รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 10

ภายในห้องนอนที่เต็มไปด้วยโมเดลต่างๆ ซึ่งมีทั้งแบบบ้าน หุ่นยนต์ รถยี่ห้อต่างๆ ทั้งรถยนต์และรถจักรยานยนต์ หรือแม้แต่เซตโมเดลจำลองหญิงชายพร้อมกับเด็กสองคน เหมือนกับภาพครอบครัวที่ออสตินได้ออกแบบเอาไว้ ซึ่งหญิงสาวคนนั้นคงไม่ใช่ใคร เขาคงหมายถึงใบพลูอย่างแน่นอน บ่งบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มเจ้าของห้องนี้ ก็มีจิตใจอ่อนโยนไม่แพ้หน้าตาหวานๆ ของเขา ที่ดูหล่อเหลาราวกับโอปปา แต่ทว่าทำไมใบพลูถึงไม่กล้าเปิดใจที่จะยอมรับให้เขาเข้ามาอยู่ภายในใจของเธอ

“ออสติน! ออสติน! นี่ลูกจะนอนกินบ้านกินเมืองเลยรึไง เมื่อคืนก็ไม่กลับบ้านไปค้างกับใครมา หรือไปนอนที่คอนโด” พิ้งค์พลอยเดินเข้ามาปลุกลูกชาย เมื่อเวลาผ่านเลยไปจวนจะสิบเจ็ดนาฬิกาแล้ว แต่ทว่าออสตินลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนางกลับไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที

“โธ่! แม่คร้าบ...เมื่อคืนผมดื่มหนักไปหน่อย ขอนอนพักต่อซักสิบนาทีนะครับ” ชายหนุ่มยังคงต่อรอง พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อน ทั้งที่ยังคงนอนหลับตาอยู่แบบนั้น

“นี่ลูกไปทำอะไรมา รอยที่คอนั่น! ออสติน!” คราวนี้ผู้เป็นมารดาถึงกับตะคอกออกมาเสียงดัง เมื่อพิ้งค์พลอยเห็นรอยแดงที่ลำคอของลูกชายเด่นชัดเสียจนคิดดีไม่ได้เลย จนทำให้นางถึงกับไม่พอใจ เมื่อผู้เป็นมารดากำลังคิดว่าลูกชายต้องไปนอนค้างกับผู้หญิงคนไหนมาแน่ เมื่อคืนเขาถึงไม่ยอมกลับบ้าน

หมับ!

“ว้าย! ไอ้ลูกบ้า... ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะออสติน!” พิ้งค์พลอยเอ็ดลูกชายออกไปเสียงดัง เมื่อออสตินลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งมารดาเข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง เพื่อกลบเกลื่อนความผิด ที่กำลังจะทำให้เขาถูกนางตำหนิ ซึ่งดูท่าทีแล้วเหมือนกับว่ามารดาจะโกรธเอามากๆ

“แม่คร้าบ... ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับผู้หญิงคนไหนเลยนะครับ” ออสตินเริ่มใช้ลูกอ้อน เพื่อให้มารดาใจอ่อน เพราะพิ้งค์พลอยเคยบอกเอาไว้ ถ้าวันใดเขามีใครหรือทำอะไรที่ผิดต่อใบพลู การหมั้นหมายก็จะถูกยุติลงทันที

“หลักฐานโทนโท่อยู่อย่างนั้น ยังจะมาแก้ตัวอีกเหรอ แม่จะไม่พูดดีกับลูกแล้วนะ เราโตแล้วนะออสติน ลูกก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าพ่อกับแม่หมายมั่นปั้นมือ ที่จะเอาหนูใบพลูมาเป็นสะใภ้ แล้วนี่อะไร แกไปนอนกับใครมา” น้ำเสียงของพิ้งค์พลอยฟังดูเกรี้ยวกราดขึ้นมากว่าเดิม

“เมื่อคืนผมไปนอนกับไอ้ครามที่คอนโดมาครับแม่”

“ฮ่ะ! อย่าบอกนะว่าลูกกับเจ้าคราม ว้าย! อกอีแป้นจะแตก เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ออสติน” คราวนี้พิ้งค์พลอยถึงกับยกมือขึ้นมาทาบอกด้วยความตกใจ เมื่อคิดว่าลูกชายกำลังชื่นเปลี่ยนรสนิยมไปชมชอบไม้ป่าเดียวกัน

“แม่คร้าบ... เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว สรุปง่ายๆ ผมไม่ได้เป็นเกย์ ที่สำคัญรอยที่คอนั้นมันก็เกิดจาก...” ออสตินถึงกับไปไม่เป็น เมื่อเขาไม่รู้ว่าจะอธิบายให้มารดาเข้าใจยังไงดี แต่ที่แน่ๆ เขานั้นไม่ได้มีอะไรที่มันเกินเลย มากไปกว่าการถูกมิ้นต์รุกรานร่างกายท่อนบนเลยสักนิด

“ถ้าใบพลูไม่อยากแต่งงานกับพี่ ใครก็คงบังคับเธอไม่ได้หรอก นอกจากพี่ที่เธอต้องยอมจำนนอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ไม่ต้องกลัวว่าสะใภ้ของบ้านจะเป็นผู้หญิงคนอื่น เพราะคนที่ลิขิตชีวิตของใบพลูได้ คือพี่คนเดียวเท่านั้น” แววตาของออสตินที่ดูมั่นใจ ในสิ่งที่ใบพลูต้องยอมเขาทุกเรื่อง จนลืมไปว่าเรื่องของหัวใจถ้าหากเธอไม่รู้สึกพิเศษกับเขา

การแต่งงานก็คงไม่พ้นต้องเลิกรา หรือถ้าหากฝืนทนอยู่กันไปก็คงมีแต่ความขมขื่นระทมใจ นอกเสียจากว่าสิ่งที่หญิงสาวยอมเขามาโดยตลอด เพราะเธอเองก็มีใจให้กับเขา เพียงแค่เส้นบางๆ ของคำว่าศักดิ์ศรีและทิฐิมันได้ค้ำคอเขาไว้ จนทำให้เขาและเธอต่างไม่ยอมรับความจริงในข้อนี้

“มั่นใจในตัวเองเกินไปป่ะ! เกลียดจัง ผู้แบบนี้”

“เฮ้ย! ฉันพี่เธอนะยัยไอ” ออสตินถึงกับตะโกนตามหลังน้องสาวออกไป เมื่อไอด้าเองก็ไม่ค่อยพอใจ ในสิ่งที่พี่ชายได้ทำลงไป ไม่ว่าเขาจะหลวมตัวไปมีสัมพันธ์กับใครหรือยัง แต่หลักฐานที่คาตา ทำให้ไอด้ารู้สึกว่าเขาทำเกินไป

ณ บ้านของเดย์ ทุกคนต่างสนุกสนานกับการดื่มด่ำ ในช่วงเวลาที่แสนพิเศษของเดย์ เวลาที่ล่วงเลยไปเกือบยี่สิบสามนาฬิกา เค้กปอนด์ใหญ่ที่เพื่อนๆ เซอร์ไพรส์ทำให้เดย์ถึงกับยิ้มไม่หุบ เมื่อคนที่อวยพรให้กับเขาหนึ่งในนั้นมีใบพลูอยู่ด้วย ทุกคนต่างสนุกสนานกับเสียงเพลงและเครื่องดื่ม ซึ่งบางคนก็เริ่มที่จะเมาแล้วด้วย