รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 43

เมื่อวันแต่งงานระหว่างใบพลูกับออสตินใกล้เข้ามาทุกที ทำให้ใบบุญรู้สึกไม่สบายใจชอบกล เธอคิดว่ามันเร็วเกินไป เพราะลูกสาวยังไม่ได้ใช้ชีวิตโสดให้คุ้มค่า ไม่รู้ว่ากวินคิดยังไง ถึงอยากได้ผู้ชายอย่างออสตินมาเป็นลูกเขย ทั้งที่คนทั้งคู่ไม่เห็นมีวี่แววว่าจะรักกันเลยแม้แต่น้อย ใบพลูเองก็ไม่เห็นตื่นเต้นกับงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

อีกทั้งเธอยังมีทีท่าเหมือนกับว่าไม่อยากออกไปไหนมาไหนกับออสติน ถึงแม้ว่าคืนนี้ใบพลูจะตามชายหนุ่มไปที่งานปาร์ตี้ แต้ก็ไม่รู้ว่าลูกสาวของเธอจะแฮปปี้หรือเปล่า

“เป็นอะไรไป ยังไม่เข้านอนอีกเหรอคุณ หรือว่าคุณกำลังรอผมอยู่หรือเปล่าเนี่ย หืม” กวินเพิ่งกลับจากงานวันเกิดของลูกค้ารายใหญ่ ที่เขาถูกเชิญไปร่วมงาน พอเข้ามาในห้องนอนเขาถึงกับขมวดคิ้วหนาเข้าหากันด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นภรรยานั่งจับเจ่าอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง ราวกับว่าใบบุญกำลังงอนผู้เป็นสามี เมื่อภรรยาใช้สายตามองมาค้อนมาที่คนตัวโตราวกับว่าเขานั้นเพิ่งทำความผิดมายังไงอย่างนั้นแหละ

“ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยเลยค่ะ ตัวเหม็นขนาดนี้ดื่มไปเยอะสิท่า” ใบบุญผลักกวินออกห่าง จนทำให้เขาเริ่มแน่ใจ ว่าเธอต้องมีเรื่องอะไรงอนเขาอยู่อย่างแน่นอน

“เมียงอนขนาดนี้ไม่ง้อยังไงไหว ไหนเล่าให้ผมฟังซิ งอนเรื่องอะไรผมจะได้ง้อถูกวิธีไง เอ... แต่ก็มีวิธีเดียวที่ใช้ง้อคุณแล้วได้ผลนี่น่า” กวินไม่พูดเปล่า ชายร่างสูงใหญ่โน้มตัวเข้าหาภรรยาด้วยใบหน้าและแววตากรุ้มกริ่มราวกับเสือกำลังต้อนกระต่ายน้อยให้จนมุม

“ทำบ้าอะไร ไปอาบน้ำก่อน เรามีเรื่องคุยกันยาว!” คราวนี้ใบบุญพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พลางลุกออกจากเตียงเดินตรงไปที่ระเบียง จนทำให้กวินแอบยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อภรรยาของเขางอนตุ๊บป่องเดินออกไปแบบนั้น ท่านประธานตัดสินไปเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อฟอกสบู่ถูกายให้ตัวหอม ค่ำคืนนี้เขาคงต้องง้อภรรยายาวๆ เลยทีเดียว

กวินรู้สึกมีความสุขตั้งแต่มีใบบุญอยู่ข้างกาย นับตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในชีวิตของเขา ผู้ชายที่เคยทำตัวราวกับเสือได้กลายร่างเป็นลูกแมว เพียงเพื่อต้องการพิสูจน์ให้ภรรยาได้เห็นว่า เขารักเธอกับลูกมากแค่ไหน สักพักคนตัวโตก็อาบน้ำเสร็จ เขาได้เดินออกไปหาภรรยาที่ระเบียง

“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ อากาศเย็นเดี๋ยวไม่สบายหรอก เราเข้าไปคุยกันข้างไหนดีกว่านะครับ” น้ำเสียงทุ้มต่ำกับการกระทำที่อ่อนโยน เมื่อกวินเอาผ้าคลุมลงที่ไหล่ให้กับคนตัวเล็ก ใบบุญอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปส่งยิ้มบางๆ ให้กับชายตัวโต ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านมาสักกี่ฤดูกาล กวินก็ยังคงทำหน้าที่ของพ่อและสามีที่ดีได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ขอบคุณนะคะ” ใบบุญพูดพลางโน้มตัวซุกใบหน้าเข้าหาชายตัวโต เธอโอบรอบเอวเขาไว้หลวมๆ ซึ่งการกระทำของคนตัวเล็กส่งผลให้กวินแอบอมยิ้มให้กับท่าทีแสนจะน่ารักของเธอ

“ผมว่าเราเข้าไปนอนคุยกันในห้องดีกว่า” ใบบุญถึงกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมอีกครั้ง เมื่อเธอคิดว่าผู้เป็นสามีกำลังหมายถึงสิ่งใด ถ้าไม่ใช่เรื่องบนเตียง

“คุณคิดว่าฉันรู้ไม่ทันล่ะสิ”

“ว้าย! คุณกวิน” เมื่อร่างอรชรถูกรั้งขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ทำให้คนตัวเล็กถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ ลำแขนของเธอโอบรอบลำคอแกร่งเป็นที่พึ่ง ก่อนที่เขาจะค่อยๆ วางเธอลงที่เตียงนอนนุ่มอย่างเบามือ

“ผมพร้อมแล้ว” “คุณกวิน...” เธอถึงกับเรียกชื่อผู้เป็นสามีออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พวงแก้มเริ่มแดงเป็นลูกตำลึงสุก ดวงตากลมโตทอดมองใบหน้าคมคายด้วยความเหนียมอาย

“อะไรครับ ผมหมายถึงพร้อมรับฟังในสิ่งที่คุณต้องการจะถามต่างหากล่ะ งอนผมเรื่องอะไรครับ... หืม”