ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 103

บนชั้นสามของร้านนั่งชิลล์ นับหนึ่งกับธีร์กำลังจูงมือกันเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทีสนิทสนมเหมือนคู่รักทั่วไป จากนั้นก็เดินลงไปยังชั้นล่าง

ทางด้านกฤตก็ขับรถเข้ามา จอดรถลงตรงหน้าร้านนั่งชิลล์ พอรถจอดสนิทแล้ว กวินก็ยื่นมือออกไปเปิดประตูก้าวลงจากรถ แล้วเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทางเคร่งขรึมสุขุม รูปร่างสูงโปร่งดูภูมิฐานส่งให้บุคลิกของเขาดูสง่าผ่าเผยอย่างน่าเกรงขาม

เขาผลักประตูเข้าไปโดยไม่สนใจป้ายที่ติดหน้าร้านที่เขียนว่า ปิดแล้ว เลยแม้แต่น้อย

เจนกับมีมี่แล้วก็ครีมต่างก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกัน มองไปยังคนที่ผลักประตูเดินเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าที่ดูตกใจ

มีมี่จ้องมองร่างสูงสง่าตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วบ่นพึมพำออกมาเบาๆ

" เอาแล้ว บรรลัยล่ะงานนี้ "

และในจังหวะที่กวินเดินเข้ามานั้น ธีร์กับนับหนึ่งก็กำลังเดินจูงมือกันลงบันไดมาพอดี ทำให้สีหน้าของทั้งสามดูเข้มขึ้นทันทีที่เผชิญหน้ากัน

เมื่อสายตาของกวินจรดลงบนมือใหญ่ที่กำลังจูงมือเรียวเล็กของนับหนึ่ง คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันทันที แววตาคมกริบของเขาหรี่ลง จับจ้องไปยังมือทั้งสองอย่างเงียบๆแบบไม่กะพริบ

ธีร์จับมือนับหนึ่งแน่นขึ้นราวกับจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว แววตาสุขุมของเขาจ้องไปยังกวินอย่างไม่เกรงกลัว

ส่วนสายตาของกวินก็มองไปยังมือใหญ่ที่กำลังกุมมือเล็กไว้แน่นอย่างไม่ยอมละสายตา ในใจเต็มไปด้วยความหึงหวงโดยไม่รู้ตัว

เขารู้สึกโกรธจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แววตาสุขุมค่อยๆแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างดุดัน

นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นจนทุกคนรู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูก

เมื่อสองเจ้าป่าเผชิญหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทำให้ทุกคนหวาดหวั่นในใจพร้อมกับลุ้นว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อ

กฤตเดินเข้ามาในร้านเห็นเจ้านายยืนจ้องนับหนึ่งกับคุณธีร์ จึงเดินเข้าไปใกล้เจ้านายแล้วเอ่ยถามขึ้นเสียงเบา

" ท่านประธานจะมาดื่มชาพักผ่อนหย่อนใจไม่ใช่เหรอครับ "

เมื่อได้ยินลูกน้องคนสนิทเอ่ยแบบนั้น เขาก็ละสายตาจากนับหนึ่งกับธีร์แล้วหันมาเอ่ยกับพนักงานตรงเคาน์เตอร์

" เอากาแฟร้อนสองที่ "

" ขะ ค่ะ "

ครีมเอ่ยตอบรับตะกุกตะกักอย่างลืมตัว ทำให้มีมี่กับเจนต่างหันขวับไปมองหน้าเขาพร้อมกันแบบอึ้งๆงงๆ

ครีมได้สติ ก็ได้กะพริบตาปริบแล้วหันไปมองเพื่อนแล้วยิ้มแหยออกมาอย่างกระอักกระอ่วมใจ

กวินเห็นดังนั้นจึงเหยียดยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปนั่งบนชั้นสองของร้าน

ในจังหวะที่กำลังเดินสวนธีร์กับนับหนึ่ง เขาก็คว้าข้อมือของนับหนึ่งมาจับไว้แล้วจ้องหน้าธีร์ด้วยแววตาเคร่งขรึมเย็นชาอย่างเอาเรื่อง

นับหนึ่งเองหันไปมองหน้าเขาด้วยความตกใจและรู้สึกอึดอัดลำบากใจอย่างมาก

เธอเกรงใจธีร์กลัวเขาจะคิดมากและรู้สึกไม่ดีกับการกระทำของกวิน

เธอจึงตั้งสติพร้อมกับปรับสีหน้าให้กลับมาเรียบเฉยตามปกติแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

