ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 121

หลินเมิ่งหวันระงับความคิด และทิ้งแกนแอปเปิลลงในจานวางแกน เฝ่ยชุ่ยนำน้ำอุ่นมาทำความสะอาดมือให้นางในทันที

“ท่านย่า ท่านชอบอันไหนเจ้าคะ?” หลินเมิ่งหวันมองไปที่หลินฮูหยินใหญ่และยิ้มตาหยีด้วยใบหน้าที่น่าเอ็นดู

หลินฮูหยินใหญ่กล่าวว่า “ย่าอยากฟังความคิดเห็นของเจ้า”

หลินเมิ่งหวันไม่ลังเล “จากข้อมูลในสมุดเล่มนี้ ภูมิหลังของหรงซื่อและเยี่ยซื่อล้วนดีเยี่ยม ในขณะที่ภูมิหลังของหลี่ซื่อนั้นต่ำกว่า แต่ก็เหมือนกัน สถานการณ์ของหลี่ซื่อก็ง่ายที่สุดเช่นกัน”

“หลังจากสิ้นสามี เยี่ยซื่อกลับไปที่บ้านเดิม จะว่าไปแล้วก็เป็นคนที่บ้านเดิมโปรดปราน ในทางกลับกัน คู่หมั้นคนก่อนของหรงซื่อเสียชีวิตด้วยอาการป่วยเมื่อไม่นานมานี้ แต่ยังไม่ได้แต่งงาน และบางทีบ้านเดิมก็ไม่ได้สนใจเรื่องของนางมากนัก?”

หลินฮูหยินใหญ่พยักหน้าเห็นด้วย และมองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยท่าทางอ่อนโยน “เช่นนั้นเจ้าคิดว่าใครเหมาะสมที่สุด?"

หลินเมิ่งหวันยิ้มให้หลินฮูหยินใหญ่อย่างเจ้าเล่ห์ จับแขนของหลินฮูหยินใหญ่ “ท่านย่า ข้าคิดว่าสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับการแต่งงานใหม่ของท่านพ่อคือความประพฤติที่ดี และสามารถช่วยท่านพ่อจัดการเรื่องหลังเรือนได้ ไม่ปล่อยให้หลี่อี๋เหนียงก่อเรื่องและบ่อนทำลายอีก ดังนั้นภรรยาเอกของท่านพ่อจะต้องมีความสามารถดังกล่าว”

“ดังนั้นหมายความว่ายังไง?” หลินฮูหยินใหญ่มองไปที่หลินเมิ่งหวันด้วยความสนใจ

หลินเมิ่งหวันอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของหลินฮูหยินใหญ่อย่างออดอ้อน “แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องให้ท่านย่าตัดสินใจ ท่านย่าดูคนออกมากกว่าข้า อย่าทำให้ข้าลำบากใจเลยเจ้าค่ะ”

หลินเมิ่งหวันรู้สึกว่าตนเองถูกใจใครก็ไม่มีความหมายมากนัก ถึงอย่างไรวันแต่งงานของนางก็ถูกกำหนดไว้แล้ว และอยู่ที่จวนหลินได้อีกไม่นาน และในฐานะแม่สามี หลินฮูหยินใหญ่จะเป็นคนที่ใกล้ชิดกับภรรยาในวันข้างหน้าของหลินซ่างซู ดังนั้นสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า คือภรรยาในวันข้างหน้าจะต้องทำให้หลินฮูหยินใหญ่พอใจ

ยิ่งไปกว่านั้น หลินเมิ่งหวันรู้ดีว่าสายสายตาในการดูคนของนางไม่มีอะไร ดังนั้นจึงไม่ควรตัดสินใจ

หลินฮูหยินใหญ่ยิ้ม และหยิกแก้มของหลินเมิ่งหวันอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้าน่ะ รู้จักแต่ออดอ้อน เจ้ากำลังจะออกเรือนแล้ว บางเรื่องก็ควรใช้เวลาคิดให้มากๆ เลิกคิดเรื่องเล่นสนุกไปวันๆ ได้แล้ว”

หลินเมิ่งหวันพยักหน้าซ้ำๆ “ท่านย่าพูดถูก เช่นนั้นท่านย่าก็รีบสอนข้า หลังจากข้าออกเรือนไปแล้ว จะได้ไม่ขายหน้า”

หลินเมิ่งหวันขอคำแนะนำอย่างถ่อมตัว แต่ทำให้หลินฮูหยินใหญ่พูดไม่ออก

หลินฮูหยินใหญ่กล่าวว่า “ตามความเห็นของข้า ในสามคนนี้ หลี่ซื่อตรงกับใจข้ามากที่สุด แม้ว่าหลี่ซื่อจะเป็นอนุภรรยา แต่ชีวิตความเป็นอยู่ในจวนของนางก็ไม่เลว อีกอย่างนางก็เรียนรู้การทำการค้าจากแม่ของนางมาตั้งแต่เด็ก ร้านค้าในมือก็ดูแลได้เป็นอย่างดี เป็นคนเก่ง มีความสามารถ”

หลินเมิ่งหวันพยักหน้าอีกครั้ง หลินฮูหยินใหญ่กล่าวต่อว่า “แม้ว่าหรงเฟยเซียนจะเลื่อนการแต่งงานเพราะไว้ทุกข์ให้แม่ แต่เหตุผลที่นางไร้ประโยชน์มาจนถึงตอนนี้ เป็นเพราะนางยังมีน้องชายอีกหนึ่งคน”

หลินเมิ่งหวันตกตะลึง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าความจริงแล้ว จวนหรงป๋อเย๋มีอดีตฮูหยินผู้หนึ่งให้กำเนิดเสี่ยวซื่อจื่อ แต่เสี่ยวซื่อจื่อผู้นั้นร่างกายอ่อนแอและขี้โรค ดูเหมือนว่าจะไม่ได้โตเป็นผู้ใหญ่ก็......

