รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 31

ดวงตาของเธอที่ดูเก๋ไม่ค่อยเหมือนใคร เมื่อใบพลูถูกถ่ายทอดพันธุกรรมจากบิดามาเต็มๆ จึงทำให้ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีเหลืองอำพันดุจหมาป่าดูโดดเด่นมีเสน่ห์น่าค้นหา จนทำให้ชายหนุ่มแทบจะทุกคนหลงใหลในความเป็นใบพลู

“ใครบอกว่าเธอไม่สนใจ” ออสตินพูดพลางยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อชายหนุ่มเห็นใบพลูแอบลอบชำเลืองหางตามองมาที่เขาเป็นระยะ

“เน่ขอถามอะไรหน่อยสิออสติน”

“ทำไม มีอะไรหรือเปล่า มอนเน่ดูเครียดจัง” คำถามที่ดูห่วงใยกำลังส่งผลให้มอนเน่คิดไปไกล เมื่อหล่อนกำลังแอบหวังเล็กๆ ที่จะได้ออสตินมาเป็นคู่ชีวิต ทั้งที่รู้ว่าหมดสิทธิ์ แต่ก็อย่างว่ามีแฟนแล้วก็เลิกได้ ขนาดแต่งงานจดทะเบียนสมรสอยู่กินกันมาหลายปี บางคู่ยังไปกันไม่รอดเลย แล้วนับประสาอะไรกับออสติน ที่ดูห่างเหินใบพลูราวกับว่าพวกเขาทั้งสองไม่ได้มาด้วยกัน

“เน่ขอคุยกับออสตินเป็นการส่วนตัวได้ไหม น๊า... เราไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า ถือว่าเน่ขอ ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกนาน เน่เองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาเมียงไทยอีก” มอนเน่พูดจาออดอ้อนจนออสตินยอมใจอ่อน เขาลุกเดินตามหล่อนเข้าไปด้านในของบ้านพัก ที่ภายในถูกจัดเอาไว้อย่างหรูหรา

ขณะที่พราวฟ้าแอบขัดใจเพื่อนรักไม่น้อย ที่มอนเน่ไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้บริหารเสน่ห์อย่างเต็มที่เหมือนกับทุกครั้ง เวลาหล่อนอ่อยผู้ชายคนไหน ม่อนเน่มักจะตามใจไม่ขัดจังหวะเหมือนกับออสติน

ใบพลูแอบมองตามหลังออสตินออกไป ด้วยความรู้สึกแปลกใจที่เขาเดินเข้าไปด้านในกับหญิงสาวแสนสวย หล่อนแต่งตัวเซ็กซี่เสียจนทำให้เธอเป็นกังวลใจ ไม่รู้ว่าออสตินกับมอนเน่มีความสัมพันธ์กันแบบไหน พวกเขาถึงได้ดูสนิทกันจังเลย

"อาหารอร่อยหรือเปล่าครับ” ขุนเขาลุกเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะร่วมกับใบพลูและคเชนทร์ เพราะชายหนุ่มกำลังกลัวว่าเธอจะเข้าใจออสตินผิดไป

“อร่อยมากค่ะ มีแต่เมนูโปรดของใบพลูทั้งนั้น ขอบคุณมากๆ เลยนะคะคุณขุนเขา ที่สั่งอาหารไว้รอ” หญิงสาวกล่าวออกไปด้วยประโยคยาวกว่าที่พูดกับคเชนทร์

“ผมไม่ได้เป็นคนสั่งหรอกครับ คู่หมั้นของคุณต่างหากล่ะ ที่เป็นคนสั่ง ออสตินกำชับให้ผมจัดการตั้งแต่ที่เขามาถึง เพราะกลัวว่าคุณจะโมโหหิว”

“เดี๋ยวนะ! คู่หมั้นอย่างนั้นเหรอ” คเชนทร์ถึงกับขวดคิ้วดกดำเข้าหากันด้วยความสงสัย

“ก็นี่ไงเรื่องสำคัญ นายจำวันนั้นได้ไหมออสติน วันที่นายสัญญากับเน่ว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน เรายังคงมีความทรงจำที่ดีให้กันอยู่ไหม” หล่อนพูดพลางเอามือแตะลงไปที่ใบหน้าของออสติน ไรหนวดของเขาที่กำลังขึ้นเป็นตอ ส่งผลให้มอนเน่หวั่นไหวจนหัวใจของหล่อนเต้นโครมคราม ราวกับว่าชายตรงหน้าคือสมบัติส่วนตัวของหล่อน

“ฉันก็ยังคงเป็นเพื่อนกับเธออยู่นี่ไง แล้วทำไมต้องพูด เหมือนกับว่าฉันกำลังทำผิดสัญญา เพื่อนยังไงก็คือเพื่อนไม่มีวันทิ้งหรือลืมกันง่ายๆ ได้หรอก” ออสตินพยายามตอกย้ำคำว่าเพื่อน ให้มอนเน่ได้ตระหนัก เมื่อเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอควรหลงรัก เนื่องจากในตอนนี้หัวใจของเขามันเพรียกหาแต่ใบพลู จนไม่อาจจะปิดกั้นความรู้สึกที่มีเอาไว้ได้

“นายก็รู้ว่าเน่หมายถึงอะไร เน่ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนของนายหรอกนะออสติน” หล่อนพูดพลางเอามือคล้องลำคอแกร่งออสตินให้โน้มลงต่ำ แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นไป เพื่อให้ริมฝีปากของเขาแนบชิดกับเรียวปากของหล่อน

เมื่อใบพลูเดินออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวค่อยๆ เดินเข้าไปยังห้องรับแขก ก่อนจะพบว่าออสตินกับมอนเน่ กำลังทำในสิ่งที่เธอถึงกับจุกในอก น้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มสองข้าง เมื่อความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า เขาพูดดีกับเธอเพียงเพราะว่าอยากได้สิ่งมีค่านั่นคือความสาว พอชายหนุ่มได้จากเธอไป เขาจะเอากับใครที่ไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ

เธอไม่ใช่ของตาย เธอมีค่ามากมายที่จะไม่ยอมให้ออสตินฉวยโอกาส เอาจุดอ่อนของหัวใจมาล้อเล่น เขามันไม่ใช่ลูกผู้ชายคิดแต่ได้ สุดท้ายธาตุแท้ก็เปิดเผยออกมา นี่สินะตัวจริงของผู้ชายคนนี้ นอกจากมิ้นต์และมอนเน่ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงคนไหนบ้าง ที่เขาสานสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งจนไม่อาจคิดภาพของงานแต่งงานได้ หากยังดื้อดึงแต่งงานกัน ต่อไปในภายภาคหน้าชีวิตคู่ของเธอกับเขาคงพังไม่เป็นท่า