" คุณกวิน ปล่อยมือฉันค่ะ "

ธีร์จ้องหน้ากวินด้วยแววตานิ่งเฉยเย็นชาอย่างเงียบๆแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบอย่างสะกดกลั้นอารมณ์

" วันนี้ร้านปิดแล้ว ไม่สะดวกที่จะรับลูกค้าอีก เชิญคุณกวินกลับไปก่อนครับ "

เอ่ยจบ เขาก็เลื่อนสายตามองต่ำลงบนมือของกวินที่จับข้อมือนับหนึ่งแน่น จากนั้นก็ย้ายสายตากลับมามองหน้ากวินแล้วเอ่ยต่อเสียงเรียบ

" แล้วก็ ช่วยให้เกียรติคุณนับหนึ่งด้วยครับ ถึงแม้ว่าเธอจะเซ็นสัญญากับทางบริษัทของคุณไปแล้ว แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับเธอทั้งในที่ส่วนตัวและในที่สาธารณะ "

เมื่อได้ยินดังนั้น กวินก็ยิ้มเย็นออกมาที่มุมปากด้วยแววตาสุขุมเยือกเย็น เขาจ้องหน้าธีร์อย่างท้าทายแล้วเอ่ยออกมาเสียงเย็นพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น

" งั้นเหรอ "

เขาเอ่ยเพียงสั้นๆ จากนั้นก็ดึงนับหนึ่งเข้ามาชิดแผงอกพร้อมกับโอบไหล่เธอไว้แน่น จ้องมองหน้าธีร์อย่างยั่วยุ

นับหนึ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาก็พยายามดิ้นและผลักเขาออก

" นี่คุณกวิน คุณเป็นบ้าอะไรของคุณน่ะ ปล่อยนะ "

เธอเอ่ยออกมาอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความโมโหและรู้สึกไม่ชอบใจในการกระทำที่เอาแต่ใจของกวินเลย

กวินมองลงมาบนใบหน้าของคนในอ้อมกอดแล้วเอ่ยตอบออกมาเสียงเย็นด้วยสีหน้าสุขุม

" ใช่ ผมเป็นบ้าและที่ผมเป็นบ้าแบบนี้ก็เพราะคุณไง คุณก็รู้ว่าผมชอบคุณ แล้วคุณจะจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่นอย่างสนิทสนมต่อหน้าผมทำไม "

เขาหลุดปากเอ่ยออกมาตามความรู้สึกที่มีในใจอย่างไม่รู้ตัว

ทันทีที่เห็นเธอยอมให้ชายอื่นจับมือ มันก็ทำให้เขาไม่ชอบใจแล้วและรู้สึกโมโหมากที่เห็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขาจับมือนับหนึ่งด้วยความรักใคร่อย่างสนิทสนมแแบั้น

พอทุกคนในร้านได้ยินประธานกวินแห่งธนินกรุ๊ปผู้หยิ่งทะนงเอ่ยออกมาแบบนั้น ก็พากันยืนอึ้ง จ้องมองไปยังกวินด้วยแววตาเบิกกว้าง

คิดไม่ถึงว่า คนอย่างประธานกวินที่มากเสน่ห์ สุดแสนเย็นชาและไร้หัวใจคนนี้จะหึงเป็นกับเขาด้วย

นับหนึ่งเองก็รู้สึกอึ้งเช่นกัน ในใจ เธอรู้สึกดีแปลกๆ เมื่อเห็นท่าทีหึงหวงแบบนั้นของกวิน แต่เธอก็ไม่แสดงอาการใดๆออกมา ได้แต่ยืนทำหน้านิ่งเงียบ รอดูว่าบอสธีร์ของเธอจะรับมือยังไง

พอธีร์ได้ยินดังนั้นเขาก็ยืนจ้องหน้ากวินด้วยแววตาสุขุมเย็นชา นัยน์ตาแข็งกร้าวแบบนิ่งๆแสดงความไม่พอใจออกมาเพียงเล็กน้อย

แต่ใครจะรู้ ว่าในหัวใจของเขานั้นเต็มไปด้วยแรงหึงหวงที่กำลังคุกรุ่นพร้อมทำศึกชิงนาง

แต่ด้วยความเป็นห่วงนับหนึ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของศัตรูหัวใจ ถูกพันธนาการแน่นด้วยลำแขนอันแข็งแกร่งอย่างยากที่จะดิ้นหลุด

เขาทำได้แค่พยายามกำหมัดแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ เพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอทำอะไรที่มันขาดสติเกินไป

