ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 7

รานีพยุงนับหนึ่งที่เนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำดำเขียวเต็มไปด้วยรอยไม้เรียวเป็นเส้นๆ

แล้วพาเธอกลับไปที่ห้องด้วยท่าทีสงสารและดูห่วงใย

แต่พอพ้นสายตาของธำรงแกก็บีบแขนนับหนึ่งจิกเล็บคมลงบนผิวเธอแล้วผลักเธอเข้าไปในห้องอย่างไม่ปราณี ด้วยสีหน้ายิ้มร้าย

" หึ แกไม่ต้องกินข้าวกินน้ำแล้ว อดไปสักสองสามวันจะได้สำนึก ว่าไม่ควรอวดดี "

นับหนึ่งจ้องหน้าแม่เลี้ยงด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างเคียดแค้น เพราะเธอก็เป็นคนไม่ยอมคนเช่นกัน

เมื่อถูกจ้องแบบนั่น รานีอึ้งไปสามวิ แกรู้สึกเกลียดแววตาของนับหนึ่งมาก

เพราะมันทำให้แกนึกถึงแววตาของรรินทร์แม่ของนับหนึ่ง

แกเดินเข้าไปบีบคางเรียวเล็กของนับหนึ่งอย่างแรง แล้วเอ่ยอย่างลืมตัวด้วยแววตาแดงก่ำ

" นังนับหนึ่ง แกกล้าจ้องฉันด้วยแววตาแบบนี้เหรอ ห๊ะ ระวังแกจะได้ตายเหมือนแม่ของแกนะ "

นับหนึ่งถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยอย่างไม่เกรงกลัว

" หรือว่าแท้จริงแล้ว คุณแม่ฉันไม่ได้ป่วยเองและไม่ได้ตรอมใจจนจากไป "

รานียิ้มร้ายอย่างเยือกเย็น

" ถ้าใช่ แล้วแกจะทำไม แกจะทำอะไรฉันได้ อยากแก้แค้นเหรอ

หึ ฝันไปเถอะ ก่อนที่แกจะแก้แค้นฉัน ฉันจะเป็นฝ่ายทำให้แกตายอย่างช้าๆเหมือนแม่แกก่อน

ถ้าจะให้ดี อย่าแม้แต่จะคิด เพราะหากแกคิดล่ะก็ แกได้อยู่อย่างตกนรกทั้งเป็นแน่ "

นับหนึ่งโกรธแค้นมาก เมื่อรู้ว่าแม่ของเธอไม่ได้เสียชีวิตปกติ แต่เสียชีวิตเพราะคนตรงหน้า

เธอจ้องรานีด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างไม่เกรงกลัว เพราะทุกวันนี้เธอก็อยู่อย่างคนตกนรกทั้งเป็นแล้ว

[ คุณแม่หนูขอสาบาน ว่าจะไม่ยอมตาย หากไม่ได้ส่งผู้หญิง ที่ทำให้คุณแม่ต้องทนเจ็บปวด ทรมานจนลมหายใจเหือกสุดท้ายไปลงนรก หนูสัญญา ว่าสักวันหนูจะทำให้มันชดใช้กรรมที่มันก่อทั้งหมด ]

หนี้แค้นนี้เธอต้องชำระให้แม่ หากไม่ได้ชำระชาตินี้เธอตายตาไม่หลับแน่

รานีอารมณ์เสียและโกรธมากเมื่อนับหนึ่งจ้องหน้าแกอย่างไม่เกรงกลัว

แกจึงง้างมือขึ้น ตบหน้านับหนึ่งดัง เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพื่อระบายโทสะ จากนั้นแกก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดมือเบาๆ

" โอ้ ใบหน้าสกปรกของแกเปื้อนมือฉันจนได้ จะสั่งสอนแกก็กลัวเสนียดจะติดมือ

เอาไว้ฉันคิดได้แล้วจะมาบอกนะว่าจะให้แกตายทั้งเป็นยังไง ตอนนี้แกยังโชคดีที่ฉันยังคิดอะไรไม่ออก "

เอ่ยจบแกก็ยิ้มเยาะออกมาก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปแล้วล็อกประตูห้องของนับหนึ่งไว้

จากนั้นแกก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความส่งไปหาครูประจำชั้นของนับหนึ่ง เพื่อไม่ให้ถูกสงสัย

( คุณครู ฉันเป็นผู้ปกครองของนับหนึ่งนะคะ ช่วงนี้นับหนึ่งไม่สบาย คงต้องลาพักฟื้นที่บ้านสักอาทิตย์ก่อนค่ะ รบกวนคุณครูลาให้ลูกนับหนึ่งด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ )

พิมพ์เสร็จแกก็กดส่งออกไป ทางครูตั้มพอได้รับข้อความ ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

[ นับหนึ่งเพิ่งจะดีขึ้น เพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ หรือว่าอาการจะทรุดหนัก ]

เมื่อคิดว่ามันมีความเป็นไปได้ที่อาการนับหนึ่งจะทรุด ครูตั้มเลยพิมพ์ตอบกลับไปว่า

( ได้ครับ )

รานีเห็นข้อความแล้วก็ยิ้มร้ายออกมาที่มุมปาก แล้วเดินออกไปจากบริเวณหน้าห้องนับหนึ่ง

นับหนึ่งอยู่ในห้องหยิบยาขึ้นมาเปิดฝาออกแล้วเริ่มหยดยาลงบนรอยแผลสด

พร้อมกับกัดฟันแน่น ซี๊ดปากเป็นพักๆ เมื่อรู้สึกเจ็บแสบบริเวณแผล เธอนั่งทายาคนเดียวอย่างเงียบๆ

ในเมื่อรู้แล้วว่าแม่ถูกคนฆ่าตาย ดังนั้นเธอจะต้องอยู่ให้เป็น ใจเย็นให้พอ เพื่อรอวันแก้แค้น

ความโหดร้ายของคนทำให้เธอคิดได้และสอนให้เธอรู้จักมีเล่ห์เหลี่ยม เรียนรู้ที่จะอยู่รอด

เพราะเธอยังต้องพึ่งพาบ้านหลังนี้เป็นที่พักพิงสุดท้ายของเธอ เพื่อรอวันบรรลุนิติภาวะ

พอทายาเสร็จก็นั่งพิงขอบเตียงอย่างเงียบๆ ค่ำๆก็ขึ้นมานอนบนเตียง