รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 31

ดวงตาของเธอที่ดูเก๋ไม่ค่อยเหมือนใคร เมื่อใบพลูถูกถ่ายทอดพันธุกรรมจากบิดามาเต็มๆ จึงทำให้ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีเหลืองอำพันดุจหมาป่าดูโดดเด่นมีเสน่ห์น่าค้นหา จนทำให้ชายหนุ่มแทบจะทุกคนหลงใหลในความเป็นใบพลู

“ใครบอกว่าเธอไม่สนใจ” ออสตินพูดพลางยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อชายหนุ่มเห็นใบพลูแอบลอบชำเลืองหางตามองมาที่เขาเป็นระยะ

“เน่ขอถามอะไรหน่อยสิออสติน”

“ทำไม มีอะไรหรือเปล่า มอนเน่ดูเครียดจัง” คำถามที่ดูห่วงใยกำลังส่งผลให้มอนเน่คิดไปไกล เมื่อหล่อนกำลังแอบหวังเล็กๆ ที่จะได้ออสตินมาเป็นคู่ชีวิต ทั้งที่รู้ว่าหมดสิทธิ์ แต่ก็อย่างว่ามีแฟนแล้วก็เลิกได้ ขนาดแต่งงานจดทะเบียนสมรสอยู่กินกันมาหลายปี บางคู่ยังไปกันไม่รอดเลย แล้วนับประสาอะไรกับออสติน ที่ดูห่างเหินใบพลูราวกับว่าพวกเขาทั้งสองไม่ได้มาด้วยกัน

“เน่ขอคุยกับออสตินเป็นการส่วนตัวได้ไหม น๊า... เราไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า ถือว่าเน่ขอ ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกนาน เน่เองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาเมียงไทยอีก” มอนเน่พูดจาออดอ้อนจนออสตินยอมใจอ่อน เขาลุกเดินตามหล่อนเข้าไปด้านในของบ้านพัก ที่ภายในถูกจัดเอาไว้อย่างหรูหรา

ขณะที่พราวฟ้าแอบขัดใจเพื่อนรักไม่น้อย ที่มอนเน่ไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้บริหารเสน่ห์อย่างเต็มที่เหมือนกับทุกครั้ง เวลาหล่อนอ่อยผู้ชายคนไหน ม่อนเน่มักจะตามใจไม่ขัดจังหวะเหมือนกับออสติน

ใบพลูแอบมองตามหลังออสตินออกไป ด้วยความรู้สึกแปลกใจที่เขาเดินเข้าไปด้านในกับหญิงสาวแสนสวย หล่อนแต่งตัวเซ็กซี่เสียจนทำให้เธอเป็นกังวลใจ ไม่รู้ว่าออสตินกับมอนเน่มีความสัมพันธ์กันแบบไหน พวกเขาถึงได้ดูสนิทกันจังเลย

"อาหารอร่อยหรือเปล่าครับ” ขุนเขาลุกเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะร่วมกับใบพลูและคเชนทร์ เพราะชายหนุ่มกำลังกลัวว่าเธอจะเข้าใจออสตินผิดไป

“อร่อยมากค่ะ มีแต่เมนูโปรดของใบพลูทั้งนั้น ขอบคุณมากๆ เลยนะคะคุณขุนเขา ที่สั่งอาหารไว้รอ” หญิงสาวกล่าวออกไปด้วยประโยคยาวกว่าที่พูดกับคเชนทร์

“ผมไม่ได้เป็นคนสั่งหรอกครับ คู่หมั้นของคุณต่างหากล่ะ ที่เป็นคนสั่ง ออสตินกำชับให้ผมจัดการตั้งแต่ที่เขามาถึง เพราะกลัวว่าคุณจะโมโหหิว”

“เดี๋ยวนะ! คู่หมั้นอย่างนั้นเหรอ” คเชนทร์ถึงกับขวดคิ้วดกดำเข้าหากันด้วยความสงสัย