รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 11

แต่ทว่าบรรยากาศแบบนี้กำลังทำให้ใบพลูเริ่มอยากกลับไปพักผ่อน เมื่อเธอไม่รู้สึกสนุกกับงานวันนี้เลยสักนิด โดยเฉพาะเมื่อเธอเห็นออสตินกำลังนั่งดื่มอยู่กับสาวๆ ซึ่งเขาไม่ได้มานั่งร่วมโต๊ะกับใบพลูและเพื่อนๆ ของเธอ วันนี้เตวิชติดงานไม่ได้มาด้วย ครามจึงอาสาขับรถให้กับนัทตี้และสาวๆ

“ใบพลู ขอบใจมากนะ สำหรับของขวัญ เดย์จะเก็บมันเอาไว้อย่างดีเลย จะพกติดตัวตลอดเวลาด้วยเลยดีไหม” เดย์พูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เมื่อเขารู้สึกถูกใจกับของขวัญที่ใบพลูให้มา

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งเดย์ นั่นมันนาฬิกานะไม่ใช่เครื่องรางของขลังสักหน่อย” ใบพลูพูดติดตลกออกไป เมื่อเธอไม่อยากให้ความหวังกับเดย์ เพราะถึงยังไงหญิงสาวก็คงไม่หลงกลเดินเข้าไปในวังวนของผู้ชายอย่างเขา ซึ่งชายหนุ่มในมาดสุภาพบุรุษ แต่แท้ที่จริงแล้วเบื้องหลังของเดย์เป็นยังไงใบพลูก็พอจะทราบดี แต่ในเวลานี้หญิงสาวเริ่มรู้สึกหมั่นไส้ออสติน ที่นั่งดื่มไม่สนใจคนรอบข้าง เขาทำเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่มีตัวตน

“ใบพลูครับ วันเกิดปีนี้ ถ้าผมจะขอเต้นรำกับคุณซักเพลง จะได้ไหมครับ” คำถามของชายหนุ่มทำให้ใบพลูถึงกับหันไปสบตาวาวาและนัทตี้ เพื่อขอความเห็นจากเพื่อนรัก แต่ทว่าทั้งสองกลับผายมืออนุญาตให้เธอไปเต้นรำกับเดย์ได้

“ไปสิใบพลูเดย์อุตส่าห์ชวน อีกอย่างก็ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้กับเดย์ด้วยก็แล้วกัน” ดูเหมือนว่านัทตี้กำลังอยากทำให้ใครบางคนได้คลั่ง เมื่อออสตินดูเฉยชา แต่ใครจะรู้ว่าเขาพยายามข่มใจที่จะไม่เข้าใกล้ใบพลู เพราะรอยที่ซอกคอนั่น ทำให้เขากลัวว่าหญิงสาวจะเข้าใจผิด แต่ในเวลานี้คงไม่ต้องอธิบายถึงความรู้สึกที่มี เมื่อใบพลูคิดไปไกลเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้เยอะเลยทีเดียว

“เชิญครับใบพลู” เดย์ลุกขึ้นโค้งคำนับ พร้อมกับผายมือออกไป เพื่อให้ใบพลูได้เอื้อมมือมาแตะ ซึ่งทั้งคู่ได้เดินออกไปที่ฟลอร์ด้านหน้า ทำให้แขกผู้มีเกียรติ ซึ่งส่วนมากมีแต่หนุ่มสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน ทุกคนปรบมือเสียงดังเกรียวกราวให้กับเจ้าของวันเกิดและหญิงสาวที่อยู่ในชุดราตรีสีขาว ซึ่งเธอดูสวยเด่นราวกับเจ้าหญิง

