รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 12

เมื่อรถสปอร์ตคันหรูแล่นออกมาจากบ้านของเดย์ ใบพลูเอาแต่เงียบตลอดทาง เธอไม่รู้ว่าออสตินกำลังจะพาไปที่ไหน ซึ่งหญิงสาวได้ปล่อยให้เขาขับรถมุ่งหน้าอออกไปตามอำเภอใจ มันคงเป็นเวรกรรมนำพาให้เธอต้องมาพบกับผู้ชายอย่างเขา ซึ่งหญิงสาวคงต้องยอมรับสภาพหลังจากที่เธอตกเป็นหนี้ชีวิตออสติน

ขณะเดียวกันนัทตี้และวาวาได้พูดถึงคนทั้งคู่มาตลอดทาง เพราะสองสาวกำลังคิดว่าออสตินคงไม่ได้พาใบพลูไปส่งที่บ้านแน่ๆ และที่สำคัญเพื่อนของเธอก็ได้ขออนุญาตบิดามารดามานอนค้างกับพวกเธอแล้วด้วย ถ้าหากว่าคืนนี้ใบพลูหายไปที่บ้านคงไม่สงสัย แต่ที่สองสาวกำลังกลุ้มใจเพราะว่าเพื่อนรักได้หายไปกับออสติน

“เอาไงดีคราม นายว่าออสตินจะพาใบพลูไปค้างที่ไหนอ่ะ พวกเราไปตามหาใบพลูกันดีไหม” นัทตี้เอ่ยถามแฟนหนุ่มของเธออกมาด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล พลางมองไปที่ใบหน้าคมด้วยใจจดจ่อ เพื่อรอฟังคำตอบจากคราม

“พวกเขาสองคนโตแล้วนะ ไอ้ออสมันไม่มีทางทำร้ายใบพลูหรอก อย่าห่วงเลยน่า เผลอๆ คืนนี้อาจจะมีเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้สองคนปรับความเข้าใจกันก็ได้”

“จริงด้วย ออสตินกับใบพลู ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง บวกกับแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป อาจจะทำให้พวกเขาได้ระบายความในใจออกมา เฮ้ย! แต่ถ้าเกิดว่าออสตินหน้ามืดปล้ำใบพลูขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไงอ่ะ” วาวาถึงกับเอามือขึ้นมาป้องปาก หลังจากที่คิดว่าออสตินอาจจะทำในสิ่งที่พวกเธอคาดไม่ถึงก็เป็นได้

“เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ ถ้าใบพลูไม่ยอมเสียอย่าง ผู้ชายอย่างไอ้ออสมันไม่มีทางฝืนใจผู้หญิงอย่างแน่นอน” ครามพูดยืนยันถึงความเป็นลูกผู้ชายในตัวออสตินออกมาเสียงเข้ม จนทำให้หญิงสาวทั้งสองคนสบายใจขึ้นมาบ้าง

“ฉันก็หวังว่าพวกเขาสองคนจะรู้ใจตัวเองสักที” นัทตี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หลังจากที่เธอกับเพื่อนๆ พยายามเชียร์ให้ออสตินกับใบพลูคบกัน แต่คนทั้งคู่กลับยืนกรานว่าไม่มีทางที่จะคบกันได้ ทั้งที่ผู้ใหญ่จะให้หมั้นหมายกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว

เมื่อรถสปอร์คันหรูแล่นเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้านสวน ซึ่งอยู่ชานเมืองห่างไกลจากความวุ่นวาย เพราะออสตินอยากพาใบพลูมาดื่มด่ำกับธรรมชาติ ที่รายล้อมไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับและอากาศที่บริสุทธิ์ ถ้าใบพลูได้เห็นชายหนุ่มเชื่อว่าเธอต้องชอบมากๆ

“ลงมาได้แล้ว” เมื่อออสตินจอดรถได้ เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับใบพลู พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าที่เคย แต่ทว่าหญิงสาวกลับมีท่าทีงอนๆ เมื่อเธอเอาแต่นั่งเหม่อไม่ยอมลงไปจากรถตามคำบอกของชายหนุ่ม เมื่อเขาได้ขโมยจูบแรกไปจากเธอ อย่างเห็นแก่ตัวที่สุด

“ถ้าไม่ลงมา ฉันจะเป็นคนอุ้มเธอเข้าไปในบ้านนะใบพลู จะลงมาเองหรือให้ฉันอุ้มเข้าไป หืม” ออสตินไม่พูดเปล่า เขาได้โน้มใบหน้าเข้าไปในรถ จนใบพลูรีบเขยิบออกห่าง เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ซึ่งมีกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ โชยมาแตะปลายจมูก พลอยทำให้เธอนึกถึงรสจูบที่แสนจะดูดดื่มไม่ได้

“ที่นี่ที่ไหน ฉันจะกลับบ้าน” หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พร้อมกับบอกถึงจุดประสงค์ที่เธอไม่ยอมลงไปจากรถให้เขาได้ทราบ

“มันดึกแล้ว ฉันขับรถไม่ไหว เมาจนคอพับแล้วเนี่ย ลงมา!” ออสตินพูดออกมาด้วยถ้อยคำที่ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด ถ้าหากว่าเขาเมาจนคอพับแล้วจะพาเธอขับรถมาถึงที่นี่ได้ยังไง ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์ชะมัดเลย

“นายเอาคำพูดพวกนี้ไปหลอกเด็กเถอะ หรือถ้านายเมาจริงๆ ฉันขับเองก็ได้” ใบพลูเริ่มพูดจาต่อรองเขาออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะยอม เมื่อเธอกำลังกลัวว่าความใกล้ชิด อาจจะทำให้ขาดสติพลั้งเผลอใจไปกับอารมณ์ชั่ววูบ ซึ่งถ้ามีโอกาสออสตินอาจจะทำกับเธอมากกว่าจูบก็เป็นได้

“เธอนี่มันดื้อจริงๆ เลยนะใบพลู”

หมับ!!

