รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 30

ถึงแม้ว่าใบพลูจะนั่งหันข้างให้กับกลุ่มเพื่อนๆ ของออสติน แต่ทว่าหญิงสาวก็อดที่จะชำเลืองหางตามองไปที่ชายหนุ่ม ซึ่งเป็นคู่หมั้นของเธอไม่ได้ เมื่อเขากำลังนั่งดื่มไวน์แก้วแล้วแก้วเล่าจนใบหน้าเริ่มแดงก่ำ เพราะเลือดลมสูบฉีดจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวเอี้ยวตัวเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อชายหนุ่มหน้าตาดีถือแก้วใส่ไวน์มาในมือข้างละใบ ซึ่งเธอไม่รู้จะปฏิเสธเขายังไง จึงทำให้ใบพลูส่งยิ้มบางๆ ไปแทนคำตอบ ก่อนที่ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่ ผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลาคมคายจะเดินอ้อมมานั่งฝั่งตรงข้ามหญิงสาว

ซึ่งในตอนนี้บรรยากาศเริ่มมืดสลัว ทัศนียภาพด้านหน้ากำลังจะถูกปกคลุมไปด้วยความมืด ขณะที่สายตาของออสตินเริ่มมองไปที่ใบพลูคู่หมั้นของเขาด้วยความรู้สึกหึงหวง แต่ทว่าชายหนุ่มก็ยังคงใจเย็น เขาอยากรู้ว่าเธอจะแสดงท่าทีต่อผู้ชายที่เข้ามาข้องแวะยังไง ทั้งที่หญิงสาวมีเขาเป็นพันธะผูกพันมากกว่าแค่คู่หมั้นอยู่แล้วทั้งคน เมื่อหญิงสาวได้ตกเป็นผู้หญิงของชายหนุ่มไปแล้ว ซึ่งออสตินได้นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ หรือเธออยากแกล้งให้เขาคลั่ง

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับผมชื่อคเชนทร์ หรือจะเรียกสั้นๆ ว่าเชนก็ได้ ผมชอบผู้หญิงสไตล์แบบคุณ ดูน่ารักดี” ชายหนุ่มไม่รีรอรีบคว้าโอกาสที่จะทำความรู้จักกับหญิงสาว เพราะเขาไม่อยากให้จังหวะนี้ได้หลุดลอยไป คเชนทร์เริ่มรุกหนักด้วยการแนะนำตัวแล้วหยอดคำหวานจีบใบพลูออกมาทันที

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

“คุณชื่อใบพลูใช่ไหมครับ”

“ค่ะ”

“ชื่อเพราะจัง แถมคุณยังไม่ถือตัว ถ้าผมจะขอเบอร์จะได้ไหมครับ” หญิงสาวถึงกับทำหน้าเลิ่กลั่ก เมื่อคเชนทร์ยื่นสมาร์ตโฟนเครื่องแพงของเขาให้กับเธอ อย่างไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธหรือตอบตกลงออกไป ใบพลูตัดสินใจกดเบอร์ให้กับชายตรงหน้า พลางชำเลืองหางตาเหลือบมองไปที่ออสติน ซึ่งดูเหมือนว่าเขากำลังโกรธเธอ แต่ออสตินกำลังถูกมอนเน่รั้งตัวเอาไว้ไม่ยอมให้เขาได้ลุกออกมาจากตรงนั้น

“คุณเพิ่งมาเป็นครั้งแรกหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มเริ่มที่จะสนทนากับหญิงสาว เพื่อสร้างความคุ้นเคยให้เขาได้สนิทกับเธอเร็วขึ้น ตามแบบฉบับที่คเชนทร์เคยจีบหญิงมาก่อนหน้า แต่ทว่ากับใบพลูนั้นเขารู้สึกตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอเลยก็ว่าได้ ถึงแม้จะได้ยินขุนเขาพูดถึงเธอในฐานะแฟนของออสติน แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะเขารู้สึกว่าคนทั้งคู่ไม่ค่อยแฮปปีเหมือนคู่หมั้นคู่อื่นสักเท่าไหร่ ดูห่างเหินแปลกๆ ชอบกลยังไงไม่รู้

“ใช่ค่ะ” ใบพลูยังคงตอบกลับเขาไปเพียงประโยคสั้นๆ พลางรับประทานอาหารไปด้วย ซึ่งเธอรู้สึกอึดอัดไม่น้อย แต่ก็ไม่กล้าปริปากไล่ให้คเชนทร์ออกไปจากโต๊ะอาหารของเธอ