เสียงเพลงเริ่มบรรเลงขึ้น พร้อมกับท่าทีของเดย์ ที่ในเวลานี้ชายหนุ่มถือโอกาสโอบใบพลูด้วยความรู้สึกพึงพอใจ จนทำให้ใครบางคนถึงกับขบกรามเอาไว้ เพื่อไม้ให้ความโกรธพุ่งออกมา เมื่อเขากำลังอยากเดินไปชกหน้าคนที่กำลังฉวยโอกาสรั้งใบพลูเข้าไปไว้ในอ้อมกอด

“สองคนนั่นดูเหมาะสมกันดีนะคะ อีกไม่นานคงมีข่าวดี มิ้นต์รู้สึกว่าใบพลูเองก็น่าจะมีใจให้กับเดย์เหมือนกัน ว่าไหมคะออสติน” น้ำเสียงของมิ้นต์ดังขึ้นมา ราวกับว่าหล่อนอยากตอกย้ำให้ออสตินได้รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเดย์กับใบพลู

“แหม... ก็เดย์ตามจีบใบพลูมาตั้งหลายปี ตอนนี้คงใจอ่อนยอมตกลงเป็นแฟนเดย์แล้งมั้ง เธอถึงได้ยอมออกไปเต้นรำ ปล่อยให้เดย์โอบซะขนาดนั้น ยัยนี่เห็นใสๆ ก็ขี้อ่อยเหมือนกันนะเนี่ย” เสียงโมเมย์ดังขึ้น ยิ่งตอกย้ำให้ออสตินโกรธใบพลูมากขึ้น ที่เธอปล่อยให้เดย์ฉวยโอกาสโอบซะขนาดนั้น

“ว้าย! ออสติน!” มิ้นต์ถึงกับอุทานออกมาเสียงดังท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ เมื่อหล่อนถูกออสตินลากไปที่ฟลอร์เต้นรำกลางงาน

“อยากเต้นรำก็ไม่บอก” มิ้นต์ใช้แขนเรียวอบลำคอแกร่งออสตินเอาไว้ด้วยท่าทางที่ยั่วยวน ขณะที่ชายหนุ่มเองก็น้อยหน้าซะที่ไหน มือของเขาจับลงไปที่สะโพกของหล่อน พร้อมกับรั้งเข้าหายิ่งดูสนิทสนมราวกับคู่รักแห่งปีเลยทีเดียว ซึ่งดูจากท่าเต้นของทั้งคู่ ที่ยังคงเต้นโดยส่ายสะโพกเป็นวงกลมไปตามจังหวะ มีการผสมผสานหลายๆ ท่า จนบางครั้งมิ้นต์ก็ทำในสิ่งที่ออสตินคาดไม่ถึง เมื่อหล่อนพยายามโน้มทรวงอกกลมโต ที่ล้นนูนออกมาจากบราให้แนบชิดกับลำตัวของออสติน

“งานนี้ฉันว่าต้องเกิดเรื่องแน่ ดูออสตินสิ เหมือนตั้งใจยั่วโมโหยัยใบพลู” วาวาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล “แกว่ายัยใบพลูกำลังคิดจะทำอะไร ทำไมถึงยอมให้เดย์โอบขนาดนั้น อย่าบอกนะว่ากำลังยั่วโมโหออสตินเหมือนกัน” สองสาวยังคงพูดกระซิบกันไปมาด้วยแววตาที่กังวลใจ เมื่อพวกเธอสองคนกำลังคิดว่าต้องเกิดศึกชิงนางกลางฟลอร์แน่ๆ ในขณะที่การเต้นรำยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ ตามลีลาการออกสเต็ปของแต่ละคู่

สายตาคมของออสตินยังคงแอบชำเลืองมองไปที่ใบพลูเป็นระยะ จนมิ้นต์เริ่มเคืองที่คู่เต้นของหล่อนเอาแต่แอบมองผู้หญิงอีกคน ทั้งที่หล่อนแต่งตัวมายั่วเขาซะขนาดนี้ ออสตินยังจะสนใจใบพลูที่ดูจืดชืดไม่มีรสชาติแบบนั้น