รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 24

หลายวันผ่านไปตั้งแต่คนทั้งคู่ได้ตกลงใจหมั้นหมาย ใบพลูกับออสตินไม่ได้เจอกันอีกเลย เพราะต่างคนต่างก็แข่งกันออกแบบชุด ซึ่งเป็นคอลเลกชันใหม่ของบริษัทกวินชู จวบจนกระทั่งวันนี้ใบพลูได้เตรียมกระเป๋าสำหรับการเดินทาง หญิงสาวยังคงทำหน้าบึ้งตึงแล้วถอนหายใจออกมาเสียงดัง เมื่อออสตินจะเธอพานั่งรถไปดูงาน กว่าจะถึงเชียงใหม่คงปาเข้าไปดึกแน่ เพราะตอนนี้ก็สายมากแล้ว

“ถ้าพี่ใบบัวอยู่ที่เชียงใหม่คงจะดีกว่านี้ ทำไมฉันถึงหนีนายไม่พ้นสักที มิหนำซ้ำยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ” หญิงสาวบ่นพึมพำออกมาตามลำพัง เมื่อเธอต้องไปค้างที่นั่นหลายคืน แต่ทว่าแพทย์หญิงใบบัวได้เดินทางไปศึกษาดูงานที่ต่างประเทศ กว่าจะกลับคงอีกหลายวัน คงไม่ได้เจอกันอีกตามเคย

หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งดูปราดเปรียวแต่งตัวด้วยชุดที่ทะมัดทะแมง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยัดชายเสื้อเหน็บในส่วนอีกข้างปล่อยเอาไว้ให้ชิล สวมกางเกงยีนรัดรูป รวบผมขึ้นไว้หลวมๆ ซึ่งเธอได้รองเท้าผ้าใบสีขาวยิ่งทำให้ดูแมตช์กันกับเสื้อเชิ้ต จากนั้นหญิงสาวได้ถือปนกระเป๋าเดินทางลงมาด้านล่าง เตรียมพร้อมที่จะเดินทางไปกับคู่หมั้น ซึ่งเธอนั้นดูไม่เต็มใจสักนิด

“คุณหนูใบพลูอย่าลืมเสื้อแขนยาวนะคะ ที่นั่นอากาศค่อนข้างหนาวและเย็นมาก” ไอซ์เดินเข้ามาหาหญิงสาว พร้อมกับกำชับเรื่องเสื้อกันหนาวออกมาด้วยความห่วงใย ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจะไม่ชอบหน้าลูกสาวบ้านนี้สักเท่าไหร่ แต่หลังจากที่อยู่ด้วยกันนานวันเข้า ความน่ารักของใบบุญและใบพลูทำให้กลายเป็นความผูกพัน จนไอซ์ยอมรับใช้อย่างไร้ข้อกังขาใดๆ ทั้งสิ้น

“ใบพลูเตรียมพร้อมหมดแล้วค่ะ รถนายนั่นมาแล้ว ใบพลูไปก่อนนะคะพี่ไอซ์” หญิงสาวพูดพลางมองไปที่รถยนต์ของออสตินด้วยสายตาที่ไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่นัก

“เดินทางปลอดภัยนะคะ นั่งรถไปด้วยกันก็อย่าทะเลาะกันล่ะ มันอันตราย กว่าจะถึงก็คงมืดค่ำพอดี”

“ขอบคุณมากค่ะพี่ไอซ์ที่เป็นห่วงใบพลู เดี๋ยวซื้อชุดสวยๆ มาฝากนะคะ” ใบพลูส่งยิ้มให้กับไอซ์ ซึ่งเป็นจังหวะที่ตะวันเดินเข้ามาในบ้านพอดี

“นายน้อยมาแล้ว เชิญคุณหนูใบพลูที่รถเลยครับ” ตะวันเดินเข้ามาถือกระเป๋าเดินทางให้กับใบพลู

ซึ่งในเวลานี้บิดามารดาและน้องชายของเธอไม่ได้อยู่บ้าน ไบเบิลได้ไปโรงเรียนแต่เช้า ส่วนกวินกับใบบุญมีประชุมที่บริษัท จึงทำให้หญิงสาวถึงกับทำหน้าเซ็งๆ ที่ต้องเดินทางไปกับออสตินหลายวัน หลังจากที่รถยนต์คันหรูแล่นออกมาจากบ้านของใบพลู มุ่งตรงสู่ถนนใหญ่ หญิงสาวได้ปรับเบาะเอนกายลงนอน เธอไม่ปริปากพูดจาทักทายออสตินสักคำ จนทำให้ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้ายออกมา พร้อมกับแววตาที่แลดูเจ้าเล่ห์ชอบกล

“ทำไมต้องหลบหน้า คืนนี้เธอเสร็จฉันแน่” เพียงแค่ได้ยินประโยคที่ออสตินพูดออกมา ทำให้ใบพลูถึงกับลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะเหลือบไปมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่ดูโกรธเคือง ในถ้อยคำที่ออสตินได้พูดออกมา

“ไม่เกี่ยวกับฉันอย่างนั้นเหรอ”

“ว้าย! ไอ้ออสติน” ใบพลูถึงกับอุทานออกมาเสียงหลง เมื่อชายหนุ่มขับรถพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง เขาแซงทุกคันจนทำให้หญิงสาวนั่งตัวสั่นเทา มือของเธอกุมเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น พร้อมกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่สั่นระรัว เพราะความหวาดกลัว

“ทางด่วน ขอซิ่งหน่อยแล้วกัน”

“ทางด่วนนะไม่ใช่สนามแข่งรถนายทำบ้าอะไร ลดความเร็วลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ใบพลูถึงกับตะเบ็งเสียงออกมาด้วยความโกรธ ทั้งที่ภายในใจของหญิงสาวกำลังหวาดกลัว

เนื่องจากว่าใบพลูไม่ชอบความเร็ว เธอเคยเจอเหตุการณ์ฝังใจตั้งแต่สมัยเด็กๆ ซึ่งเคยนั่งรถไปกับน้าของเธอ ใบโพธิ์พาซิ่งเกือบพลาดทำในสิ่งที่ยากจะให้อภัย เพราะตอนนั้นผู้เป็นน้าชายรู้สึกเกลียดหลานสาวเข้าไส้ ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจเพราะนึกถึงใบหน้าพี่สาวอย่างใบบุญ ยังโชคดีที่เธอมีโอกาสได้กลับมาเจอหน้ามารดา แต่หญิงสาวก็ไม่เคยเล่านี้ให้ใครฟังเพราะถูกผู้เป็นน้าขู่เอาไว้