ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 761

คนโง่แค่ไหนก็ได้ยินความหมายในคำพูดของเธอ พวกคุณแม่เห็นไม่สนุก รอยยิ้มบนใบหน้าดูเจื่อนเล็กน้อย และพวกเขาไม่กล้าชวนคุยกับเธออีกเลย

เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง และร่างของภวินท์และอีธานก็ได้ข้ามเส้นชัยในเวลาเดียวกัน

“เด็กๆ พักก่อนนะคะ เกมต่อไปเราต้องเล่นร่วมกับคุณพ่อคุณแม่ไปด้วยกัน” หลังจากที่ครูบอก ก็โบกมือให้เด็กๆ กลับไปหาพ่อแม่

ครอบครัวสี่คนก็ได้ไปนั่งที่ใกล้ๆฐานดอกไม้ที่ค่อนข้างสะอาด และมีผู้ปกครองหลายคนนั่งพักอยู่ข้างๆ กัน ดูเหมือนว่าพวกเขาอยากคุยกับคนสองคน แต่ก็ไม่กล้า

ญาธิดาเหงื่อออกเล็กน้อยบนหน้าผากของเธอ และจิบน้ำ 2 จิบ เธอพูดคุยกับภวินท์เกี่ยวกับปัญหาการประชาสัมพันธ์ที่ตามมาของบริษัท จากหางตา เธอบังเอิญเห็นคนตัวเล็กๆ จากที่ไกลๆ

เด็กชายที่อยู่ข้างหน้าเขาดูอายุพอๆ กับอีธานเอลล่า ใบหน้าของเขาไม่มีสีหน้าใด ๆ และแม้แต่ดวงตาของเขาก็ยังวอกแวกเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังจ้องมองไปที่ขวดน้ำแร่ในมือของเธอ

ญาธิดาตกใจ เขย่าขวดน้ำในมือ แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า "หนูอยากดื่มน้ำไหม"

เด็กชายยังคงนิ่งเฉยและไม่ตอบ แต่ดวงตาของเขาขยับตามการเคลื่อนไหวของเธอ ราวกับว่าเขาสนใจขวดน้ำในมือของเธอมาก

ญาธิดาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ และพบว่าไม่มีผู้ปกครองอยู่ข้างๆ เขา และไม่มีใครมองหาเด็กในระยะไกลอย่างกังวลใจ

เธอยืนขึ้นและนั่งยองๆ ข้างเด็ก ด้วยน้ำเสียงกังวลเล็กน้อย “หนู พ่อแม่ของหนูอยู่ที่ไหน”

เด็กชายยังคงไม่พูด นัยน์ตาที่หมองคล้ำไม่เพ่งมอง เขาแค่จ้องมาทางเธอ กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

เมื่อมองดูริมฝีปากแห้งของเด็กชาย เธอรู้ทันทีว่าเด็กมาที่นี่ก็น่าจะต้องการดื่มน้ำเท่านั้น

เธอหยิบน้ำแร่ขวดใหม่ออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ เด็กชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงงและไม่ได้รับมัน

เมื่อเห็นว่าเด็กคนนี้อายุเท่ากันกับลูกของเธอ แต่ในสภาพนี้ ญาธิดารู้สึกขมขื่นในใจ เธอถอนหายใจอย่างหนัก และเปิดขวดน้ำแล้วยื่นให้เด็กชาย

เด็กชายก้มศีรษะทันทีและตื่มน้ำอย่างกระหาย ราวกับว่าเขาไม่ได้ดื่มน้ำเป็นเวลานาน

เมื่อเห็นเช่นนี้ เอลล่าก็วิ่งไปหาทั้งสองคนทันที จับมือเด็กน้อยและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “นาย พ่อแม่ของนายอยู่ที่ไหน ทำไมไม่เห็นนายตอนที่เราเล่นเกมด้วยกัน”

เด็กน้อยชำเลืองมองเธอและสะบัดมือออก เนื่องจากแรงเยอะกว่าเธอ เอลล่าจึงล้มลงกับพื้น

เธอเช็ดตาและมองเด็กชายอย่างน้อยใจ “เมื่อกี้คุณแม่ยังให้น้ำนายเลย เราแค่อยากเล่นกับนาย”

เด็กชายมองเธออย่างด้วยสายตาว่างเปล่าและยืนนิ่ง

เอลล่าสูดจมูกและลุกขึ้นจากพื้น ยืนต่อหน้าเด็กชายอีกครั้ง และพูดอย่างขี้อายว่า “เราอยากเป็นเพื่อนกับนาย เราจะไม่รังแกนาย”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอยิ้มและยื่นมือให้เด็กชาย "ถ้านายอยากเป็นเพื่อนกับเราด้วย ก็เอามือของมาวางบนฝ่ามือของเรา"

เด็กน้อยหันศีรษะทันที ราวกับว่าเขาเข้าใจคำพูดของเธอ ยกแขนเล็กๆ ขึ้นช้าๆ แล้ววางมือเล็กๆ ของเขาไว้ในฝ่ามือของเอลล่า

แววตาของเอลล่าปรากฏขึ้นด้วยความประหลาดใจ และเธอก็มองที่ญาธิดาอย่างตื่นเต้น

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเต็มไปด้วยความกังวลอยู่ไม่ไกล ราวกับว่าเธอกำลังตะโกนตามหาใคร และรีบเดินไปหาญาธิดาอย่างรวดเร็ว

“ต้นกล้า! ต้นกล้า!”