รักร้ายจอมทระนง นิยาย บท 15

ตอนที่ : 15 ของขวัญจากเขา

7

ของขวัญจากเขา

วันรุ่งขึ้นคริษฐ์เดินมากดกริ่งหน้าบ้านของนางอำไพ สร้างความประหลาดใจให้แก่เจ้าของบ้านเป็นอย่างมาก ก่อนจะยิ่งแปลกใจหนักขึ้นจากจุดประสงค์ในการมาของเขา

“ปกติทุกวันเกิดของรุ้งผมจะต้องมีของขวัญให้ มาปีนี้ผมกลับลืมเลยว่าจะมาขอคุณน้าพารุ้งไปเลือกซื้อของขวัญวันเกิดย้อนหลังให้น่ะครับ”

“ของขวัญวันเกิดของรุ้ง ?” นางอำไพทวนคำอีกรอบ

“ใช่ครับคุณน้า”

“งั้นเดี๋ยวน้าไปตามรุ้งให้นะคริษฐ์ นั่งรอก่อนนะไม่รู้ตื่นนอนหรือยัง”

“ขอบคุณครับคุณน้า”

นางอำไพเดินเร็ว ๆ ขึ้นบันไดไปบนบ้านเพื่อเคาะประตูห้องนอนลูกสาว ชั่วอึดใจหนึ่งรุ้งพรายก็เปิดประตูออกมาแล้วเห็นหน้าตื่นตระหนกของมารดาก็นึกสงสัย

“มีอะไรแม่หน้าตาตื่นมาเชียว”

“ไม่ตื่นได้ยังไง จู่ ๆ พี่คริษฐ์เขาก็มาที่บ้าน บอกว่าจะมาขอพารุ้งไปซื้อของขวัญวันเกิด”

“พี่คริษฐ์นี่เหรอคะ” รุ้งพรายทำตาโตแทบไม่อยากเชื่อ

“ก็ใช่น่ะสิแม่ยังตกใจเลย แล้วรุ้งจะไปไหมลูก”

“ไปค่ะ”

“ลูกสาวฉันไม่คิดสักนิดเลย” คนเป็นแม่แทบจะตบอกตัวเองดัง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมคริษฐ์ต้องมาปลุกไฟรักของลูกสาวให้ลุกโชนในตอนนี้ด้วย

รุ้งพรายรีบร้อนลงมาจากห้องนอน เห็นคริษฐ์นั่งรออยู่ตรงห้องรับแขกก็รู้สึกใจเต้นแรง หญิงสาวไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะมาหา แถมยังจะพาเธอไปซื้อของขวัญวันเกิดอีกด้วย

“สวัสดีค่ะพี่คริษฐ์” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้เขาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

“ก่อนหน้าพี่ซื้อของขวัญวันเกิดให้รุ้งทุกปี เว้นแต่ช่วงที่ไปอยู่ต่างจังหวัดไม่ได้ซื้อให้ พอรุ้งกลับมาอยู่นี่เลยว่าจะซื้อให้เหมือนเดิม แม่บังคับพี่ให้ซื้อให้เหมือนเมื่อก่อน” เขาพูดเสียยาวเหยียดแต่สุดท้าย รุ้งพรายก็จับใจความได้ว่า นางพิมพ์พรบังคับให้เขาซื้อให้นั่นเอง

“ถ้าพี่คริษฐ์ไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรนะคะ รุ้งไม่เอาก็ได้” จากความดีใจเปลี่ยนเป็นเศร้าใจแทน

“แม่บอกให้พี่ซื้อให้พี่ก็รับปากแล้วด้วย อย่าเรื่องมากสิรุ้ง ก็แค่ไปเลือกของแล้วพี่ก็จ่ายเงินก็จบ ๆ กันไป” คริษฐ์พูดเหมือนนี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ แค่ทำให้ผ่านพ้นไปก็พอ

“ก็ได้ค่ะ จะได้จบ ๆ กันไป” หญิงสาวเอ่ยอย่างน้อยใจ ถ้าไม่ไปก็คงสร้างความลำบากใจให้เขาเป็นแน่

“ไปรถพี่เดี๋ยวพี่ขับมารับนะยืนรออยู่หน้าบ้านนี่แหละ” เขาบอกคล้ายสั่ง

“ค่ะ”

รุ้งพรายบอกมารดาว่าเธอจะออกไปซื้อของขวัญวันเกิดกับคริษฐ์ ซึ่งท่านก็ทำหน้าเหมือนไม่อยากให้เธอกลับไปวุ่นวายกับเขาอีก

“มันจะดีเหรอรุ้ง แม่ว่าต่างคนต่างอยู่แบบที่รุ้งต้องการไม่ดีกว่าเหรอลูก”

“พี่คริษฐ์เขาไม่ได้อยากซื้อให้รุ้งหรอกแม่ คุณป้าพิมพ์บังคับมาอีกที”

“อ้อ แบบนี้นี่เอง งั้นก็ไปเถอะลูก ถ้าคุณพิมพ์ออกปากแบบนี้ลูก ๆ คงขัดใจไม่ได้ แม่รู้นิสัยคุณพิมพ์ดี แต่คงไม่ได้บังคับเตให้ซื้อของขวัญให้รุ้งด้วยนะ”

‘เธอลืมแล้วเหรอรุ้งพรายเขาทิ้งบาดแผลไว้เจ็บปวดแค่ไหน’ คิดแล้วเผลอยกมือขึ้นกอดอกตัวเอง

“หนาวเหรอ”

“เอ่อ เปล่าค่ะ” แม้ปากจะตอบแบบนั้น แต่ในใจก็อดนึกถึงบางคำพูดของเขาไม่ได้ ‘เป็นของพี่แล้วก็ออกไปจากชีวิตพี่ด้วยนะยัยเด็กใจแตก !’ คำพูดนี้ของคริษฐ์เธอยังจำได้ขึ้นใจ ไม่ควรพูดถึงผู้หญิงคนนั้นคนที่ทำให้คริษฐ์ต้องปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้ายอีก

“เป็นอะไร เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย ตอนนี้หน้าซีด ๆ ไม่สบายหรือเปล่า” เหมือนคริษฐ์จะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติจากรุ้งพราย

“เปล่าค่ะพี่คริษฐ์ไม่ต้องสนใจรุ้งหรอกค่ะ”

“หรือกลัวพี่”

“เปล่าสักหน่อย” หญิงสาวรีบปฏิเสธทันที

“พอพูดถึงมลเลยจำเรื่องของเราได้ใช่ไหม” คริษฐ์หันมามองคนด้านข้างระหว่างที่รถจอดติดไฟแดงอยู่ หากอยู่กันหลายคนรุ้งพรายก็จะดูปกติ แต่พออยู่กับเขาเพียงลำพังเหมือนมีบางเรื่องทำให้ไม่สามารถสนิทใจกันได้อีก

“รุ้งลืมไปหมดแล้วค่ะ” ปลายนิ้วทั้งสิบวางประสานกันบนตักระหว่างบอกเขา

“ลืมจริงเหรอรุ้ง” อีกคนก็ทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ

“ค่ะ”

“แล้วทำไมไม่มาชวนพี่ไปงานวันเกิดเมื่อวาน ปกติชอบมาเกาะแขนเกาะขาให้ซื้อของขวัญให้ทุกปี” พูดมาถึงตรงนี้เขาก็เหยียบคันเร่งเพราะไฟเขียว รถเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้า ๆ โดยที่คนขับยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการ

“รุ้งเกรงใจค่ะ”