รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 32

ใบพลูเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มสองข้าง ก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากตรงนั้น ความเจ็บปวดยังคงบาดลึกลงไปจนสุดหัวใจ เมื่อคู่หมั้นของเธอกำลังทำในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย จนทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดหวังในตัวออสตินเป็นอย่างมาก

“ใบพลูขอตัวกลับก่อนนะคะ รู้สึกปวดหัวอยากนอนพักค่ะ” หญิงสาวเดินมาหยิบกล้องถ่ายรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับบอกเจ้าของโฮมสเตย์ เพื่อขอตัวกลับในทันที

“อ้าว! คุณใบพลูจะกลับแล้วเหรอครับ ทำไมไม่รอไอ้ออสตินก่อน” ขุนเขายังคงอยากให้หญิงสาวอยู่ต่อ เพราะเขาไม่อยากปล่อยให้มอนเน่คิดอะไรเกินเลยกับออสตินมากไปกว่านี้

“ถ้ารอออสตินคงไม่ได้กลับกันพอดี ขอตัวนะคะทุกคน” ใบพลูพูดพลางหันไปบอกกับทุกคนที่ดูเป็นมิตรกับเธอ มีเพียงแค่พราวฟ้าที่เบ้ปากให้กับหญิงสาว

“เดี๋ยวผมเดินไปส่ง” คเชนทร์รีบขันอาสา ทั้งที่รู้ว่าเธอมีคู่หมั้นคู่หมายอย่างออสตินอยู่แล้วทั้งคน

ใบพลูไม่ได้สนใจว่าใครจะเดินมาส่งเธอ หญิงสาวรีบเดินลงมาจากเรือนด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความชอกช้ำ เขาจะทำให้เธอเจ็บปวดไปถึงเมื่อไหร่กัน กี่ปีกี่เดือนหรือกี่วัน แล้วถ้าหากออสตินอยากให้เธอเจอแต่เรื่องร้ายๆ แบบนี้ไปจนตาย หญิงสาวคิดว่าผู้ชายอย่างออสตินคงไม่มีค่าไม่มีราคาพอที่เธอจะต้องมานั่งร้องไห้เสียใจ ให้กับความไม่รู้จักพอของเขา ในเมื่อเธอมีบิดามารดาที่รักดุจแก้วตาดวงใจ แล้วทำไมต้องแคร์เขามากมายอย่างนี้ด้วยนะ

“คุณ! คุณใบพลูครับ” คเชนทร์ถึงกับเรียกหญิงสาวออกมาหลายครั้ง หลังจากที่เขาเรียกเธอซ้ำๆ แต่ทว่าใบพลูกลับไม่ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่เดินมาส่งเธอเลยด้วยซ้ำ

“ขอโทษนะคะ พอดีว่าฉันอยากพักผ่อน” หญิงสาวหยุดเดิน เมื่อมาถึงบ้านพัก พร้อมกับหันไปบอกคเชนทร์ด้วยน้ำเสียงทีดูอารมณ์ไม่ดีนัก

“เอาไว้เดี๋ยวผมโทรหานะ”

“ขอตัวนะคะ” ใบพลูไม่ต่อปากต่อคำ เธอรีบพูดตัดประโยค พลางเดินขึ้นไปยังบ้านพัก ด้วยความรู้สึกสับสน เมื่อหญิงสาวกำลังคิดว่าเธอกำลังโกรธหรือเกลียดออสตินไปกี่เปอร์เซ็นต์แล้วในตอนนี้ ซึ่งใบพลูยอมรับว่าเธอเริ่มไม่อยากไปต่อกับเขาอีกแล้ว

หญิงสาวรีบล็อกประตูเอาไว้ ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เตียงนอน ซึ่งในตอนนี้น้ำตาของเธอเริ่มคลอหน่วย หลังจากที่ออสตินทำในสิ่งไม่น่าให้อภัย ใบพลูรู้สึกเคว้งคว้างอ้างว้างไปหมด เมื่อชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นกำลังนอกกายนอกใจเธอ ทั้งที่เพิ่งพูดดีกันไม่ทันข้ามวันเลยด้วยซ้ำ

“นายกำลังคิดอยากจะปั่นหัวฉันเล่นใช่ไหมออสติน” หญิงสาวพูดออกมา พลางเอามือปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม เมื่อความน้อยใจเริ่มถาโถมเข้ามาในแบบที่มิอาจจะฝืนน้ำตาให้หยุดไหลออกมาได้

“ฉันต้องยอมนายไปถึงเมื่อไหร่กัน ทำไมทุกครั้งที่นายทำผิด ฉันต้องยอมปล่อยผ่าน ทั้งที่ควรเดินออกมาจากความรู้สึกบ้าๆ พวกนี้ได้แล้ว”

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ พลางนึกไปถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ก่อนที่เธอจะเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วเดินไปหยิบชุดนอนพร้อมผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากที่ใบพลูคิดว่าตัวเองไม่ควรเสียน้ำตาให้กับผู้ชายอย่างออสตินอีก

เมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน ทำให้มอนเน่แสดงอาการโกรธออสตินออกมาอย่างชัดเจน หลังจากที่ชายหนุ่มไม่ตอบสนองรสจูบที่แสนหวานของหล่อน มิหนำซ้ำออสตินยังแสดงท่าทีปฏิเสธความปรารถนา ในรสสวาทที่แสนหวานจากมอนเน่อีกด้วย

“ทำไมคะ เน่ไม่ดียังไง ทำไมออสตินต้องทำท่าทีเหมือนกับกำลังรังเกียจเน่ขนาดนี้ด้วย” หญิงสาวถึงกับอารมณ์เสีย เมื่อถูกชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบออกไปจากการที่หล่อนกำลังพยายามคลอเคลีย พยายามยั่วยวนเขาทุกวิถีทาง แต่ก็ยุยังไงก็ไม่ขึ้น เพราะชายหนุ่มรู้ใจตัวเองดี ผู้หญิงที่เขาปรารถนาจะใช้ชีวิตร่วมกันไปจนวาระสุดท้ายของชีวิต คือใบพลูคนเดียวเท่านั้น

“เธอก็รู้ว่าฉันมีแฟนแล้ว” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้ม เขาหวังว่ามอนเน่คงเข้าใจ เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาออสตินไม่เคยคิดกับหล่อนเกินเพื่อนเลยแม้แต่น้อย

“มีแฟนประสาอะไร หล่อนถึงได้ไปนั่งทานข้าวคุยกับผู้ชายอื่นอย่างกะหนุงกะหนิงแบบนั้น มิหนำซ้ำใบพลูยังไม่สนใจออสตินเลยแม้แต่น้อย” มอนเน่ยังคงไม่ปักใจเชื่อว่าออสตินจะรู้สึกพิเศษกับใบพลูจริงๆ ซึ่งตามปกติแล้วคนที่เป็นแฟนกันย่อมมีอาการหึงหวง แต่ทำไมใบพลูถึงได้เฉยชาไม่แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของออสตินเลยสักนิด เธอไม่คิดที่จะหึงเขาเลยหรืออย่างไรกัน

“นั่นแหละคือใบพลู ซึ่งสาเหตุที่ฉันตกลงหมั้นกับเธอ ก็เพราะว่าใบพลูไม่เหมือนใคร บางทีเธอก็ดูเฉยชา บางครั้งก็อ้อนเสียจนทำให้ฉันรู้สึกตกหลุมรักจนแทบคลั่ง” น้ำเสียงและแววตาของออสตินดูมีชีวิตชีวา ในเวลาที่เขาพูดถึงใบพลู