รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 28

ภายในห้องพักของโฮมสเตย์ ดูเหมือนว่าเขาและเธอจะยอมสงบศึกกันได้ด้วยดี เมื่อใบพลูยอมให้ชายหนุ่มนอนกอดอยู่แบบนั้น ทั้งที่เธอควรขัดขืนกลับไม่ฝืนทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจ การได้มาที่นี่คงทำให้คนทั้งคู่ได้รู้ใจกันมากขึ้น สมกับที่กวินต้องการอยากให้ออสตินกับลูกสาวของเขาได้ลงเอยกันด้วยดี เพราะอีกไม่นานคงมีการแต่งงานเกิดขึ้น

“เหนื่อยหรือเปล่า จิบไวน์เย็นๆ สักแก้วไหม” เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหู ส่งผลให้คนตัวเล็กเอี้ยวตัวพลิกกายหันหน้าเข้าหาคนตัวโต เป็นจังหวะที่ทำให้จมูกของเธอชนเข้ากับจมูกคมของออสตินเข้าพอดิบพอดี ส่งผลให้คนทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์ของกันและกัน เหมือนกับว่าเขาและเธอนั้นต่างก็กำลังตกหลุมรักอีกฝ่าย เมื่อถูกสายตาคมจับจ้องความเขินอายได้เกิดขึ้นกับคนตัวเล็ก ก่อนที่ใบพลูนั้นจะใช้ฝ่ามือเล็กยกขึ้นมาดันอกแกร่งที่แนบชิดให้ขยับออกห่างจากเรือนกายของเธอ

“เธอรู้ตัวหรือเปล่า เวลาที่เธออยู่นิ่งๆ ไม่ต่อปากต่อคำกับฉัน เธอน่ารักเป็นบ้าเลยนะใบพลู” ถ้อยคำที่แสนหวานกับแววตาที่ทอแสงเป็นประกาย ส่งผลให้หัวใจดวงน้อยหวั่นไหวไม่น้อย จนหญิงสาวอยากจะมุดหนีเขาไปให้พ้นจากตรงนี้เสียให้ได้

“พูดบ้าอะไรของนาย นี่ก็เย็นแล้วนะ ฉันหิว”

“อะไรนะ! หึ! รอให้มืดก่อนดีไหม เธอจะกินฉันตอนนี้เลยเหรอ... อืม... ถ้าอย่างนั้นปิดหน้าต่างก่อนนะ” ออสตินพูดพร้อมกับรีบดีดตัวลุกขึ้นเดินตรงไปที่หน้าต่าง เพื่อแกล้งหญิงสาวให้เขินอายหนักกว่าเดิม

“นี่ออสติน! นายจะแกล้งฉันไปถึงไหน ฉันหิวข้าวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าน๊า” คราวนี้ใบพลูได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนผิดไปจากเมื่อก่อนราวกับคนละคนที่ออสตินเคยรู้จัก ซึ่งเธอกำลังทำให้เขาตกหลุมรักในรอบที่ร้อยได้แล้วมั้งในวันนี้

“ไอ้ขุนเขากับเพื่อนๆ รออยู่ ไปด้วยกันนะ ฉันอยากให้เธอไปด้วย” ออสตินพูดออกมาจากใจจริง เพราะเขาอยากให้มอนเน่ได้รู้จักกับใบพลู เนื่องจากชายหนุ่มรู้ดีว่าเพื่อนของเขาคนนี้ คิดเกินเลยจนทำให้ออสตินรู้สึกอิดอัด ซึ่งเวลาที่เจอกันเธอมักจะทอดสะพานให้กับเขาอยู่เป็นประจำ ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมจวบกระทั่งเจอกันบ้างตามโอกาสต่างๆ

“แต่ฉัน...”

