่ข้างในนั้นกลับเต็มไปด้วยความมั่นใจและใช้ชีวิตตามความคิดของตัวเองมาโดยตลอด หญิงสาวสนิทสนมกับทุกคนได้ในเวลาอันรวดเร็ว

“อาหารอร่อยมากเลยนะคะคุณป้า แบบนี้นิขอมาฝากท้องไว้ที่นี่บ่อย ๆ นะคะ”

“ตามสบายเลยหนูนิ รุ้งเขาก็กลับมาอยู่กับป้าแบบถาวรแล้วมาได้ทุกเมื่อ”

“จริงเหรอคะดีจังเลย พูดแล้วก็คิดถึงตอนนั้นเนอะ ที่นิแอบหนีออกจากบ้านมานอนบ้านรุ้ง พ่อรู้เข้าตามมาอาละวาดที่นี่ใหญ่เลย คิดแล้วก็น่าอายจัง” นิยาย้อนความหลังในวันที่ทะเลาะกับบิดา เพราะถูกบังคับให้เรียนสายวิชาการที่เธอเกลียดเป็นที่สุด และต้องอาศัยการหนีออกจากบ้านเป็นข้อต่อรอง

ในที่สุดบิดาของเธอก็ยอมแพ้ให้เธอเรียนสาขาวิชาที่เธอต้องการได้ บิดาอยากให้เป็นหมอแต่นิยาอยากเรียนด้านภาษา และตอนนี้เธอก็ทำงานเป็นผู้ช่วยของบริษัทโดยทำในตำแหน่งล่ามให้กับเจ้านายญี่ปุ่น

“ตอนนั้นป้าก็ตกใจนึกว่าจะเกิดเรื่องใหญ่โต ไม่คิดว่าพ่อของหนูนิจะรักลูกมากจนยอมให้หนูนิเลือกเรียนด้วยตัวเองได้” นางอำไพยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้เป็นอย่างดี

“งานล่ามแม้จะไม่ได้สุขสบายมีหน้ามีตาอะไรมากนัก แต่นิก็พอใจกับจุดนี้นะคะคุณป้า พ่อเองก็ไม่ว่าอะไรแล้วเพราะตอนนี้ไปบีบน้องชายนิแทนนิเลยรอดค่ะ” หญิงสาวปิดปากหัวเราะคิกคักระหว่างเล่า

“เอ่อ ทุกคนครับ ผมว่าน่าจะได้เวลาเป่าเค้กแล้วนะครับ ผมกลัวลูกผมจะหลับก่อนได้กินเค้ก” ทักษ์ดนัยพูดพร้อมกับหันไปมองลูกชายที่ปิดปากหาวหวอด ๆ ต่อหน้าต่อตาทุกคน