หลินฮูหยินใหญ่กล่าวว่า “ในตอนนี้หรงฮูหยินไม่ใช่คนดี หรงป๋อเย๋ไม่ค่อยใส่ใจบุตรชายบุตรสาวที่ภรรยาผู้ล่วงลับของตนเองทิ้งไว้ให้ ตอนนี้เรื่องหลังเรือนของจวนหรงป๋อเย๋ ล้วนอยู่ในมือของหรงฮูหยิน แม้ว่าหลังจากที่บุตรสาวออกเรือนไปแล้ว จะไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับบ้านเดิม พวกเราก็ไม่ได้คาดหวังว่านางจะได้รับประโยชน์ใดๆ จากบ้านเดิม แต่หรงเฟยเซียน เป็นใส่ใจน้องชายของตนเองมาก แม้ว่าออกเรือนก็เกรงว่าจะปล่อยวางไม่ได้ อีกอย่างหรงฮูหยินก็ตั้งครรภ์เมื่อไม่นานมานี้”

หลินเมิ่งหวันกล่าวในทันที “เช่นนั้นก็กล่าวได้ว่า หรงเฟยเซียนไม่เหมาะสมแล้ว”

พี่สาวเป็นห่วงน้องชายไม่มีเหตุผลอะไรต้องติเตียน แต่หากหลังจากออกเรือนแล้ว ยังยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของบ้านเดิมบ่อยๆ จะทำให้ผู้คนรังเกียจ

ยิ่งไปกว่านั้น หรงฮูหยินไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิดของหรงเฟยเซียน ในตอนนี้นางตั้งครรภ์แล้ว จะไม่วางแผนเพื่อลูกของตนเองได้อย่างไร?

หลินเมิ่งหวันแอบคิดในใจว่าการตายในชาติที่แล้วของเสี่ยวซื่อจื่อ คงไม่มีอะไรปกปิดไว้ใช่หรือไม่

หลินฮูหยินใหญ่พยักหน้าและกล่าวว่า “ถูกต้อง สถานการณ์ของหรงเฟยเซียน ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี”

“ส่วนเย่อานหรัน นางเป็นที่โปรดปรานมากในตระกูล แต่นางเคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง แม้ว่าจะมีภูมิหลังที่ดี แต่ทั้งสองก็เลิกรากัน เมิ่งหวัน แม้ว่าสังคมในทุกวันนี้จะอนุญาตให้ผู้หญิงแต่งงานใหม่ได้ แต่ถึงอย่างไรผู้หญิงกับผู้ชายก็ไม่เหมือนกัน”

หลินเมิ่งหวันฟังออกว่าหลินฮูหยินใหญ่หมายความว่าอย่างไร ท่านย่ากำลังตักเตือนให้นางใช้ชีวิตกับฉู่โม่หยวนให้ดีๆ

ฉินชิงรุ่ยตกใจมากจนหน้าถอดสี “เจ้าชั่ว เจ้าทำร้ายเมิ่งหวัน ข้าจะตีเจ้าให้ตาย! ”

เขาวิ่งไปพลางด่าไปพลาง และรีบไปข้างๆ หลินเมิ่งหวัน

คนอื่นๆ ก็รีบเข้าไปหาหลินเมิ่งหวันพร้อมกัน และล้อมหลินเมิ่งหวันไว้ตรงกลางในทันที

“น้องเมิ่งหวัน เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่? ข้าไม่ได้ตั้งใจ” สีหน้าของฉินจิ้งเจาเต็มไปด้วยความกังวล และนั่งยองๆ ลงไปช่วยประคองนางในทันที

เพียงแต่เขาชนเข้ากับหลินเมิ่งหวัน และถูกฉินชิงรุ่ยที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วผลักไปด้านข้าง

“เป็นอย่างไรบ้าง? บาดเจ็บหรือ? เจ็บหรือไม่?” ดวงตาของฉินจิ้งเจาเต็มไปด้วยความกังวล

หลินเมิ่งหวันปรบมือ คลานขึ้นมาจากพื้นโดยตรง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร แค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ท่านตา วันนี้ข้ามาที่นี่ เพราะมีเรื่องหนึ่งอยากถามความคิดเห็นของท่าน เข้าไปคุยกันเถอะเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นว่าหลินเมิ่งหวันไม่ได้รับบาดเจ็บ ฉินชิงรุ่ยก็พยักหน้า และพาหลินเมิ่งหวันไปที่ห้องโถงด้านหน้า โดยไม่เหลือบมองฉินจิ้งเจา

เจ้าชั่วนี่ลงมืออย่างไม่รู้จักหนักเบา โชคดีที่หลินเมิ่งหวันไม่ได้รับบาดเจ็บ หากหลานสาวสุดที่รักของเขาได้รับบาทเจ๊บ ต่อให้มีสิบฉินจิ้งเจาก็คงไม่พอที่จะชดใช้!

ห้องโถงด้านหน้าเตรียมชาและของว่างไว้ หลินเมิ่งหวันไม่รอช้า นางรีบบอกฉินชิงรุ่ยเรื่องที่หลินฮูหยินใหญ่ต้องการให้หลินซ่างซูแต่งงานใหม่กับหลี่เยว่ฮ่วาในทันที

“ท่านตา ท่านคิดว่าอย่างไร?” หลินเมิ่งหวันมองไปที่ฉินชิงรุ่ยอย่างคาดหวังและรอคำตอบของเขา

เพียงแต่นางพบว่าหัวคิ้วของฉินชิงรุ่ยขมวดเป็นปม