รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 33

หลังจากที่ออสตินพยายามเคาะประตูเรียกใบพลูให้มาเปิดอยู่พักใหญ่ แต่ก็ไม่เป็นผล จึงทำให้ชายหนุ่มโทรไปขอกุญแจสำรองจากขุนเขา สักพักเพื่อนรักก็เดินเอามาส่งให้ พร้อมทั้งกำชับให้ออสตินพูดจาดีๆ กับใบพลู เพราะเธอไม่ผิดและมีสิทธิ์ที่จะโกรธเขา เมื่อหญิงสาวเห็นออสตินอยู่กับมอนเน่สองต่อสอง แถมยังถูกหล่อนขโมยจูบอีกต่างหาก แล้วแบบนี้จะไม่ให้ใบพลูโกรธเขาได้ยังไงกัน

“ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด ยัยมอนเน่ต้องสร้างเรื่องให้นายได้ปวดหัว ดูสิคุณใบพลูงอนขนาดนี้ เธอคงจะโกรธนายเอามากๆ เลยทีเดียวเชียว เฮ้อ!” ขุนเขาถึงกับถอนหายใจออกมาเสียงดัง เมื่อเขาเคยพยายามบอกมอนเน่ ให้เลิกล้มความตั้งใจที่จะเอาออสตินไปเป็นแฟน เพราะเขาเป็นผู้ชายดูออกว่าออสตินรู้สึกกับมอนเน่แค่เพื่อนเท่านั้น

“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงใบพลูก็เป็นคนมีเหตุผล ฉันจะอธิบายให้เธอเข้าใจเอง ว่าทำไมถึงได้เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับมอนเน่” ออสตินพูดพลางฉีกยิ้มบางๆ ส่งให้กับขุนเขา เมื่อชายหนุ่มรู้ดีว่าคืนนี้ยังไงเขาก็ต้องง้อใบพลูจนสุดกำลังอย่างแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นก็โชคดีนะเพื่อน ขอให้สมหวัง นี่ก็ดึกมากแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะ”

“อืม... ขอบใจมาก” “ไม่เป็นไรหรอก ไปแล้วนะ” ขุนเขาเอามือตบลงมาที่หัวไหล่ของออสติน ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากบ้านพัก เพื่อให้เพื่อนรักได้ปรับความเข้าใจกับคู่หมั้นของเขา

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทันที เขาได้เอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟ จึงทำให้ภายในห้องสว่างจ้าขึ้น ซึ่งในเวลานี้หญิงสาวกำลังนอนตะแคงข้างหันหลังให้กับออสติน ราวกับว่าเธอนั้นโกรธเขามาก ซึ่งในตอนนี้ใบพลูพอจะรับรู้ได้ ถึงการเข้ามาของชายหนุ่ม แต่ทว่าเธอกลับทำเป็นหลับไปแล้ว

ออสตินค่อยๆ เดินอ้อมมาที่เตียงนอน เพื่อมองหน้าหญิงสาว เขาคิดว่ายังไงเธอก็ไม่น่าจะหลับ หลังจากที่ออสตินพยายามเคาะประตูเสียงดังขนาดนั้น ฝ่ามือของชายหนุ่มค่อยๆ แตะลงไปที่ใบหน้าของหญิงสาวเบาๆ ซึ่งทำให้ออสตินรับรู้ได้ทันทีว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

ภายในใจของเขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีทันใด เมื่อเขาเป็นฝ่ายทำให้เธอเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไม่น่าให้อภัย แต่สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้น เขาไม่ได้ตั้งใจ เพราะชายหนุ่มคาดไม่ถึงว่ามอนเน่จะกล้าทำในสิ่งที่น่าละอาย เพราะว่าออสตินเห็นหล่อนเป็นเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น

“ฉันรู้นะว่าเธอยังไม่หลับ ลุกขึ้นมาคุยกันก่อนสิใบพลู” ออสตินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางเอามือปัดปอยผมที่ปรกหน้าหญิงสาวออกไปทัดใบหูของเธอเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน

“เธอกำลังเข้าใจฉันผิดนะใบพลู ฉันกับมอนเน่เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ไอ้ขุนเขาเป็นพยานได้ หรือจะให้ไอ้ครามกับเตวิชยืนยันให้อีกเสียงสองเสียงก็ยังได้ พวกเรารู้จักกันมานานแล้ว” ออสตินพยายามอธิบายให้ใบพลูเข้าใจ ในสิ่งที่เธอกำลังเข้าใจเขาผิดไปกันใหญ่แล้ว จนทำให้หญิงสาวต้องมานอนร้องไห้ตามลำพังในห้องแบบนี้

ซึ่งเขาเข้าใจดีว่าหญิงสาวกำลังรู้สึกเช่นไร ใบพลูไม่ตอบกลับ เธอแสร้งทำเป็นหลับไม่สนใจในสิ่งที่ออสตินกำลังอธิบาย เพราะยังมีหลายเรื่องที่ค้างคาใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราวของเขากับนัตตี้ ที่ดูเหมือนว่าจะไม่จบกันง่ายๆ

“ฉันรู้นะว่าเธอยังไม่หลับ ลืมตาขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน เธอจะนอนทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ความจริงแบบนี้ได้เหรอ... หืม” เสียงทุ้มของออสตินดังขึ้นข้างใบหูของหญิงสาว พลางขยับตัวแนบชิดคนตัวเล็ก จนทำให้ใบพลูสัมผัสได้ถึงร่างกายกำยำที่กำลังเสียดสีกับแผ่นหลังของเธอ แน่นอนออสตินต้องการยั่วให้หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมารับฟังความจริงจากปากของเขา ซึ่งมันก็น่าจะได้ผล เพราะใบพลูเริ่มทนอยู่ในอ้อมกอดของออสตินไม่ไหวแล้ว

“ขยับออกไปเลยนะ นายไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้กับฉัน” น้ำเสียงแข็งกระด้างที่หญิงสาวเปล่งออกมานั้น ทำให้ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าเธอคงโกรธเขามากเลยทีเดียว

“ฉันกับมอนเน่ไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่าเพื่อน”

“เก็บเอาคำพูดของนายไว้หลอกเด็กเถอะ!” คราวนี้ใบพลูถึงกับตะเบ็งเสียงออกมาด้วยความโกรธขึ้ง เพราะเธอเชื่อสายตาตัวเองมากกว่าคำพูดของออสติน ยังไงผู้ชายอย่างเขาก็ไม่มีทางรักเธอ เขาหวังแค่เอาชนะเท่านั้น ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่เล็กจนโต ออสตินคงเห็นเธอเป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีหัวใจ ถึงคิดจะทำให้เจ็บอยู่ร่ำไปแบบนี้

“เธอฟังฉันให้ดีนะใบพลู ฉันรักเธอ รักแค่เธอเท่านั้น” ปลายนิ้วของชายหนุ่มแตะลงไปที่ปลายคางของหญิงสาว เพื่อให้เธอได้เงยขึ้นมาสบตาคมของเขา ซึ่งดูเหมือนว่าใบพลูกำลังหูอื้อ เมื่อหญิงสาวไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า เธอจะได้ยินคำบอกรักจากปากของออสติน