“ไม่มีแต่”

“ว้าย! ออสติน” ใบพลูถึงกับร้องออกมาเสียงหลง เมื่อร่างอรชรของเธอถูกชายหนุ่มช้อนขึ้นมาอยู่ในวงแขนอันแข็งแกร่งของเขาในท่าเจ้าสาว จนเธอต้องรีบเอาวงแขนคล้องลำคอแกร่งเอาไว้แน่น เพราะกลัวว่าจะพลัดตกลงมา

“เธอจะเดิน หรือว่าให้ฉันอุ้มไปดี หืม” ออสตินพูดพลางโน้มใบหน้าลงต่ำ ซึ่งทำให้ใบพลูถึงกับต้องเบือนหน้าหนี เพราะเธอรู้สึกเขินอายขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากถูกเขาจูบไปแล้วอย่างหนำใจ

“เดี๋ยวฉันตามไป”

“ก็ไปด้วยกันเลยสิ เธอจะรออะไร”

“ฉันขอเก็บภาพพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดินก่อนได้ไหม”

“ไหนบอกว่าหิวข้าวไง”

ออสตินเดินเข้ามานั่งรวมกับขุนเขาและมอนเน่ ซึ่งในตอนนี้มีกลุ่มเพื่อนของมอนเน่เพิ่มมาอีกประมาณสี่ห้าคนเห็นจะได้ ซึ่งมีผู้ชายมาด้วยล้วนแต่เป็นเพื่อนในแก๊งของขุนเขา แต่ทว่าออสตินก็ไม่ได้สนิทมาก เพราะเขารู้จักแค่มอนเน่และขุนเขาเท่านั้น

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับทุกคน ผมชื่อออสติน”

“ชื่อก็เพราะ หน้าตาก็ดี แบบนี้คงไม่โสดแล้วใช่ไหมคะ” หญิงสาวในกลุ่มพูดแทรกขึ้น ซึ่งทำให้ชายหนุ่มฉีกยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร โดยที่เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธในคำถามของหญิงสาวเลยสักนิด

“ลองดื่มไวน์นี่ดูสิ รสชาติดีมากๆ เน่อุตส่าห์เลื่อนการเดินทาง เพื่อออสตินเลยนะ” มอนเน่เดินเข้ามาใกล้ พลางส่งแก้วไวน์ให้กับออสติน ก่อนจะมองเขาด้วยแววตาที่หวานหยาดเยิ้ม ซึ่งหล่อนยังไม่รู้ว่าเขามากับใคร เพราะขุนเขาไม่ได้พูดถึงใบพลูให้หล่อนได้ทราบ

“ขอบใจมากนะมอนเน่” ชายหนุ่มรับแก้วไวน์จากหญิงสาวขึ้นมาจิบ ก่อนจะส่งยิ้มให้กับหล่อน ซึ่งส่งผลให้มอนเน่หัวใจเต้นแรง ถึงแม้ว่าหล่อนจะไม่เคยได้รับความรักจากออสติน แต่มอนเน่ก็เชื่อมั่นว่าสักวันชายหนุ่มต้องยอมใจอ่อนให้หล่อนได้เข้าไปนั่งในใจของเขาได้ไม่ยาก

“พรุ่งนี้นายก็จะไปแล้วเหรอ ทำไมไม่ค้างอยู่นี่นี่สักสองสามวัน เน่จะพาเที่ยว รับรองว่าออสตินต้องติดใจอย่างแน่นอน”

หล่อนพูดพลางหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ ออสติน แถมยังขยับตัวเบียดเข้าใกล้ชิดเสียจนทำให้เขารู้สึกอึดอัด เพราะชายหนุ่มกำลังกลัวว่าใบพลูจะเข้าใจผิด แต่เมื่อมาคิดอีกทีก็รู้สึกดี ถ้าหากคู่หมั้นของเขา เธอแสดงท่าทีหึงหวงจนออกนอกหน้า แต่ทว่าในตอนนี้เธอมัวทำอะไรอยู่ถึงไม่โผล่มาสักที