เขาจ้องมองแววตาคู่งามของเธออย่างนึกเสียดายแล้วพึมพำออกมาในใจว่า

[ นับหนึ่งคุณเป็นผู้หญิงของผม ต่อให้คุณมีคนที่เลือกไว้ในใจแล้วผมก็ไม่ยอมให้คุณไปอยู่ข้างกายเขาเด็ดขาด ผมจะทำให้คุณเปลี่ยนใจมารักผมให้ได้ ]

จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น

" แค่ได้โอกาสจากคุณผมก็พอใจแล้ว ผมจะทำให้คุณเปลี่ยนใจมาเลือกผมและยอมคบกับผมให้ได้ "

เขามั่นใจว่าจะสามารถทำให้นับหนึ่งหันมาชอบและตกหลุมรักเขาได้แน่นอน ส่วนนับหนึ่งเองก็มั่นใจว่าตัวเอง ว่ามั่นคงต่อธีร์คนเดียวโดยไม่เปลี่ยนใจ

พอได้ยินกวินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแบบนั้น เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเอ่ยตอบเสียงเรียบ

" ถ้าคุณมั่นใจขนาดนั้น ก็ตามใจค่ะ "

แม้เธอจะรู้สึกดีกับเขาจนรู้สึกชอบเขาขึ้นมาเล็กน้อยแต่เธอก็ให้คำมั่นกับบอสไปแล้ว ให้เปลี่ยนใจไปรักคนอื่นอาจจะเป็นไปได้ แต่ให้เปลี่ยนใจไปแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่บอสมันเป็นไปไม่ได้แล้ว

เธอไม่อยากทำผิดต่อบอสที่เป็นผู้มีพระคุณ เลยไม่อยากใส่ใจอะไรกับคำพูดของกวินนัก

มีมี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ยินทั้งสองคุยกันทุกคำทุกประโยคเต็มสองหู

จึงยืนมองหน้าน้องด้วยสีหน้าขุ่นเคืองด้วยความรู้สึกงอนและเคืองน้องสาวมากที่ทำตัวเป็นวันทองสองใจ รักคนนั้นให้โอกาสคนนี้

[ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ มีหวังคุณกวินได้คาบน้องไปกินก่อนบอสแน่ๆ เห็นทีคงต้องบอกความจริงกับน้องแล้ว ]

หล่อนพึมพำในใจอย่างทนดูทนฟังคำพูดของกวินต่อไปไม่ไหวจึงตัดสินใจที่จะบอกความจริงกับน้อง

จากนั้นหล่อนก็เอ่ยเหน็บขึ้นในขณะที่ทั้งสองยืนสบตากันอย่างเงียบๆ

" วันนี้ตั้งใจมาหาบอสกับทุกคนแต่ดันมีคนนอกเข้ามาแทรก ทำลายบรรยากาศจนหมด ในเมื่อบอสขึ้นไปข้างบนแล้ว งั้นมีมี่กับน้องนับหนึ่งก็คงต้องกลับไปก่อนเช่นกัน บายนะคะพี่ครีม เจน "

หล่อนเอ่ยแล้วยกมือขึ้นมาทำท่าบ๊ายบายพอเป็นพิธี จากนั้นก็เข้าไปแยกนับหนึ่งออกจากอ้อมกอดของกวินแล้วจูงมือเธอออกจากร้านอย่างไม่เกรงกลัวอำนาจของกวินอีกต่อไป

กวินยอมปล่อยนับหนึ่งไปอย่างง่ายดาย แล้วยืนมองพวกเขาออกจากร้านไปโดยไม่เอ่ยอะไรอีก

กฤตยืนมองเจ้านายอยู่ห่างๆโดยไม่เอ่ยอะไร พอนับหนึ่งขึ้นไปนั่งในรถแล้ว กวินจึงหันกลับมามองหน้าลูกน้องคนสนิทแล้วเลิกคิ้วขึ้น เอ่ยเพียงสั้นๆว่า

" กลับ "

" ครับ "

กฤตผงกหัวตอบรับเสียงเรียบอย่างสุภาพด้วยสีหน้านิ่งเฉยราวกับคนไร้อารมณ์ความรู้สึก

กวินก้าวเท้ายาวเดินนำลูกน้องออกจากร้าน ส่วนกฤตก็เดินตามหลังเขาไปติดๆ

พอเดินไปถึงข้างรถ เขาก็เปิดประตูรถให้เจ้านาย เข้าไปนั่งข้างใน จากนั้นเขาก็ขึ้นไปนั่งที่คนขับแล้วสตาร์ทรถขับตามรถของนับหนึ่งไปอย่างเงียบๆ