“ว้าย!! ไอ้ออสตินบ้า! ปล่อยฉันเลยนะ” ใบพลูถึงกับร้องโวยวายออกมาเสียงดัง เมื่อออสตินก้มลงไปอุ้มเธอออกมาจากรถ แล้วจับหญิงสาวขึ้นมาพาดบ่าเอาไว้ แม้ว่าเธอจะดิ้นแค่ไหนกลับสู้แรงของออสตินไม่ได้

“ปล่อยนะ ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ!”

“หนวกหู! เงียบเลยนะ ไม่อย่างนั้นเธอเจอดีแน่”

“ออสตินนายพาฉันกลับเถอะนะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ถ้านายขับรถไม่ไหว ฉันจะเป็นคนขับให้นายนั่งเอง น๊า... เรากลับกันเถอะพลีส” หญิงสาวเปลี่ยนท่าทีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนลง เพื่อโน้มน้าวจิตใจให้ออสตินยอมทำตาม แต่ทว่าความพยายามของเธอคงไม่สัมฤทธิ์ผล เมื่อชายหนุ่มรู้สึกชอบใจในเวลาที่หญิงสาวพูดจาอ้อนอ้อนด้วยน้ำเสียงเขาแบบนี้

“เธอจะกลัวอะไร ในเมื่อฉันคือเจ้าชีวิต ผู้ที่มีสิทธิ์ในการครอบครองตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ว่าจะเป็นตัวหรือหัวใจ เธอจะปันไปให้ใครไม่ได้ เวลาที่มองใกล้ๆ ชัดๆ แบบนี้ เธอก็สวยดีนี่ ถึงว่าสิ! ทำไมไอ้เดย์มันถึงอยากได้เธอไปทำเมีย” คำพูดของออสตินทำให้ใบพลูถึงกับกำผ้าปูไว้แน่น ที่เขาทำแบบนี้เพียงเพราะว่าอยากเอาชนะเดย์อย่างนั้นเหรอ หรือว่าเขาอยากให้คุณค่าในตัวเธอดูด้อยลงกันแน่ แต่ไม่ว่ายังไง เหตุผลอะไรที่เขายกมาอ้าง สุดท้ายและท้ายสุดออสตินก็คงทำเพื่อความสะใจ

“นายใจร้ายกับฉันมากเลยนะออสติน ถ้าอยากได้ลมหายใจของฉันมากนักล่ะก็... ฉันจะคืนให้ ฉันจะตายไปจากโลกนี้ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป นายจะได้ไม่ต้องลำบากใจ ที่ต้องมาคอยตามราวี ทวงบุญคุณกับคนอย่างฉันอีกครั้งแล้วครั้งเล่า” น้ำเสียงสั่นเครือแฝงไปด้วยความอัดอั้นตันใจ พร้อมกับน้ำตาไหลออกมาเปื้อนใบหน้างาม ทั้งที่เธอพยายามฝืนไว้สุดกำลัง แต่เมื่อถูกออสตินใช้ท่าทีและคำพูดที่ไม่รักษาน้ำใจ จึงทำให้หญิงสาวร้องไห้ออกมาระคนกำลังเสียใจอย่างหนัก

ถ้อยคำที่ใบพลูเอ่ยออกมากำลังส่งผลให้หัวใจของออสตินเจ็บปวด เมื่อเขาไม่เคยปรารถนาที่จะให้หญิงสาวตกอยู่ในสภาวะความหวาดกลัวแบบนี้ ที่สำคัญเขาไม่เคยต้องการให้เธอตาย เพราะหญิงสาวเป็นดังลมหายใจ เขาจะอยู่อย่างไรถ้าหากว่าวันหนึ่งวันใดไม่มีเธอ

“ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ตายไม่ได้ จะร้องไห้ทำไม แค่จะบอกให้ไปอาบน้ำ เป็นห่วงกลัวนอนไม่หลับ หน้าแดงเชียวดื่มไวน์ไปกี่แก้ว แล้วใครใช้ให้เธอดื่ม ต่อไปห้ามดื่มกับใครและห้ามเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนนอกจากฉันเข้าใจไหม หืม” ถ้อยคำและการกระทำของออสตินกำลังส่งผลให้หัวใจของใบพลูเต้นแรง

เมื่อเขาเอื้อมมือมาปาดน้ำตาออกจากแก้มของเธอ ด้วยท่าทีที่ทะนุถนอม ผิดไปจากทุกครั้งทุกคราที่ผ่านมา เขาทำเหมือนกับว่าเธอดูมีค่ามากกว่าคนที่ติดหนี้ชีวิต

“ฉันดื่มไปแค่นิดเดียวเอง นายต่างห่างที่ดื่มยังกับน้ำเปล่า” หญิงสาวพูดพลางเบือนหน้าหนี เพราะไม่อยากให้ออสตินรู้ว่าเธอกำลังตื่นเต้น จนหัวใจแทบกระเด็นออกมาเต้นระบำอยู่นอกอก

ในเวลาที่เขาเข้าใกล้เธอแบบนี้ยิ่งทำให้ใบพลูหวั่นไหว ทั้งที่เมื่อสักครู่ยังคงตะเบ็งเสียงไล่ชายหนุ่มไปให้พ้นๆ แต่ในเวลานี้เธอกลับจะยอมจำนน เพียงแค่เขาทำดีด้วยป้อนคำหวานเพียงไม่กี่คำ ทำไมเธอดูใจง่ายจัง