รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 25

ใบพลูเริ่มหายใจติดขัด เมื่อภาพวันนั้นผุดขึ้นมาอีกครั้ง น้ำตาใสๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย หญิงสาวเอาแต่เหม่อลอยมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย ภาพวิสัยทัศน์เริ่มพร่ามัวเบลอไปหมด สมองของเธอเริ่มที่จะไม่อยากรับรู้อะไร ราวกับคนสติหลุดไปแล้ว

“ใบพลู ใบพลู!” ออสตินเรียกชื่อหญิงสาวออกมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ชายหนุ่มไม่รอช้า หลังจากขับรถลงมาจากทางด่วน ออสตินรีบตีไฟเลี้ยวเข้าหาไหล่ทาง เมื่อเขารู้สึกผิดที่แกล้งใบพลูแรงเกินไป จนทำให้หญิงสาวเกือบช็อก

“ใบพลู ฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็เธอทำให้โกรธทำไมกันเล่า ใครใช้ให้ไปกินข้าวกับมัน” น้ำเสียงที่ฟังดูตำหนิหญิงสาวได้แฝงการตัดพ้อเธอเอาไว้ในที แต่ก็มีความห่วงใยใบพลูจนไม่อาจปิดบังเอาไว้ได้

“เธอจะด่าจะว่าอะไรฉันก็ได้ อย่าเงียบแบบนี้สิใบพลู” ออสตินพยายามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง ทั้งที่สีหน้าของเขาดูห่วงใยเสียจนแทบอยากโน้มตัวหญิงสาวเข้ามากอดปลอบเอาไว้ เขาเอื้อมมือเข้าไปแตะที่หัวไหล่ของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะหยุดเอาไว้เพียงแค่นั้น เพราะคำว่าศักดิ์ศรีมันได้คำคอออสติน เสียจนกลัวว่าตัวเองนั้นจะเสียฟอร์ม

แต่ดูเหมือนว่าใบพลูกำลังน้อยใจเขาเช่นกัน ที่ชายหนุ่มไม่นึกถึงความปลอดภัย เขาไม่คิดจะห่วงใยเธอเลยแม้แต่น้อยเลยหรืออย่างไร หลังจากที่ออสตินซิ่งเหยียบไม่คิดชีวิต เธอเชื่อเหลือเกินว่าเขาต้องโดนใบสั่งตามไปถึงบ้านอย่างแน่นอน

“จะร้องไห้ทำไม ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปหรอกน่า ถนนโล่งยังกับสนามแข่งเธอจะกลัวอะไร” ดูเหมือนว่าชายหนุ่มกำลังพยายามปลอบใจใบพลู หลังจากที่เขาแกล้งเธอได้สำเร็จ ซึ่งออสตินเองเริ่มไม่สนุก เมื่อหญิงสาวร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอเริ่มสะอึกสะอื้นราวกับคนเก็บกดมานาน พอมีโอกาสแล้วอยากระบายความอัดอั้นตันใจ จนลืมนึกไปว่าตัวเองกำลังแสดงความอ่อนแอให้ออสตินได้เห็น

“ยัยขี้แยเอ๊ย! ร้องไห้จนขี้มูกโป่งแล้วเนี่ย หยุดร้องได้แล้ว ไหนมาดูซิ ทำตัวกลัวยังกับเด็กไปได้” ออสตินพูดพลางปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยออกแล้วโน้มตัวเข้าหาหญิงสาวอีกครั้ง เขาค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มใบพลูอย่างอ่อนโยน จนเธอแทบลืมหายใจ เพราะไม่คิดมาก่อนเลยว่าระหว่างเธอกับเขาจะมีโมเมนต์แบบนี้เกิดขึ้นได้

“นายถอยไปได้แล้ว” ใบพลูพูดออกมาทั้งที่เธอยังสะอื้นเบาๆ อยู่ในลำคอ ผู้ชายอย่างเขาเหรอจะมาเห็นอกเห็นใจเธอ มันก็คงเป็นแค่การแสดง เพื่อทำให้เธอตายใจ เพราะต้องอยู่ด้วยกันอีกหลายวัน กว่าจะได้กลับเขาคงแกล้งเธอจนหนำใจ

“ฉันขอโทษ” ประโยคสั้นๆ กำลังส่งผลให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรง ใบพลูยอมรับว่าหวั่นไหวให้กับประโยคซึ้งๆ จากเขาไม่น้อย เธอไม่คิดว่าจะได้ยินถ้อยคำแบบนี้หลุดออกมาจากปากของผู้ชายอย่างออสติน

หญิงสาวช้อนตาขึ้น ซึ่งเป็นจังหวะที่ทำให้คนทั้งคู่ได้สบตากัน ทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์ เหมือนกับคนที่กำลังถูกเสน่ห์ยาแฝกเข้าให้อย่างเต็มเปา ใบพลูรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ เมื่อความรู้สึกส่วนลึกจากก้นบึ้งของหัวใจ ส่งผลให้ต่างคนต่างก็โหยหาและปรารถนาอยากให้อีกฝ่ายเห็นใจกัน

“เฮ้ย! นายจะทำอะไร” ใบพลูถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อออสตินพยายามโน้มตัวเข้าหาเธออีกครั้ง

“ฉันไม่บ้าพอ ที่จะเอากับเธอในรถตอนนี้หรอกน่า แค่จะปรับเบาะให้ใหม่ เธอจะได้นอนสบายขึ้น เพราะกว่าจะถึงคงอีกหลายชั่วโมง แวะทานมื้อเที่ยงเดี๋ยวปลุก นอนพักเถอะ ฉันขี้ร้อนส่วนเธอขี้หนาวจะตาย ห่มผ้านี้ไว้จะได้อุ่น”

คำพูดและการแสดงออกของชายหนุ่มที่ดูใส่ใจและห่วงใยเธอในทุกรายละเอียดนั้น กำลังจะทำให้ใบพลูตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้ว หลังจากที่หญิงสาวพยายามปฏิเสธมาโดยตลอด

คราวนี้เธอคงต้องยอมจำนนให้กับออสตินอีกแล้วใช่ไหม มันอาจจะดูใจง่าย แต่ผู้ชายอย่างออสตินเวลาได้เข้าใกล้ใคร คงคงไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่รู้สึกหวั่นไหน ซึ่งหนึ่งในผู้หญิงที่พูดถึงนั้นรวมทั้งเธอด้วยสินะ คำถามที่เกิดขึ้นภายในใจคงไม่มีใครตอบได้นอกจากตัวของใบพลูเอง