รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 29

“เมนูที่นายโทรมาสั่งเอาไว้ เสร็จแล้วนะ แล้วคุณใบพลูไปไหน ทำไมยังมาไม่ถึง” ขุนเขาเดินเข้ามาหาเพื่อนๆ ที่ระเบียงบ้านเรือนไทย ซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศแสนจะชิล เพราะด้านหน้าเต็มไปด้วยวิวที่สวยสะกดสายตา เต็มไปด้วยป่าเขาลำเนาไพร ที่ดูยังไงก็น่าหลงใหล

“ใครเหรอใบพลู” มอนเน่ถึงกับแสดงสีหน้าสงสัยออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ เมื่อขุนเขาเอ่ยชื่อหญิงสาวออกมาราวกับว่าเธอเป็นแขกสำคัญของที่นี่

“ใบพลูก็คือแฟนของไอ้ออสตินน่ะสิ” คราวนี้ขุนเขาได้พูดขึ้น พลางหยิบแก้วไวน์มาถือเอาไว้ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาไม้สักราคาแพงขัดเลื่อมเสียจนมันวาว

“แฟนเหรอ” ดูเหมือนว่ามอนเน่ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ขุนเขาได้บอกเล่า เพราะที่ผ่านมาออสตินไม่เคยเปิดตัวคบใครสักที แล้วอยู่ดีๆ เขาจะมีแฟน โดยที่หล่อนนั้นยังปักใจรักเขาอยู่แบบนี้ได้ยังไง

“อืม... ใบพลูไม่เหมือนใครหรอก เธอไม่เคยแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันเลย ปกติแล้วเราสองคนชอบทะเลาะกันบ่อยๆ เพิ่งจะพูดกันดีๆ ก็วันนี้แหละ” ออสตินพูดออกมาด้วยแววตาเป็นประกาย เมื่อเขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของใบพลู ซึ่งเธอเองก็คงมีใจให้กับเข้าบ้างแหละ ถึงยอมจำนนมอบสิ่งที่มีค่าในคืนนั้นให้กับผู้ชายปากสุนัขอย่างเขามาง่ายๆ

“อะไรกัน จะคบใครทำไมไม่ดูใจให้นานๆ แต่ชื่อใบพลูเนี่ย เน่รู้สึกคุ้นจัง” คราวนี้มอนเน่ถึงกับเริ่มหน้างอ เมื่อหล่อนถูกใบพลูปาดหน้าเค้กไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อฉันเองแหละ พวกเธออาจจะเคยเจอบ้าง แต่คงนานมากเลยจำกันไม่ได้” ออสตินพูดอธิบายออกไปอย่างไม่ค่อยอยากจะชี้แจงรายละเอียดให้มากมาย เพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากให้ใครต่อใครรู้ที่มาที่ไป ในทุกเรื่องราวระหว่างเขากับใบพลู

“น่าอิจฉาแฟนของคุณจังเลยนะคะ ที่ได้แฟนที่หล่อแล้วยังน่า... อีกต่างหาก” เพื่อนของมอนเน่พูดขึ้นมาอย่างมีนัย ก่อนที่หญิงสาวเดินเข้ามานั่งประกบอีกข้างของออสติน ดูท่าทางของหล่อนคนนี้จะเป็นผู้หญิงที่เผ็ดจัดจ้านแรงเอาการ เพราะดูจากที่หล่อนไม่แคร์สายตาของมอนเน่เลยสักนิด

“ฉันชื่อพราวฟ้านะคะ หรือจะเรียกสั้นๆ ว่าพราว ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณออสติน” หล่อนพูดพลางยกมือขึ้นมาเชคแฮนด์ แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่การทักทายแบบธรรมดา เมื่อหล่อนกำลังพยายามกระตุ้นภาษาทางกายให้ชายหนุ่มได้รับทราบ การที่พราวฟ้าใช้จังหวะของการสัมผัสลูบไล้ไปมาเบาๆ ไม่ใช่แค่ออสตินที่รู้สึกได้ แต่ทว่าในเวลานี้มอนเน่เองก็ชักสีหน้าใส่พราวฟ้าด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ ถึงแม้ว่าหล่อนจะทำอะไรไม่ได้ เมื่อสายตาของเพื่อนช่างท้าทายหวังจะหว่านเสน่ห์ออสตินไม่แพ้กัน

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”

“ฉันว่าออสตินก็แนะนำตัวให้ทุกคนได้รู้จักกันไปแล้ว เธอไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องมาแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการแบบนี้ก็ได้นะพราว” เมื่อมอนเน่รู้จักนิสัยของเพื่อนเป็นอย่างดี จึงทำให้หล่อนกลัวว่าออสตินอาจจะพลาดท่าเสียที ให้กับสตรีอย่างพราวฟ้าได้ เพราะเวลาที่หล่อนมีเป้าหมายอยากนอนกับใคร ผู้ชายก็เสร็จพราวฟ้าทุกราย ราวกับว่าความสาวของหล่อนมันไม่ได้มีค่าหรือความหมายใดๆ กับใครเลย ซึ่งการเป็นสาวสมัยใหม่ ก็ไม่ได้แปลว่าต้องทำตัวหยำฉ่าแบบนี้สักหน่อย

“แกก็หวงเพื่อนเกินไปหรือเปล่าเน่... เอ...หรือว่าแกอยากเก็บไว้กินเอง” ถ้อยคำที่พราวฟ้าพูดออกมานั้น ทำให้มอนเน่ถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

“เชิญครับคุณใบพลู พอดีว่าอาหารที่ออสตินสั่งทำเอาไว้รอคุณเสร็จแล้วเชิญที่โต๊ะด้านนู้นเลยครับ” ขุนเขาผายมือไปที่โต๊ะอาหารตัวถัดไป เพราะบริเวณที่พวกเขานั่งเต็มไปด้วยกับแกล้มและแอลกอฮอล์

“ขอบคุณนะคะ” ใบพลูกล่าวขอบคุณขุนเขาออกไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งรับประทานอาหาร ซึ่งดูเหมือนว่าสายตาของเธอจะไม่ค่อยชอบใจออสตินเท่าไหร่นัก เมื่อข้างกายของเขานั้น มีหญิงสาวนั่งประกบเอาไว้ทั้งซ้ายและขวา

แต่ใบพลูก็ไม่ได้แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของออกมาแต่อย่างใด ยิ่งทำให้มอนเน่กับพราวฟ้าได้ใจ คิดว่าเธอคงไม่มีพิษมีภัยดูจืดชืดจนน่าเบื่อ อีกไม่นานคงกลายเป็นของตาย แล้วถูกออสตินเขี่ยเธออกไปจากชีวิตของเขาอย่างแน่นอน

“คุณออสตินดื่มเป็นเพื่อนพราวหน่อยสิค่ะ” คำชักชวนของพราวฟ้าไม่ได้อยู่ในหัวของออสตินเลยแม้แต่น้อย เมื่อเขากำลังจับจ้องไปที่คนตัวเล็ก

หญิงสาวที่เขาคิดจะเอาคืนเธอให้เข็ด แต่ทว่าในตอนนี้เธอกลับดูมีทีเด็ดมัดใจให้ชายหนุ่มทำอย่างที่เคยคิดเอาไว้ไม่ลง จนเขายอมจำนนต่อหัวใจที่กำลังจะถูกใบพลูครอบครองเอาไว้ จนไม่เหลือพื้นที่ว่างให้กับผู้หญิงคนไหนได้อีกแล้ว